മരിച്ചു പോയേക്കുമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ
മരിച്ചുപോയേക്കുമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ ഞാൻ ഉത്തരത്തിലെ കൊളുത്തുകളെ ഓർക്കും ഉത്തരമെമ്പാടും കൊളുത്തുകളിട്ടാണ് അപ്പൻ കൂര വാർത്തത് എന്തിനാണപ്പാ ഇത്തറേം കൊളുത്തുകളെന്ന് വാർക്ക കമ്പിമേലിരുന്ന് കുഴിയാനക്കിണറ് തോണ്ടി ഞാൻ ചോദിച്ചു മീശത്തുമ്പ് കടിച്ച് അപ്പന്റെ കറുത്ത ചുണ്ടുകൾ ചുമ്മാതെ ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ പതിനാറ് കഴിഞ്ഞ് വിളക്കണയ്ക്കും വരെ പെരുമഴ...
Your Subscription Supports Independent Journalism
View Plansമരിച്ചുപോയേക്കുമെന്ന് തോന്നുമ്പോൾ
ഞാൻ ഉത്തരത്തിലെ
കൊളുത്തുകളെ ഓർക്കും
ഉത്തരമെമ്പാടും കൊളുത്തുകളിട്ടാണ്
അപ്പൻ കൂര വാർത്തത്
എന്തിനാണപ്പാ
ഇത്തറേം കൊളുത്തുകളെന്ന്
വാർക്ക കമ്പിമേലിരുന്ന്
കുഴിയാനക്കിണറ് തോണ്ടി
ഞാൻ ചോദിച്ചു
മീശത്തുമ്പ് കടിച്ച്
അപ്പന്റെ കറുത്ത ചുണ്ടുകൾ
ചുമ്മാതെ ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ
പതിനാറ് കഴിഞ്ഞ്
വിളക്കണയ്ക്കും വരെ
പെരുമഴ വീണിട്ടും
പന്തൽച്ചൂടി
കൊളുത്തിൽ ഉശിരോടെ നിന്നു
മരിച്ചുപോയേക്കുമെന്ന് തോന്നുമ്പോഴെല്ലാം
ആർത്തിയോടെ തുരുമ്പുരുക്കി
അപ്പനുണ്ണാൻ വിളിക്കും പോലെ
അവരെന്നെ വിളിക്കും
എന്റെ മുറിയിൽ
മൂന്നു കൊളുത്തുകളുണ്ട്
അതിൽ
മഞ്ഞ ജമന്തിപൂക്കൾ
തലകീഴായി തൂക്കിയിട്ട്
ഞാൻ വേദനകളുടെ അപ്പനാകും
മരിച്ചുപോയേക്കുമെന്ന് തോന്നുമ്പോഴെല്ലാം
തൊണ്ടമുഴയോളം തൂങ്ങി വരുന്നതിനെ
ഒരു വിധത്തിൽ പറഞ്ഞടക്കി
വിളിച്ചു കൊണ്ടുപോകലുണ്ട്
വെള്ളം വറ്റിയിട്ടും
മഞ്ഞ വറ്റാത്ത പൂക്കൾ
കഴിഞ്ഞ മഴക്കാലത്ത്
കൊളുത്തൊന്നിൽ
കൂടു െവച്ച കത്രികക്കിളി
അന്നത്തിൽ
ഉപ്പുപാട്ടുകൾ കൊത്തിനുറുക്കിയിട്ട്
പറന്നു പോയി
ഓരോ പാട്ടിലും
തീ പിടിച്ച വറ്റൽമുളകുകൾ
എന്റെ കണ്ണെരിക്കുന്നു
മരിച്ചുപോയേക്കുമെന്ന് തോന്നുമ്പോഴെല്ലാം
കൊളുത്ത് തെളിച്ച്
ഞാനൊരു മരത്തൊട്ടിലാകും
ജമന്തി മുക്കുറ്റിയാകും
കിളിക്കൂട് പാട്ടുപുരയാകും
മുളകുപാടങ്ങളിൽനിന്ന്
തേൻ നെല്ലിക്കകൾ
കിനാവിലേക്ക്
ഉരുണ്ടുരുണ്ട് വരും
അങ്ങനെയാണ്
മരിച്ച ഞാൻ
കവിതയെഴുതി തുടങ്ങിയത്.
