‘മാ’​യെ ഓ​ര്‍ക്കാ​തെ ആ ​കാ​ല​ത്തി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ചു ന​ട​ക്കാ​നാ​കി​ല്ല

1967-68 കാ​ല​ത്ത് കോ​ഴി​ക്കോ​ട് ഫ്രാ​ന്‍സി​സ് റോ​ഡി​ന് സ​മീ​പ​മു​ള്ള കു​ന്നി​ക്ക​ല്‍ ഭ​വ​നം ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​ഗ​മ​കേ​ന്ദ്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. അ​തി​ന​ടു​ത്താ​യി ക​ല്ലാ​യി റോ​ഡി​ല്‍ത​ന്നെ​യു​ള്ള റി​ബ​ല്‍ പ​ബ്ലി​ക്കേ​ഷ​ന്‍ മ​റ്റൊ​രു സം​ഗ​മ​കേ​ന്ദ്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. കു​ന്നി​ക്ക​ല്‍ ഭ​വ​ന​ത്തി​ന്‍റെ ഒ​ന്നാം നി​ല​യി​ലാ​ണ് കു​ന്നി​ക്ക​ല്‍ നാ​രാ​യ​ണ​നും കു​ടും​ബ​വും താ​മ​സം. താ​ഴെ നി​ല​യി​ല്‍ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ സ​ഹോ​ദ​ര​നും കു​ടും​ബ​വും. മേ​ല്‍ നി​ല​യി​ല്‍ അ​ക്കാ​ല​ത്ത് നി​ര​വ​ധി സ​ഖാ​ക്ക​ള്‍ ഒ​ത്തു​ചേ​ര്‍ന്നി​രി​ക്കും. പ്ര​ഭാ​തം മു​ത​ല്‍ അ​ർ​ധ​രാ​ത്രി ക​ഴി​യു​വോ​ളം സ​ഖാ​ക്ക​ള്‍ വ​ന്നും പോ​യി​ക്കൊ​ണ്ടു​മി​രി​ക്കും. പ​ഠ​ന​ക്ലാ​സു​ക​ള്‍, പോ​സ്റ്റ​ര്‍ ര​ച​ന, വാ​ദ-​പ്ര​തി​വാ​ദ​ങ്ങ​ളും. ക​ര്‍ക്ക​ശ​ക്കാ​ര​നാ​യ കു​ന്നി​ക്ക​ല്‍ നാ​രാ​യ​ണ​ന്‍ എ​ല്ലാ കാ​ര്യ​ങ്ങ​ളി​ലും നേ​തൃ​ത്വം വ​ഹി​ക്കും.

സൗ​മ്യ​പ്ര​കൃ​തി​യാ​യ ‘മാ’ (​മ​ന്ദാ​കി​നി നാ​രാ​യ​ണ​ന്‍) എ​ല്ലാ​വ​ര്‍ക്കി​ട​യി​ലും ഒ​രു ത​ലോ​ട​ലാ​യി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​പ്പെ​ടും. മ​ക​ള്‍ അ​ജി​ത അ​ന്ന് കൗ​മാ​ര​ക്കാ​രി​യാ​യ പെ​ണ്‍കു​ട്ടി​യാ​ണ്. ഞ​ങ്ങ​ള്‍ക്കി​ട​യി​ല്‍ ആ​വേ​ശ​മാ​യി അ​ജി​ത എ​പ്പോ​ഴു​മു​ണ്ടാ​കും. ചി​ല സ​ഖാ​ക്ക​ള്‍ വ​ട്ടം​കൂ​ടി​യി​രു​ന്ന് മാ​വോ​യു​ടെ കൃ​തി​ക​ള്‍ ഏ​തെ​ങ്കി​ലും മ​ല​യാ​ള​ത്തി​ലേ​ക്ക് മൊ​ഴി​മാ​റ്റം​ചെ​യ്യു​ന്നു​ണ്ടാ​കും. ഓ​രോ വാ​ക്കും നി​ര​ന്ത​ര​മാ​യ ച​ര്‍ച്ച​ക്കു ശേ​ഷ​മേ സ്വീ​ക​രി​ക്കാ​റു​ള്ളൂ. മ​ല​യാ​ള ഭാ​ഷ​യി​ല്‍ വ​ലി​യ പി​ടി​പാ​ടൊ​ന്നു​മി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും മാ ​കൗ​തു​ക​ത്തോ​ടെ ഓ​രോ വാ​ക്കും ഉ​രു​വി​ടാ​ന്‍ ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​ത് ര​സ​ക​ര​മാ​യ കാ​ഴ്ച​യാ​യി​രു​ന്നു. ‘‘വി​പ്ല​വ​ത്തി​നി​റ​ങ്ങി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ല്‍ എ​ന്‍റെ ഇ​ന്ന​ത്തെ മ​ല​യാ​ളം മ​തി​യാ​കാ​തെ വ​രും.’’

ഉ​ട​ന​ടി സം​ഭ​വി​ക്കാ​ന്‍ പോ​കു​ന്ന വി​പ്ല​വ​ത്തി​ന്‍റെ അ​തി​രി​ല്ലാ​ത്ത ഉ​ന്മാ​ദ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞ​ങ്ങ​ള്‍ എ​ല്ലാ​വ​രും. ആ ​ഭ​വ​ന​ത്തി​ല്‍ ഇ​രു​ന്നു​കൊ​ണ്ട് ഞാ​ന്‍ എ​ഴു​തി​ത്തീ​ര്‍ത്ത പോ​സ്റ്റ​റു​ക​ള്‍ക്ക് ക​ണ​ക്കി​ല്ല. ചൈ​നീ​സ് ക​മ്യൂ​ണി​സ്റ്റ് പാ​ര്‍ട്ടി​യെ​യും മാ​വോ സെ​തു​ങ്ങി​നെ​യും ന​ക്സ​ല്‍ബാ​രി​യെ​യും സം​ബ​ന്ധി​ക്കു​ന്ന​വ. ‘‘ഡെ​ങ്ങ് തു​ല​യ​ട്ടെ’’, ‘‘ലി​ന്‍ പി​യാ ഓ ​അ​ജ​യ്യ​നാ​ക​ട്ടെ’’ എ​ന്നും എ​ഴു​തി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന​ത് ഓ​ര്‍ക്കു​മ്പോ​ള്‍ ഇ​ന്ന് ച​രി​ത്ര​ത്തി​ന്‍റെ വി​ചി​ത്ര​മാ​യ ഗ​തി​യോ​ര്‍ത്ത് വി​സ്മ​യി​ക്കാ​തി​രി​ക്കാ​നാ​കി​ല്ല.

അ​വ​സാ​ന​മാ​യി ഞാ​ന്‍ കു​ന്നി​ക്ക​ല്‍ ഭ​വ​ന​ത്തി​ലെ​ത്തി​യ​ത് 1968 ന​വം​ബ​ര്‍ പ​കു​തി​യോ​ടെ​യാ​യി​രു​ന്നു. വീ​ട്ടി​ല്‍ ഫ​ര്‍ണി​ച്ച​റു​ക​ളോ ​െബ​ഡു​ക​ളോ റേ​ഡി​യോ​യോ ഒ​ന്നും ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നി​ല്ല. ആ ​ആ​ളൊഴിഞ്ഞ വീ​ട്ടി​ല്‍ മാ ​മാ​ത്ര​മാ​ണ് ഉ​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന​ത്. എ​ന്‍റെ ആ​ശ്ച​ര്യം ക​ണ്ട് മാ ​പു​ഞ്ചി​രി​ച്ചു. ‘‘എ​ല്ലാ ഭാ​ര​ങ്ങ​ളും ഒ​ഴി​വാ​ക്കി ന​മ്മ​ളെ​ല്ലാം പു​റ​പ്പെ​ടു​ക​യ​ല്ലേ! വി​പ്ല​വ​ത്തി​ലേ​ക്ക്.’’ ‘മാ’​യെ ഓ​ര്‍ക്കാ​തെ ആ ​കാ​ല​ത്തി​ലേ​ക്ക് തി​രി​ച്ചുന​ട​ക്കാ​നാ​കി​ല്ല.