സ​ഹ​ചാ​രി​ക​ളു​ടെ നൊ​മ്പ​ര​ങ്ങ​ൾ

മെ​ഴു​കു​തി​രി

നേ​രം ഇ​രു​ട്ടി​യാ​ൽ ഒ​രു ദാ​ക്ഷി​ണ്യ​വു​മി​ല്ലാ​തെ അ​യാ​ൾ തീ​പ്പെ​ട്ടി​യു​ര​ച്ച് എ​ന്റെ മു​ടി​യി​ൽ തീ​കൊ​ളു​ത്തും. ഉ​ട​ലി​ന് തീ​പി​ടി​ച്ച് ഞാ​ൻ ക​ത്തി​യെ​രി​യു​മ്പോ​ഴും ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ ചി​രി​ക്കു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും. ക​പ്പ​ല​ണ്ടി കൊ​റി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട് ക​ട​ലാ​സി​ൽ എ​ന്തൊ​ക്കെ​യോ കു​ത്തി​വ​ര​യു​ന്ന അ​യാ​ളെ അ​ഭി​ന​ന്ദി​ക്കാ​ൻ ആ​ളു​ക​ൾ വ​രു​ന്ന​ത് പ​തി​വാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ർ പോ​യി​ക്ക​ഴി​യു​മ്പോ​ഴേ​ക്കും മേ​ശ​യി​ൽ ഒ​രി​റ്റു ക​ണ്ണു​നീ​രാ​യി മാ​റി​യ എ​ന്നെ ഇ​ള​ക്കി​യെ​ടു​ത്ത് ഒ​ന്നു നോ​ക്കു​ക​പോ​ലും ചെ​യ്യാ​തെ ജ​ന​ലി​ലൂ​ടെ ദൂ​രേ​ക്ക് വ​ലി​ച്ചെ​റി​യും. ക്രൂ​ര​നാ​യ ആ ​ചി​ത്ര​കാ​ര​നെ​യാ​ണ് എ​ല്ലാ​വ​രും ന​ന്മ​യു​ള്ള​വ​ൻ എ​ന്നു വി​ളി​ക്കു​ന്ന​ത്!

വ​ണ്ടി

തി​ര​ക്കു​ക​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലൂ​ടെ അ​തി​വേ​ഗം സ​ഞ്ച​രി​ക്കാ​നാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ൾ​ക്കി​ഷ്ടം. ച​ളി​യി​ലും ഗ​ട്ട​റി​ലും വീ​ണ് ഞാ​ൻ കി​ത​ക്കു​മ്പോ​ഴും നി​ർ​ദാ​ക്ഷി​ണ്യം അ​യാ​ളെ​ന്നെ തൊ​ഴി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. എ​തി​രെ പാ​ഞ്ഞു​വ​ന്ന പ​ല​രും എ​ന്റെ ദേ​ഹ​ത്ത് ഇ​ടി​ച്ചു​ക​യ​റി​യി​രു​ന്നു. ദേ​ഹം ച​ത​ഞ്ഞ​ര​ഞ്ഞ​പ്പോ​ഴും ഒ​രു പോ​റ​ൽ പോ​ലു​മേ​ൽ​ക്കാ​തെ എ​ന്റെ ശ​രീ​രം​കൊ​ണ്ട് ക​വ​ച​മൊ​രു​ക്കി ഞാ​നാ മ​നു​ഷ്യ​നെ പൊ​തി​ഞ്ഞു​പി​ടി​ച്ചു. രാ​പ്പ​ക​ലി​ല്ലാ​തെ റോ​ഡി​ലൂ​ടെ​യും പ​റ​മ്പി​ലൂ​ടെ​യും ഓ​ടി​ത്ത​ള​ർ​ന്ന് അ​യാ​ളെ ഞാ​ൻ മു​ത​ലാ​ളി​യാ​ക്കി. ഒ​ടു​വി​ൽ പ്രാ​യ​മാ​യ എ​ന്നെ അ​യാ​ൾ പ​റ​മ്പി​ലെ ഒ​രു മൂ​ല​യി​ൽ ഉ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. തു​രു​മ്പു​ക​യ​റി​യ ഞാ​നി​പ്പോ​ൾ ചു​റ്റി​ലും വ​ള​ർ​ന്ന കാ​ന​ന​ത്തി​ലാ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. പു​തി​യ വ​ണ്ടി​യി​ൽ വേ​ഗ​ത്തി​ൽ ഓ​ട്ടം തു​ട​രു​ന്ന അ​യാ​ളെ​ന്നെ എ​ന്നേ മ​റ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്നു!

നി​ഴ​ൽ

എ​പ്പോ​ഴും ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നൊ​പ്പം സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു എ​നി​ക്കി​ഷ്ടം. അ​യാ​ൾ ഒ​റ്റ​പ്പെ​ട​രു​തെ​ന്ന് എ​നി​ക്ക് നി​ർ​ബ​ന്ധ​മു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ചു​ട്ടു​പ​ഴു​ത്ത സൂ​ര്യ​നു താ​ഴെ​യും ശ​ക്തി​യാ​യ കാ​റ്റി​ലും മ​ടി​ക്കാ​തെ ഞാ​ന​വ​നെ പി​ന്തു​ട​ർ​ന്നു. രാ​ത്രി​യി​ൽ തെ​ല്ലും ഭ​യ​ക്കാ​തെ ആ​ളൊ​ഴി​ഞ്ഞ വ​ഴി​ത്താ​ര​യി​ലും ശ​വ​പ്പ​റ​മ്പി​ലു​മെ​ല്ലാം നി​ലാ​വി​ൽ കൂ​ട്ടാ​യി വ​ള​ഞ്ഞു​പു​ള​ഞ്ഞ് അ​നു​ഗ​മി​ക്കാ​ൻ എ​നി​ക്ക് ഉ​ത്സാ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു. എ​ന്നി​ട്ടും ഞാ​ന​വ​ന് അ​പ​രി​ചി​ത​നാ​ണെ​ന്ന​താ​ണെ​ന്റെ വി​ധി!

മ​ര​ക്ക​ഴു​ത

വി​ശ​പ്പും ദാ​ഹ​വും സ​ഹി​ക്കാ​നാ​കാ​തെ ഭാ​ര​വും പേ​റി ത​ള​ർ​ന്ന് നി​ന്ന എ​ന്നെ അ​യാ​ൾ ഒ​രു ദ​യ​യു​മി​ല്ലാ​തെ പ​ല​വ​ട്ടം ചാ​ട്ട​ക്ക് അ​ടി​ച്ചി​ട്ടു​ണ്ട്. വേ​ദ​ന​കൊ​ണ്ട് പു​ള​ഞ്ഞി​ട്ടും അ​വ​നെ പേ​ടി​ച്ചി​ട്ട് ഞാ​ൻ ക​ര​ഞ്ഞി​ല്ല. ചാ​ക്കു​കെ​ട്ടു​ക​ൾ മു​തു​കി​ലേ​റ്റി മ​ല​ക​ളും പു​ഴ​ക​ളും താ​ണ്ടി അ​യാ​ളെ വ​ലി​യ​വ​നാ​ക്കി​യ​തി​ൽ ഊ​റ്റം കൊ​ള്ളു​ക​യാ​യി​രു​ന്ന എ​ന്നെ ഒ​രു രാ​ത്രി ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ അ​ടി​ച്ചോ​ടി​ച്ചു. ‘‘എ​ടാ ക​ഴു​തേ... വൃ​ദ്ധ​നാ​യ നി​ന്നെ​ക്കൊ​ണ്ടെ​നി​ക്ക് ഒ​രു പ്ര​യോ​ജ​ന​വു​മി​ല്ല... എ​വി​ടെ​യെ​ങ്കി​ലും പോ​യി തു​ല​യ്...’’

യ​ജ​മാ​ന​ൻ താ​ഴി​ട്ടു പൂ​ട്ടി​യ ഗേ​റ്റി​ന​ു മു​ന്നി​ൽ നി​സ്സ​ഹാ​യ​നാ​യി നി​ൽ​ക്കു​മ്പോ​ൾ ഖ​ദ​ർ ധാ​രി​ക​ളാ​യ ര​ണ്ടു​പേ​ർ അ​ങ്ങോ​ട്ടു വ​രു​ന്ന​ത് ക​ണ്ടു. ഒ​രാ​ൾ പ​റ​യു​ന്ന​ത് കേ​ട്ടു:

‘‘നേ​താ​വേ ഇ​ത്ത​വ​ണ അ​യാ​ൾ വോ​ട്ടു ത​രു​മോ? പ​റ​ഞ്ഞ​തൊ​ന്നും ന​മ്മ​ൾ ചെ​യ്തി​ട്ടി​ല്ല​ല്ലോ...’’

മ​റ്റേ​യാ​ൾ: ‘‘അ​തൊ​ക്കെ മ​റ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. അ​വ​നൊ​രു ക​ഴു​ത​യാ... മ​ര​ക്ക​ഴു​ത...’’

അ​പ്പോ​ഴാ​ണ് ത​ന്റെ പേ​രു​ത​ന്നെ​യാ​ണ് മു​ത​ലാ​ളി​യു​ടേ​തു​മെ​ന്ന് ക​ഴു​ത​ക്ക് മ​ന​സ്സി​ലാ​യ​ത്. സ​ന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ അ​ത് എ​ങ്ങോ​ട്ടെ​ന്നി​ല്ലാ​തെ അ​ടി​വെ​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി.