റോഡുകൾ എന്നു ഭാവിക്കുന്ന കുഴികൾ

ഇൗ യാത്രയിൽ ഇതുവരെ റോഡുകളെപ്പറ്റി പരാതി പറയേണ്ടിവന്നിട്ടില്ല. പക്ഷേ, ഇന്നാദ്യമായി അതുമുണ്ടായി. കേരളത്തിനു പുറത്തുള്ള യാത്രകളിൽ നമ്മൾ എപ്പോഴും പുകഴ്​ത്തുക റോഡുകളുടെ മികവാണ്​. കേരളത്തെ അപേക്ഷിച്ച്​ മഴ കുറവായതിനാൽ ദീർഘകാലം നിലനിൽക്കുന്നവയാണ്​ മറ്റ്​ സംസ്​ഥാനങ്ങളിലെ റോഡുകൾ.

രാജസ്​ഥാനിലെ ജലോർ എന്ന പട്ടണത്തിൽനിന്നും 310 കിലോ മീറ്റർ പിന്നിട്ട്​ ജൈസൽമീർ എന്ന രാജസ്​ഥാനി​െല പ്രസിദ്ധമായ വിനോദസഞ്ചാര കേന്ദ്രത്തിൽ ഇപ്പോൾ എത്തിച്ചേർന്നിരിക്കുകയാണ്​. ഇൗ യാത്രയിൽ താണ്ടിയ റോഡിനെക്കുറിച്ച്​ ഇനിയുള്ള യാത്രകളി​െലാന്നും ഒാർക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. വെയിൽച്ചൂടിനെ ഭയന്ന് ഇന്ന്​ രാവി​ലെ 6.30ന്​ തന്നെ യാത്ര ആരംഭിച്ചിരുന്നു. വെയിൽ ശക്​തമായ നട്ടുച്ച നേരം വിശ്രമത്തിനായി മാറ്റിവെച്ചു.

ഉൾനാടൻ ഗ്രാമങ്ങളിലൂടെയായിരുന്നു ജലോറിൽനിന്ന്​ ജൈസാൽമീറി​േലക്ക്​ തിരിച്ചത്​. അതിനാൽ പലയിടത്തും വഴി ചോദിക്കേണ്ടിവന്നു. വീടി​​​​​​െൻറ മുറ്റവും റോഡും തൊട്ടുചേർന്നു കിടക്ക​ുന്ന നിരവധി വീടു​കളുടെ മുന്നിലൂടെയായിരുന്നു രാവിലത്തെ യാത്ര. ആദ്യത്തെ 70 കിലോ മീറ്റർ പിന്നിടുന്നതുവരെ യാത്ര വളരെ സുഖകരമായിരുന്നു. നല്ല റോഡ്​. നല്ല കാഴ്​ചകൾ. നേരിയ സൂര്യപ്രകാശം. സാമാന്യം നല്ല തണുപ്പ്​. ഒരു​ കവലയിൽ നടുവിൽ തീ കത്തിച്ച്​ നാല്​ പ്രായമായവർ ഇരിക്കുന്നതു കണ്ടു. അവർ തമ്മിൽ സംസാരിക്കു​േമ്പാഴും അതിലൊരാൾ ഇരുന്നുകൊണ്ട്​ പല്ലു തേയ്​ക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു.

കുറച്ചു ദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ റോഡി​​​​​​െൻറ സ്​ഥിതി മാറിത്തുടങ്ങി. ആദ്യം അവിടവിടെയായി ചില കുഴികളായിരുന്നുവെങ്കിൽ പിന്നീട്​ കുഴികൾ മാത്രമായി. റോഡ്​ എന്ന്​ പറയുവാൻ ഒന്ന​ുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. വലുതും ചെറുതുമായ കല്ലുകൾ ചിതറി കിടക്കുന്നു. ചിലയിടത്ത്​ റോഡിൽ നിറയെ മണൽ. മുന്നോട്ട്​ പോകാൻ കഴിയുമോ എന്നുപോലും ആശങ്കപ്പെട്ടുപോയി. ഒരു മണിക്കൂർ സമയമെടുത്തിട്ടും മറികടക്കാനായത്​ വെറും 15 കിലോ മീറ്റർ ദൂരമാണ്​. റോഡ്​ പുതുക്കി പണിയുന്നതി​​​​​​െൻറ ലക്ഷണങ്ങ ൾ ചിലിയിടത്ത്​ കാണാം. അൽപദൂരമെത്തു​േമ്പാൾ കരുതും ഇനി ഒരൽപം കൂടി പോയാൽ റോഡ്​ നന്നായേക്കും എന്ന്​. എവിടെ..!

നല്ല റോഡ്​ കാണാൻ കൊതിച്ച്​, നശിച്ച ഇൗ റോഡിനെ ശപിച്ച്​ കിലോ മീറ്ററുകളോളം സഞ്ചരിച്ചിട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചതു മാത്രം സംഭവിച്ചില്ല. വഴി ചോദിച്ചവ​രൊന്നും റോഡി​​​​​​െൻറ ഇൗ ഭീകരാവസ്​ഥയെക്കുറിച്ച്​ പറഞ്ഞതുമില്ല. കുറച്ചു മുന്നോട്ടു ചെന്നപ്പോൾ റോഡി​​​​​​െൻറ ഒരു ഭാഗത്ത്​ കുറേ വലിയ കല്ലുകൾ കൂട്ടിയിട്ടിരിക്കുന്നു. കല്ലുകളില്ലാത്ത ഭാഗത്തുകൂടി കഷ്​ടിച്ച്​ മ​ുന്നോട്ടുപോയ ഞാൻ ചെന്നു നിന്നത്​ കല്ലുകൾ കൂട്ടിയിട്ട ഒരു കൂമ്പാരത്തിനു മുന്നിൽ. ഇടത്തോട്ടും വലത്തോട്ടും തിരിക്കാൻ വയ്യാത്ത ആ അവസ്​ഥയിൽ കൽക്കൂമ്പാരത്തിനു മുകളിലൂടെ പോവുകയേ നിർവാഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അതത്ര എളുപ്പവുമായിരുന്നില്ല. ഒരടി പോലും മുന്നോട്ടു പോകാൻ കഴിയാത്ത ആ അവസ്​ഥയിൽ നിന്ന്​രക്ഷപ്പെടാൻ ആരുടെയെങ്കിലും സഹായം കൂടിയേ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളു. അടുത്തെങ്ങും ആരെയും കാണാനുമില്ല. കുടുങ്ങിയെന്നു തന്നെ കരുതി.

കുറച്ചുനേരം ആ നിലയിൽ തുടർന്നു. അപ്പോഴാണ്​ അതുവഴി വന്ന ഒരു ലോറിക്കാരൻ എ​​​​​​െൻറ നിസ്സഹായാവസ്​ഥ കണ്ട്​ ​േലാറി നിർത്തിയത്​. അയാൾ ബൈക്ക്​ ശക്​തിയായി തള്ളിത്തന്നു. ഒപ്പം ആക്​സിലേറ്ററുകൂടി ​െകാടുത്തപ്പോൾ ബൈക്ക്​ കൽക്കൂമ്പാരത്തിനപ്പുറം കടന്നു. അയാൾ അപ്പോൾ ഒരു രക്ഷകനായി എനിക്കു തോന്നി. നന്ദി പറഞ്ഞ്​ വീണ്ടും ഞാൻ വന്ന വഴിക്ക്​ തിരികെ ബൈക്കു വിട്ടു. ​വേറേ നല്ല വഴി വല്ലതുമുണ്ടോ എന്ന്​ പലരോടും ചോദിച്ചെങ്കിലും ഫലമൊന്നുമുണ്ടായില്ല. വല്ലവിധേനയും താണ്ടിയെത്തിയ പാതയത്രയും തിരികെ യാത്ര ചെയ്യുന്നതിനെക്കുറിച്ച്​ ആലോചിക്കാനേ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. റോഡ്​ ശരിയായിക്കോളും എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ രണ്ട​ും കൽപ്പിച്ച്​ നേരേ തന്നെ വിടാൻ തീരുമാനിച്ചു.

അതിനിടയിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു ഏതാണ്ട്​ 10 കിലോ മീറ്റർ കൂടിയേ ഇങ്ങനെയുള്ളുവെന്ന്​. ഇനിയും 10 കിലോ മീറ്റർ ഇങ്ങനെ പോയാൽ ബൈക്കി​​​​​​െൻറ മാത്രമല്ല, എ​​​​​​െൻറയും നട്ടും ബോൾട്ടും ഇളകുമെന്ന്​ ഉറപ്പായി. തൊട്ടടുത്തു കണ്ട ഒരു ചായക്കടയിൽ കയറി ബൈക്ക്​ സൈഡാക്കി ഭക്ഷണം കഴിച്ച്​ അൽപം വിശ്രമിച്ചു. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ കയറിയ ഹോട്ടലിലാക​െട്ട കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്നു ഒരു​ ഒായിൻമ​​​​​െൻറ്​ ട്യൂബ്​. നോക്കിയപ്പോൾ വേദനാസംഹാരി തന്നെ. ഇതുവഴി പോകുന്നവരുടെയൊക്കെ നടുവി​​​​​​െൻറ അവസ്​ഥ മുൻകൂട്ടി കടക്കാരൻ ചെയ്​ത സൗജന്യമാവുമത്​ .

ഭക്ഷണവും വിശ്രമവും കഴിഞ്ഞ്​ കുറച്ചു ദൂരം മുന്നോട്ട്​ ചെന്നപ്പോൾ അതുവരെയുള്ള അധ്വാനത്തിന്​ ഫലമുണ്ടായി. കറുത്ത്​ മിന്നുന്ന നല്ല റോഡ്​ മുന്നിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. ആ റോഡില​ൂടെ ബൈക്ക്​ ആയാസമില്ലാതെ നീങ്ങി.

ബാട്​മോർ എന്ന സ്​ഥലത്തെത്തിയപ്പോഴാണ്​ വലിയ കൂടു തുറന്നതുപോലുള്ള മേൽക്കൂരയാൽ നിർമിച്ച കൊച്ചു വീടുകൾ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്​. ഉണങ്ങിയ പുല്ലും കമ്പുകളും കൊണ്ടാണ്​ അതി​​​​​​െൻറ മേൽക്കൂര നിർമിച്ചിരിക്കുന്നത്​. അത്തരമൊരു കുടിൽ ക്യാമറയിൽ പകർത്താൻ ബൈക്ക്​ നിർത്തിയപ്പോഴാണ്​ റോഡി​​​​​​െൻറ മറുഭാഗത്ത്​ ഒരു കിണറ്റിൻകരയിൽ നിന്ന്​ ആടുകൾക്ക്​ വെള്ളം കൊടുക്കുന്ന ഒരു വൃദ്ധനെ കണ്ടത്​. അയാളുടെ കൂടെ സഹായത്തിനായി ഭാര്യയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആടുകൾക്ക്​ കൊടുക്കുന്ന വെള്ളത്തിൽ എന്തോ കലക്കിയിട്ടുണ്ട്​. ബാബുലാൽ എന്നായിരുന്നു ആ കർഷക​​​​​​െൻറ പേര്​.

ബാട്​മേർ തൊട്ട്​ ജൈസാൽമീർ വരെ 150 കിലോ മീറ്റർ നാഷനൽ ഹൈവേ ആയിരുന്നു. പോകുന്ന വഴിയിൽ കുറേ മിലിറ്ററി സ്​റ്റേഷനുകൾ കാണാം. റോഡി​​​​​​െൻറ ഇരുവശങ്ങളിലും ഉണങ്ങി വരണ്ടുകിടന്നു. കൃഷി സ്​ഥലങ്ങൾ ഒന്നും കാണാനേ കഴിഞ്ഞില്ല. റോഡിന്​ ഇരുവശത്തുമുള്ള മണൽപ്രദേശത്ത്​ കുറേ കുറ്റിച്ചെടികളും ബാബുൽ മരങ്ങളും മാത്രം. വഴിയരികിൽ കുടിക്കാൻ വല്ലതും കിട്ടുന്ന കടകൾ കാണണമെങ്കിൽ കിലോ മീറ്ററോളം സഞ്ചരിക്കണം. അതും ചെറിയ ചായക്കടകൾ മാത്രം. ബാബുൽ മരങ്ങൾക്കും കുറ്റിച്ചെടികൾക്കും മണൽപ്പരപ്പിനും അപ്പുറം കാറ്റാടിപ്പാടങ്ങൾ കാണാം. അതിൽ പലതും സമയം നിശ്​ചലമായ ​േക്ലാക്കി​​​​​​െൻറ വലിയ സൂചികൾ പോലെ നിശ്​ചലമായിരുന്നു. നീളൻ റോഡുകളിൽ പൊള്ളുന്ന വെയിലിൽ ഇടയ്​ക്കടിച്ച തണുത്ത കാറ്റിൽ റോഡിൽ മരീചികകൾ തീർത്തു. ചുട്ടുപഴുത്ത ആ പ്രദേശം കൃഷിക്കോ മറ്റാവശ്യങ്ങൾക്കോ പ്രയോജനപ്പെടുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല. അവിടം വിജനമായി കിടന്നതിന്​ കാരണവും വേറേയല്ല.

ജൈസൽ​മീറിനോടടുക്കുന്തോറും ചെറിയ ഗോതമ്പു പാടങ്ങൾ കാണാൻ തുടങ്ങി.ഒരു പ്രദേശത്ത്​ എത്തിയപ്പോൾ കു​േറ ആടുകൾ റോഡിലേക്ക്​ കൂട്ടമായി വരുന്നതുകണ്ടു.ആ ആട്ടിൻപറ്റത്തെ നയിച്ചിരുന്നത്​ എട്ടാം ക്ലാസുകാരനായ കുന്തൻ സിങ്​ എന്ന ബാലനായിരുന്നു. ആൾ നല്ല മിടുമിടുക്കനാണ്​. ഇപ്പോഴേ നല്ല കച്ചവട ബുദ്ധിയാണ്​. എന്നോട്​ ഒരു ആടിനെ വാങ്ങാൻ പറഞ്ഞു. വെറും രണ്ടായിരം രൂപ കൊടുത്താൽ മതിയെന്നാണ്​ കക്ഷിയു​െട പ്രലോഭനം. ഞാൻ എങ്ങനെ ആടിനെ കൊണ്ടു​േ​പാകും എന്ന്​ സംശയം പറഞ്ഞപ്പോൾ അതിനും കക്ഷി വഴ​ി കണ്ടെത്തി. ബൈക്കി​​​െൻറ മുന്നിലിരുത്തിയാൽ മതിയത്രെ. അടുത്ത തവണ വരു​േമ്പാൾ വാങ്ങാം എന്നു പറഞ്ഞ്​ ഞാൻ ആ അസാധ്യമായ പ്രലോഭനത്തിൽനിന്ന്​ രക്ഷപ്പെട്ടു. ചെമ്മരിയാടുകൾ അടക്കം അവ​െൻ കൂട്ടത്തിൽ 80 ആടുകളുണ്ട്​.നാല്​ മാസം കൂടു​േമ്പാഴാണ്​ അവറ്റകളുടെ ശരീരത്തിൽനിന്നും കമ്പിളി എടുക്കുന്നതെന്ന്​ അവൻ പറഞ്ഞു. അവ​​​െൻറ കൂട്ടുകാരനും എന്നോട്​ ആവേശത്തോടെ സംസാരിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ആടുകൾ ദൂരെ എത്തിയിരുന്നു. പക്ഷേ, അതി​​​െൻറ വ്യഗ്രതയൊന്നും കുന്തൻ സിങ്ങിനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അദൃശ്യമായ ഒരു നിയന്ത്രണത്തിൽ അപ്പോഴും അവൻ ആ ആടുകളെ കുരുക്കിയിട്ടിരുന്നു.
ആ കൊച്ചു സുഹൃത്തിനോട്​ യാത്രയും പറഞ്ഞ്​ പിരിഞ്ഞ ഞാൻ അഞ്ചു മണിയോടെ ജൈസൽമീർ പട്ടണത്തിലെത്തി. ജൈസൽമീർ കോട്ടയ്​ക്ക്​ താ​െ​ഴ​യുള്ള ഒരു ഹോട്ടലിൽ മുറിയെടുത്തു. നാളത്തെ യാ​​​ത്രാ പദ്ധതിയും തയാറാക്കി രാത്രി ഭക്ഷണവ​ും തേടി ഞാൻ പുറത്തിറങ്ങി.

(യാത്ര തുടരുന്നു...)