നാം ​യ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ നാ​ട്ടി​ൽ

സ​ഹ​ക​ര​ണ ബാ​ങ്ക് ത​ട്ടി​പ്പു​ക​ളും അ​തു സം​ബ​ന്ധ​മാ​യ കേ​സു​ക​ളും കൊ​ഴു​ക്കു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ. ഇ​തൊ​ന്നും കു​റ്റ​മ​ല്ലാ​താ​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എ​ല്ലാം തൊ​ഴി​ലാ​ളി വ​ർ​ഗ​ത്തെ​യും മു​ത​ലാ​ളി വ​ർ​ഗ​ത്തെ​യും സ​ഹാ​യി​ക്കാ​നു​ള്ള ന​ട​പ​ടി​ക​ൾ മാ​ത്രം! ഇ​തൊ​ക്കെ യ​ക്ഷി​ക​ളു​ടെ പ​ണി​യാ​ണ്.

അ​വ​രെ ന​മു​ക്കു ബ​ലി​യാ​ടു​ക​ളാ​ക്കാം. ന​മ്മു​ടെ ഇ​ട​യി​ൽ യ​ക്ഷി​ക​ളു​ണ്ടോ? ദ​രീ​ദ ചോ​ദി​ച്ചു, ‘‘ഈ ​സ​മ്മേ​ള​ന​ത്തി​ൽ ആ​രെ​ങ്കി​ലും യ​ക്ഷി​ക​ളാ​ണോ?’’ യ​ക്ഷി​ക​ൾ​ക്ക് അ​സ്തി​ത്വ​മു​ണ്ടോ? ഫ്ര​ഞ്ച് സാ​മൂ​ഹി​ക ചി​ന്ത​ക​ൻ റൂ​സ്സോ പാ​രി​സി​ലെ മെ​ത്രാ​പ്പൊ​ലീ​ത്ത​ക്ക് എ​ഴു​തി​യ ക​ത്തി​ൽ പ​റ​യു​ന്നു: ‘‘സാ​ക്ഷ്യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യ ഒ​രു ലോ​ക​ച​രി​ത്ര​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ അ​തു യ​ക്ഷി​ക​ളു​ടേ​താ​ണ്... ശ്ര​ദ്ധേ​യ​രു​ടെ മാ​ത്ര​മ​ല്ല, തൊ​ഴി​ലാ​ളി​ക​ൾ, സ​ർ​ജ​ന്മാ​ർ, പു​രോ​ഹി​ത​ർ, മ​ജി​സ്ട്രേ​റ്റു​മാ​ർ എ​ന്നി​വ​ര​ട​ങ്ങു​ന്ന​വ​രു​ടെ മൊ​ഴി​ക​ൾ, സാ​ക്ഷ്യ​പ​ത്ര​ങ്ങ​ൾ. നി​യ​മ​ത്തി​ന്റെ തെ​ളി​വ് പൂ​ർ​ണ​മാ​ണ്.

ഇ​തൊ​ക്കെ ഉ​ണ്ടാ​യി​ട്ടും ആ​രാ​ണ് യ​ക്ഷി​ക​ളി​ൽ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്ന​ത്? വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​ത്ത​വ​രെ ശി​ക്ഷി​ക്കു​മോ?’’ റൂ​സ്സോ​യു​ടെ ക​ണ​ക്കു​പ്ര​കാ​രം അ​ധി​കാ​രി​ക​ളു​ടെ കു​പ്പാ​യ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു​ള്ളി​ലും അ​ധി​കാ​ര മ​ണ്ഡ​ല​ങ്ങ​ളി​ലു​മാ​ണ് യ​ക്ഷി​ക​ൾ വ​സി​ക്കു​ന്ന​ത്. വോ​ൾ​ട്ട​യ​റാ​വ​ട്ടെ ല​ണ്ട​ൻ, പാ​രി​സ് ന​ഗ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ വ്യാ​പാ​ര വേ​ദി​ക​ളി​ലാ​ണ് യ​ക്ഷി​ക​ൾ പാ​ർ​ക്കു​ന്ന​താ​യി ക​ണ്ടെ​ത്തു​ന്ന​ത്.

18ാം നൂ​റ്റാ​ണ്ടി​ലെ യൂ​റോ​പ്പി​ൽ യ​ക്ഷി​ക​ളി​ന്മേ​ൽ അ​സാ​ധാ​ര​ണ​മാ​യ താ​ൽ​പ​ര്യ​മു​ണ്ടാ​യി. 1672 മു​ത​ൽ 1772 വ​രെ റ​ഷ്യ ഉ​ൾ​പ്പെ​ടെ​യു​ള്ള പ​ല​യി​ട​ങ്ങ​ളി​ലും യ​ക്ഷി​ക​ൾ ഭീ​ക​ര​മാ​യ വ​സ​ന്ത​ക​ൾ പ​ട​ർ​ത്തി. യ​ക്ഷി (vampire) എ​ന്ന വാ​ക്ക് ഇം​ഗ്ലീ​ഷ് നി​ഘ​ണ്ടു​വി​ൽ, 1680ൽ ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി, പ​ത്തു​വ​ർ​ഷം ക​ഴി​ഞ്ഞ് ഫ്ര​ഞ്ചി​ൽ വ​ന്നു. ജ​ർ​മ​നി​യി​ലെ പ​ണ്ഡി​ത സ​ദ​സ്സു​ക​ളി​ലും ഈ ​വാ​ക്ക് നി​ര​ന്ത​ര ച​ർ​ച്ചാ​വി​ഷ​യ​മാ​യി. ബ്രാം ​സ്റ്റോ​ക്ക​ർ ഡ്രാ​ക്കു​ള പ്ര​സി​ദ്ധീ​ക​രി​ച്ച​ത് 1897ലാ​ണ്.

ഭൗ​തി​ക​വാ​ദി​യാ​യി​രു​ന്ന മാ​ർ​ക്സി​ന്റെ ര​ച​ന​ക​ളി​ൽ അ​തി​നു മു​മ്പു​ത​ന്നെ യ​ക്ഷി പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​യി. സ്വ​കാ​ര്യ സ്വ​ത്ത്, മൂ​ല​ധ​നം എ​ന്നി​വ യ​ക്ഷി അ​ഥ​വാ മ​നു​ഷ്യ​ന്റെ ര​ക്ത​മൂ​റ്റി​ക്കു​ടി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നു പ​രാ​മ​ർ​ശം. ‘‘ലോ​ക​ത്തി​ലേ​ക്ക് പ​ണം വ​രു​ന്ന​ത് അ​തി​ന്റെ ക​വി​ളി​ൽ ജ​ന്മ​സി​ദ്ധ​മാ​യ ര​ക്ത​ക്ക​റ​യു​മാ​യി​ട്ടാ​ണെ​ങ്കി​ൽ മൂ​ല​ധ​നം വ​രു​ന്ന​തു ത​ല മു​ത​ൽ പാ​ദം വ​രെ ചോ​ര​യൊ​ലി​പ്പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടാ​ണ്.

എ​ല്ലാ ദ്വാ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നും ചോ​ര​യും ച​ല​വും പ്ര​വ​ഹി​ക്കു​ന്നു’’ ദ​രീ​ദ ഉ​ത്ത​രാ​ധു​നി​ക കാ​ല​ത്ത് മാ​ർ​ക്സി​ന്റെ പ്രേ​ത​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച് പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തി. അ​ദ്ദേ​ഹം യ​ക്ഷി​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും പ്ര​തി​പാ​ദി​ക്കു​ന്നു.

ഭാ​ര​ത പു​രാ​ണ​ങ്ങ​ളി​ൽ യ​ക്ഷി​ക​ളും വേ​താ​ള​ങ്ങ​ളും നി​റ​ഞ്ഞു​നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. പാ​ല​മ​ര​വു​മാ​യി അ​തി​നു​ള്ള ബ​ന്ധം എ​ന്താ​ണെ​ന്ന് വ്യ​ക്ത​മ​ല്ല. ഇ​പ്പോ​ൾ ഉ​ത്ത​രേ​ന്ത്യ​യി​ലേ​ക്ക് പ​ശു​മാം​സ​വു​മാ​യി പോ​യാ​ൽ ത​ല്ലി​ക്കൊ​ല്ലും എ​ന്ന മു​ന്ന​റി​യി​പ്പ് സ​മൂ​ഹ​ത്തി​ലു​ണ്ട്. പ​ക്ഷേ, ഒ​രി​ട​ത്തും പ​ര​സ്യ​പ്പ​ല​ക​ക​ളി​ല്ല.

അ​വി​ടെ യ​ക്ഷി​ക​ളു​ണ്ട് എ​ന്നു വെ​ളി​വാ​ക്കാ​ൻ പ​ര​സ്യ​ത്തി​ന്റെ അ​ധി​കാ​രി​ക​ൾ ത​യാ​റി​ല്ല. അ​ക്ര​മം അ​വ​ർ അ​ധി​കാ​ര​ത്തി​ന്റെ ക​വ​ച​ത്തി​ൽ മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യി മൂ​ടു​ന്നു. അ​ക്ര​മ​ത്തെ ഒ​ളിപ്പി​ക്കു​ന്ന​ത് ഏ​തു സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ന്റെ​യും പ​ണി​യാ​ണ്. സം​സ്കാ​രം അ​തൊ​ക്കെ ഒ​ളി​ക്കു​ന്ന​ത് അ​തി​ന്റെ ഭാ​ഷ​യി​ലും ക​ഥ​ക​ളി​ലും ആ​ഖ്യാ​ന​ത്തി​ലു​മാ​ണ്. അ​തു മ​ത​പ​ര​മാ​യും ഒ​ളി​ക്ക​പ്പെ​ടും. മ​തം എ​പ്പോ​ഴും ബ​ലി​ക​ളി​ലും അ​നു​ഷ്ഠാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലും ക​ഥ​ക​ളി​ലും അ​ത് ഒ​ളി​ക്കു​ന്നു.

അ​നു​ക​ര​ണ​മി​ല്ലാ​തെ സ​മൂ​ഹ​മി​ല്ല, സം​സ്കാ​ര​മി​ല്ല. ഞാ​ൻ എ​പ്പോ​ഴും മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കു​ന്നു. അ​വി​ടെ ഉ​ച്ച​നീ​ച​ത്വ​ങ്ങ​ൾ ധാ​രാ​ളം. മു​ക​ളി​ലേ​ക്കു നോ​ക്കി ഞാ​ൻ ആ​ശി​ക്കു​ന്നു - അ​സൂ​യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അ​സൂ​യ​യി​ല്ലാ​ത്ത സ​മൂ​ഹ​മി​ല്ല, സ്പ​ർ​ധ​യി​ല്ലാ​ത്ത മ​നു​ഷ്യ​രി​ല്ല. താ​ഴ്ന്ന​വ​ന് ഉ​യ​രാ​ൻ മോ​ഹം, ഉ​യ​ർ​ന്ന​വ​നു കൂ​ടു​ത​ൽ താ​ഴ്ന്ന​വ​രെ ഉ​ണ്ടാ​ക്കാ​ൻ മോ​ഹം.

നാം ​നി​ര​ന്ത​രം അ​നു​ക​രി​ക്കു​ക​യാ​ണ്, അ​നു​ക​ര​ണം അ​സൂ​യ​യും സ്പ​ർ​ധ​യും സ്വാ​ഭാ​വി​ക​മാ​യി ഉ​ണ്ടാ​ക്കും. ഉ​യ​ര​ണം ഉ​ന്ന​ത​നാ​ക​ണം, പ​ക്ഷേ, അ​തു സ​മൂ​ഹ​ത്തി​നു​ള്ളി​ലാ​ണ്. അ​വ​രു​ടെ അം​ഗീ​കാ​ര​വും ആ​ദ​ര​വും വേ​ണം. കു​ചേ​ല​ന് കു​ബേ​ര​നാ​ക​ണം, കു​ബേ​ര​ന് കൂ​ലി​ക്കാ​രെ കൂ​ട്ട​ണം.

അ​നു​ക​ര​ണ​ത്തി​ന്റെ സ്പ​ർ​ധ വൈ​ര​വും അ​ക്ര​മ​വും ഉ​ണ്ടാ​ക്കും. അ​യ​ൽ​ക്കാ​ര​ന് കാ​റു​ണ്ട്, അ​വ​നേ​ക്കാ​ൾ മാ​ർ​ക്ക് കൂ​ടു​ത​ൽ കി​ട്ടി ജ​യി​ച്ചി​ട്ടും എ​നി​ക്ക് കാ​റി​ല്ല. അ​വ​ന്റെ കാ​റ് ക​ത്തി​യ​തി​ൽ എ​നി​ക്ക് എ​ന്താ സ​ന്തോ​ഷം! അ​തു കാ​ർ ക​ത്തി​ക്കു​ന്ന അ​ക്ര​മ​മാ​യും വ​ള​രാം. ഒ​റ്റ​ക്കും ക​ട്ടാ​ൽ പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ടും.

ക​ള്ള​നാ​യി മാ​റും. സം​ഘ​ബ​ല​ത്തോ​ടെ ക​ട്ടാ​ൽ; ക​ട്ടി​ല്ല എ​ന്നു പ​റ​യാ​ൻ പ​ല​രു​ണ്ടാ​കും. സം​ഘ​ബ​ല​ത്തി​ൽ ക​ട്ട​വ​ൻ വേ​റെ​യാ​ണ് എ​ന്നു തെ​ളി​യി​ക്കു​ക​യും പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​ൻ ക​ള​വ് സ​മ്മ​തി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്താ​ൽ, ഞാ​ൻ സ​ത്യ​സ​ന്ധ​നാ​യി. സം​ഘ​ബ​ല​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ ഇ​തെ​ല്ലാം ചെ​യ്യാ​ൻ സാ​ധി​ക്കും.

ബ​ലി​യാ​ടാ​കാ​ൻ സ​ന്ന​ദ്ധ​രാ​യ​വ​രു​ണ്ടാ​കും. ഇ​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ പ​റ​യാ​ൻ സം​ഘ​ബ​ല​മി​ല്ലാ​ത്ത​വ​ന്റെ ത​ല​യി​ൽ കെ​ട്ടി​വെ​ച്ചും ബ​ലി​യാ​ടു​ക​ളെ ഉ​ണ്ടാ​ക്കാം. ഇ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള ക​ള​വി​നാ​ണ് രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും മ​ത​വും ഗോ​ത്ര​വും വ​രെ മ​റ​യാ​ക്കു​ന്ന​ത്. ‘ആ​ദ​ര​ണീ​യ​മാ​യ’ ക​ള​വി​നും കൊ​ള്ള​യ​ടി​ക്കും ര​ക്ത​പാ​ന​ത്തി​നും അ​നി​വാ​ര്യ​മാ​യ​ത് രാ​ഷ്ട്രീ​യ​വും വ​ർ​ഗീ​യ​ത​യു​മാ​ണ്.

അ​പ​ര​ന്റെ ര​ക്ത​ത്തി​നാ​യു​ള്ള എ​ന്റെ ദാ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ക​ണ്ണാ​ടി​ച്ചി​ത്രം മാ​ത്ര​മാ​ണ് യ​ക്ഷി. അ​പ​ര​നോ​ട് എ​നി​ക്കു പ്ര​തി​കാ​ര​മു​ണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല, കോ​പ​മു​ണ്ടാ​ക​ണ​മെ​ന്നി​ല്ല. എ​ന്റെ വേ​ട്ട​യി​ൽ അ​യാ​ൾ വ​ന്നു​പെ​ട്ടു എ​ന്നു മാ​ത്രം. അ​പ​ര​നു​ള്ള​ത് എ​നി​ക്കു വേ​ണം എ​ന്ന ദാ​ഹ​മാ​ണ് അ​പ​ര​നെ ആ​ക്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നു കാ​ര​ണം.

അ​വി​ടെ യ​ക്ഷി, സം​സ്കാ​ര​ത്തി​ലെ അ​പ​ര​ൻ മാ​ത്ര​മാ​ണ്. പോ​ൾ റി​ക്ക​ർ എ​ന്ന വ്യാ​ഖ്യാ​ന പ​ണ്ഡി​ത​ൻ ‘ഞാ​ൻ എ​ന്ന അ​പ​ര​നെ’​ക്കു​റി​ച്ച് പു​സ്ത​ക​മെ​ഴു​തി. ഞാ​ൻ ത​ന്നെ​യാ​ണ് ഈ ​അ​പ​ര​ൻ. ഞാ​ൻ എ​ന്റെ ക​ഥ അ​പ​ര​ന്റെ ക​ഥ​യാ​യി പ​റ​യു​മ്പോ​ൾ അ​തു യ​ക്ഷി​യു​ടെ ക​ഥ​യാ​കും. ഭാ​ഷ​യും ചി​ത്ര​ങ്ങ​ളും അ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ സൃ​ഷ്ടി​ക​ളാ​കും. ആ​രും കാ​ണാ​തെ ഞാ​ൻ ര​ഹ​സ്യ​മാ​യി കാ​ത്തു​സൂ​ക്ഷി​ക്കു​ന്ന എ​ന്റെ കാ​മ​ത്തി​ന്റെ ഇ​ടം.

അ​പ​ര​നു​ള്ള​ത് എ​നി​ക്കു കി​ട്ടാ​നു​ള്ള മോ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഇ​ടം. ഞാ​ൻ തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ന്നു. തീ​രു​മാ​നി​ക്കു​ക എ​ന്നാ​ൽ പ​ല സാ​ധ്യ​ത​ക​ളി​ൽ ഒ​ന്നു സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ക​യും മ​റ്റു​ള്ള​വ​യെ​ല്ലാം നി​രാ​ക​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യു​ന്ന​താ​ണ്. എ​നി​ക്കു​വേ​ണ്ടി അ​പ​ര​നെ മു​റി​ച്ചു മാ​റ്റു​ന്നു-​അ​വി​ടെ അ​പ​ര​ന്റെ ചോ​ര​യാ​ണ് ഞാ​ൻ കു​ടി​ക്കു​ന്ന​ത്-​യ​ക്ഷി. എ​ന്നെ മു​റി​ച്ച് അ​പ​ര​നെ സം​ര​ക്ഷി​ക്കു​മ്പോ​ൾ ഞാ​ൻ യ​ക്ഷി​യാ​കാ​തെ മാ​ലാ​ഖ​യു​മാ​കും. ‘‘പി​ശാ​ച് മാ​ലാ​ഖ​യാ​യി വേ​ഷം കെ​ട്ടു​ന്നു’’ എ​ന്ന് സെ​ന്റ് പോ​ൾ (2 കൊ​റി. 11:14).