സന്തോഷത്തിന്റെ പ്രഭാപൂരം

വി​ദ്യാ​ർ​ഥി​കാ​ലം മു​ത​ലേ എ​ന്‍റെ ശ്ര​ദ്ധ​പി​ടി​ച്ചു​പ​റ്റി​യി​രു​ന്ന ഒ​രു സു​ഹൃ​ത്തി​ന്‍റെ ക​ഥ​യാ​ണ് ഇ​ന്ന്.

പ്രാ​യം​കൊ​ണ്ട് എ​ന്നെ​ക്കാ​ൾ അ​ൽ​പം മു​തി​ർ​ന്ന​യാ​ളാ​ണ്. ക​ല-​കാ​യി​ക രം​ഗ​ങ്ങ​ളി​ലൊ​ന്നും അ​ത്ര മു​ന്നി​ല​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു​വെ​ങ്കി​ലും സ്വ​തഃ​സി​ദ്ധ​മാ​യ സ്വ​ഭാ​വ​വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ൾ​കൊ​ണ്ട് എ​ല്ലാ​വ​രും ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചി​രു​ന്ന വ്യ​ക്തി​ത്വ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ​ത്. എ​ല്ലാ​ത്തി​ലും ഒ​രു ശ​രാ​ശ​രി​ക്കാ​ര​നാ​യി​രു​ന്നു അ​ദ്ദേ​ഹം. എ​ന്നാ​ൽ, തീ​രെ താ​ഴ്ന്നു​പോ​കാ​റു​മി​ല്ല; സാ​ഹി​ത്യ ഭാ​ഷ​യി​ൽ ഇ​ട​വി​താ​ന​ങ്ങ​ൾ എ​ന്നൊ​ക്കെ വി​ശേ​ഷി​പ്പി​ക്കാ​വു​ന്ന അ​വ​സ്ഥ. ത​ര​ക്കേ​ടി​ല്ലാ​ത്ത ജോ​ലി​യൊ​ക്കെ​യാ​യി ന​ല്ല നി​ല​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു പി​ൽ​ക്കാ​ല ജീ​വി​തം.

ആ​രു​മാ​യും ഊ​ഷ്മ​ള സൗ​ഹൃ​ദം സ്ഥാ​പി​ക്കാ​നു​ള്ള സി​ദ്ധി​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ളു​ടെ സം​സാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ല്ലാം പ​ല​പ്പോ​ഴും അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ വി​ശേ​ഷ​ങ്ങ​ൾ ക​ട​ന്നു​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു.ഏ​ത് സ​ദ​സ്സി​ലും ഒ​രു​പാ​ട് ഫ​ലി​ത​ങ്ങ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞ്, ഉ​റ​ക്കെ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​ച്ച്, കൂ​ടെ​യു​ള്ള​വ​രെ​യും പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി​പ്പി​ച്ച് എ​ല്ലാ​വ​രു​ടെ​യും മ​ന​സ്സി​ലി​ടം നേ​ടി​യ ഒ​രു പ​ച്ച മ​നു​ഷ്യ​ൻ. കൂ​ട്ടാ​യ പ്ര​വ​ർ​ത്ത​നം ആ​വ​ശ്യ​മു​ള്ള വേ​ള​ക​ളി​ൽ ഉ​ത്സാ​ഹി​ക്കാ​ൻ മു​ന്നി​ലു​ണ്ടാ​കും. ആ​ർ​ക്കു​വേ​ണ്ടി​യാ​ണ്, ഏ​തു​ത​ര​ക്കാ​രാ​ണ്, ഏ​തു പ്രാ​യ​ക്കാ​രാ​ണ് ഒ​പ്പ​മു​ള്ള​ത് എ​ന്ന​തൊ​ന്നും അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ പ​രി​ഗ​ണ​ന​വി​ഷ​യ​മ​ല്ല.

വ​ലി​യ അ​ല്ല​ലോ അ​ല​ട്ട​ലോ ഇ​ല്ലാ​തെ​യു​ള്ള ജീ​വി​ത​മാ​യി​രു​ന്നു അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ​ത്. ചെ​റി​യ രോ​ഗം ബാ​ധി​ച്ച​പ്പോ​ഴും ആ ​മ​നോ​ഭാ​വ​ത്തി​ന് മാ​റ്റ​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല. വി​വാ​ഹം, ഗൃ​ഹ​പ്ര​വേ​ശം അ​ട​ക്ക​മു​ള്ള കൂ​ടി​ച്ചേ​ര​ലു​ക​ളി​ലെ​ല്ലാം സ്വ​യം ഒ​രു ചി​രി​പ്പ​ട​ക്ക​മാ​യി മാ​റും, എ​ല്ലാ​വ​രെ​യും ത​മാ​ശ​യി​ൽ കൂ​ട്ടാ​നും ശ്ര​ദ്ധി​ക്കും. വി​ഷാ​ദ​ച്ഛാ​യ​യു​ള്ള ഒ​രു സ​ദ​സ്സി​ൽ ഈ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ കാ​ലെ​ടു​ത്തു​വെ​ച്ചാ​ൽ ഞൊ​ടി​യി​ട​യി​ൽ ആ ​സ​ദ​സ്സി​ന്റെ സ്വ​ഭാ​വ​വും മൂ​ഡും മാ​റി​യി​രി​ക്കും- അ​ത്ര മാ​സ്മ​രി​ക​മാ​യി​രു​ന്നു ആ ​സാ​ന്നി​ധ്യം. ദൗ​ർ​ഭാ​ഗ്യ​ക​ര​മെ​ന്ന് പ​റ​യ​ട്ടെ, ചെ​റി​യ ഒ​രു അ​സു​ഖം ആ ​ജീ​വി​ത​ത്തി​ന് പൂ​ർ​ണ​വി​രാ​മ​മി​ട്ടു.

മ​ര​ണ​ശേ​ഷം അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ചി​ല സു​ഹൃ​ത്തു​ക്ക​ൾ എ​ന്നെ കാ​ണാ​ൻ വ​ന്നു. അ​വ​ർ ഏ​റെ ദുഃ​ഖി​ത​രാ​യി​രു​ന്നു. അ​വ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘ച​ങ്ങാ​തി​യു​ടെ വേ​ർ​പാ​ടി​ന് ശേ​ഷം ഞ​ങ്ങ​ളാ​കെ ത​ക​ർ​ന്നു​പോ​യി. ഞ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ട​യി​ലു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്ന പ​ഴ​യ ഉ​ത്സാ​ഹ​വും ഒ​രു​മ​യു​മെ​ല്ലാം ന​ഷ്ട​പ്പെ​ട്ട​തു​പോ​ലെ, എ​ല്ലാ​വ​രെ​യും കോ​ർ​ത്തി​ണ​ക്കി കൊ​ണ്ടു​പോ​യി​രു​ന്ന​ത് അ​ദ്ദേ​ഹ​മാ​യി​രു​ന്നു’’

‘‘ആ ​സ്നേ​ഹി​ത​നെ മാ​ത്രം ആ​ശ്ര​യി​ച്ചു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നോ നി​ങ്ങ​ളു​ടെ സൗ​ഹൃ​ദം?’’ ഞാ​ൻ തി​രി​ച്ചു​ചോ​ദി​ച്ചു. ‘‘അ​ങ്ങ​നെ​യ​ല്ല, ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ സം​ഗ​മ​ങ്ങ​ളെ പ്ര​സ​ന്ന​വും പ്ര​തീ​ക്ഷ​നി​ർ​ഭ​ര​വു​മാ​ക്കാ​ൻ എ​പ്പോ​ഴും അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് സാ​ധി​ച്ചി​രു​ന്നു. പ​രി​ച​യ​വൃ​ത്ത​ങ്ങ​ളി​ലു​ള്ള​വ​ർ​ക്കെ​ല്ലാം ആ ​ഇ​ട​പെ​ട​ലു​ക​ൾ വ​ലി​യ സാ​ന്ത്വ​നം ആ​യി​രു​ന്നു’’ -അ​വ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു.

ഞാ​ൻ വീ​ണ്ടും ചോ​ദി​ച്ചു: ‘‘ഇ​പ്ര​കാ​ര​മെ​ല്ലാം ചെ​യ്ത​തു​കൊ​ണ്ട് അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന് വ​ല്ല പ്ര​യോ​ജ​ന​വും ല​ഭി​ച്ചി​രു​ന്നോ?’’

അ​വ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘‘ഒ​ട്ടു​മി​ല്ല, സ്വ​ന്തം നേ​ട്ട​ങ്ങ​ൾ​ക്കാ​യി ആ ​മ​നു​ഷ്യ​ൻ ഒ​ന്നും ചെ​യ്തി​രു​ന്നി​ല്ല.’’

‘‘ചു​രു​ക്ക​ത്തി​ൽ സ്വ​യം പ്ര​കാ​ശ​മാ​യി മാ​റു​ക​യും ആ ​പ്ര​കാ​ശ​ത്താ​ൽ വ​ഴി​ത്താ​ര​ക​ളെ, ജീ​വി​ത​ങ്ങ​ളെ പ്ര​ഭാ​പൂ​രി​ത​മാ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്ത ഒ​രു മ​നു​ഷ്യ​ൻ... അ​ല്ലേ?’’ ഞാ​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു.

അ​വ​ർ അ​ത് ശ​രി​വെ​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഞ​ങ്ങ​ൾ അ​ന്ന് വൈ​കു​ന്നേ​രം പി​രി​ഞ്ഞ​ത് ആ ​സു​ഹൃ​ത്തി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ദീ​പ്ത​മാ​യ സ്മ​ര​ണ​ക​ളേ​റെ പ​ങ്കു​വെ​ച്ചാ​ണ്. ഇ​ത്ത​രം മ​നു​ഷ്യ​രു​ടെ അ​ഭാ​വ​മാ​ണ് ഇ​ന്ന് ലോ​ക​ത്തി​നു​ള്ള​ത്. എ​ല്ലാ​വ​രും അ​വ​ന​വ​നി​ലേ​ക്ക് കൂ​ടു​ത​ൽ ഒ​തു​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന കാ​ല​മാ​ണി​ത്. പ​ര​സ്പ​രം സ​ന്തോ​ഷി​പ്പി​ച്ചും മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ​ക്ക് ആ​ശ്വാ​സം ന​ൽ​കി​യും ഉ​ത്സാ​ഹ​മേ​കി​യും എ​ല്ലാ​ത്തി​ലും ആ​വേ​ശ​പൂ​ർ​വം ഇ​ട​പെ​ട്ടും മു​ന്നേ​റു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​ർ കു​റ​ഞ്ഞു​വ​രു​ക​യാ​ണ്. ഈ ​സു​ഹൃ​ത്തി​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് ചി​ല ത​ത്ത്വ​ചി​ന്താ​പ​ര​മാ​യ ചി​ല ആ​ലോ​ച​ന​ക​ളി​ലേ​ക്ക് ഞാ​ൻ ക​ട​ന്നു.

എ​ന്തു​കൊ​ണ്ട് ഇ​ത്ത​രം ആ​ളു​ക​ൾ ശ്ര​ദ്ധേ​യ​രാ​കു​ന്നു എ​ന്ന​താ​ണ് ഒ​ന്നാ​മ​ത്തെ ചോ​ദ്യം. ലോ​ക​ത്ത് ദുഃ​ഖ​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത മ​നു​ഷ്യ​രി​ല്ല. എ​ന്‍റെ ദുഃ​ഖ​മാ​ണ് ഏ​റ്റ​വും വ​ലു​ത് എ​ന്ന പ​രി​ഭ​വ​ത്താ​ൽ മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ മു​ഷി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​ണ് പ​ല​രും. ന​മ്മു​ടെ ദുഃ​ഖം ന​ന്നേ ചെ​റു​താ​ണെ​ന്നും ചു​റ്റും ന​മ്മ​ളേ​ക്കാ​ൾ പ​തി​ന്മ​ട​ങ്ങ് പ്ര​യാ​സ​ങ്ങ​ൾ അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ ഉ​ണ്ടെ​ന്നും തി​രി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ് സ്വ ​ജീ​വി​ത​ത്തെ സു​പ്ര​തീ​ക്ഷ​യോ​ടെ ക​ണ്ട വ്യ​ക്തി​ത്വ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​ദ്ദേ​ഹം. അ​വി​ടെ​യും തീ​രു​ന്നി​ല്ല, ദുഃ​ഖം അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന സ​ഹ​ജ​രി​ലേ​ക്ക് ഇ​റ​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്ന് സാ​ന്ത്വ​ന​മേ​കാ​ൻ ത​ന്നാ​ലാ​വു​ന്ന​ത് ​ചെ​യ്യു​ക​യും ഉ​ണ്ടാ​യി.

ഇ​ത്ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള മ​നു​ഷ്യ​രാ​ണ് ജീ​വി​ത​നൈ​ർ​മ​ല്യം​കൊ​ണ്ട് അ​പ​ര​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​ത്തെ സ്നേ​ഹ​ത്തി​ലേ​ക്കും സ്വ​ച്ഛ​ത​യി​ലേ​ക്കും ആ​ഹ്ലാ​ദ​ത്തി​ലേ​ക്കും ന​യി​ക്കു​ന്ന​ത്. അ​തു​പോ​ലു​ള്ള വ്യ​ക്തി​ക​ളു​ടെ സാ​ന്നി​ധ്യം സം​ഘ​ർ​ഷ​ഭ​രി​ത​മാ​യ ഈ ​ലോ​ക​ത്തി​ന് അ​മൃ​ത​വു​മാ​ണ്. ഹ​ക്കി​ൾ​ബെ​റി​ഫി​ന്നി​നെ​യും ടോം ​സോ​യ​റെ​യും പോ​ലു​ള്ള വി​ഖ്യാ​ത ക​ഥാ​പാ​ത്ര​ങ്ങ​ളെ സൃ​ഷ്ടി​ച്ച അ​മേ​രി​ക്ക​ൻ എ​ഴു​ത്തു​കാ​ര​ൻ മാ​ർ​ക് ട്വെ​യി​നി​ന്‍റെ വാ​ക്കു​ക​ൾ ഓ​ർ​ത്തു​വെ​ക്കാം:‘‘സ്വ​യം സ​ന്തോ​ഷി​ക്കാ​നു​ള്ള ഏ​റ്റ​വും മി​ക​ച്ച മാ​ർ​ഗം മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ സ​ന്തോ​ഷി​പ്പി​ക്കു​ക എ​ന്ന​താ​ണ്​’’.