‘കോവാലന്റെ വാങ്ക്’

നോ​മ്പു​കാ​ല​മാ​യാ​ൽ ഉ​മ്മാ​മ​ക്ക് ഒ​രു സ​ന്യാ​സി​നി​യു​ടെ ഭാ​വ​മാ​ണ്. ചു​റ്റും ന​ട​ക്കു​ന്ന​തൊ​ന്നും ബാ​ധി​ക്കി​ല്ലെ​ന്ന് തോ​ന്നു​മാ​റ് ഏ​തു​നേ​ര​വും മ​ന്ത്രോ​ച്ചാ​ര​ണ​ങ്ങ​ൾ ന​ട​ത്തി​യും ദീ​ർ​ഘ​നേ​രം ന​മ​സ്ക​രി​ച്ചും ഖു​ർ​ആ​ൻ പാ​രാ​യ​ണം ചെ​യ്തും ക​ഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടും. അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ൽ പ​ല​ഹാ​രം ഉ​ണ്ടാ​ക്കാ​നോ പ​റ​മ്പി​ൽ പ​ണി​ക്കാ​രു​ടെ കാ​ര്യം നോ​ക്കാ​നോ വീ​ടി​നു പു​റ​ത്ത് ന​ട​ക്കാ​നോ ഒ​ന്നും ഉ​മ്മാ​മാ​നെ കി​ട്ടി​ല്ല. വെ​ള്ള​ത്ത​ട്ടം പു​ത​ച്ച് ഭ​ക്തി​യോ​ടെ പ്രാ​ർ​ഥ​ന​യി​ൽ ക​ഴി​ച്ചു​കൂ​ട്ടും. മൗ​വ്വ​ടി ഒ​ച്ച കേ​ൾ​ക്കു​മ്പോ​ഴ​റി​യാം വു​ദു എ​ടു​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യെ​ന്ന്.

പി​രാ​ന്ത​ൻ കോ​വാ​ല​ന്‍ ഉ​ച്ച​ത്തി​ൽ പാ​ട്ടു​പാ​ടി റോ​ഡി​ലൂ​ടെ ന​ട​ന്നു​പോ​കും, ഇ​ട​ക്ക് വീ​ട്ടി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​വ​രും.

‘‘ഇ​ഞ്ഞ് എ​ന്തി​നാ കോ​വാ​ലാ ഇ​പ്പം കാ​രി​വ​ന്നേ, ഞാ​ക്ക് നോ​മ്പ​ല്ലേ?’’

‘‘ഉ​യി​ന്റെ ഉ​മ്മേ​റ്റ്യാ​റേ, എ​ന​ക്ക് തി​രി​ഞ്ഞി​ക്കി​ല്ല. ഞാ​ന്‍ ഇ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒ​ന്ന് കാ​ണു​വേ​ന്‍ കാ​രി​യ​താ... ഞാ​നി​താ പോ​യി.’’ അ​തും പ​റ​ഞ്ഞു കോ​വാ​ല​ന്‍ ഇ​റ​ങ്ങി​ന​ട​ക്കും.

നോ​മ്പു​കാ​ല​ത്ത് വീ​ട്ടി​ൽ പ​ക​ൽ ഒ​ന്നും വെ​ച്ചു​വി​ള​മ്പു​ക​യോ തി​ന്നു​ക​യോ ചെ​യ്യി​ല്ല. സാ​ധാ​ര​ണ​യാ​ണെ​ങ്കി​ൽ എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും തി​ന്നാ​നോ കു​ടി​ക്കാ​നോ കൊ​ടു​ത്താ​ൽ അ​തും ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ണ് കോ​വാ​ല​ന്‍ പോ​വു​ക. നോ​മ്പാ​യാ​ല്‍ കോ​വാ​ല​നും നോ​മ്പു​ത​ന്നെ. റോ​ഡി​ല്‍ ഇ​റ​ങ്ങി പാ​ട്ടു​പാ​ടി​യാ​ണ് ന​ട​പ്പ്. ഇ​ട​ക്ക് കൈ​മു​ട്ടും, ഉ​ച്ച​ത്തി​ൽ ചി​രി​ക്കും. സ​ന്തോ​ഷ​വാ​നാ​യി​രി​ക്കും എ​പ്പോ​ഴും.

കു​ട്ടി​ക​ളെ ക​ണ്ടാ​ൽ ന​ട​ന്നു​പോ​കു​ന്ന​തി​നി​ട​ക്ക് പ​ല​വ​ട്ടം തി​രി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കും, ചി​രി​യോ​ടെ. കോ​വാ​ല​ന്റെ അ​ത്ര​യും സ​ന്തോ​ഷം ആ​ർ​ക്കാ​ണു​ള്ള​ത്.

വെ​ള്ള​ക്കു​പ്പാ​യ​ത്തി​ന് ആ​കെ​യു​ള്ള ഒ​രു കു​ടു​ക്ക് നി​ര​തെ​റ്റി​യാ​ണ് ഇ​ട്ട​ത്. ച​ട്ടു​കാ​ല​നെ ഓ​ർ​മി​പ്പി​ക്കു​ന്ന ഒ​രു ക​റു​ത്ത ട്രൗ​സ​റും. അ​മ്മ പ​റ​യും, ‘മു​ണ്ടു​ടു​ത്താ​ൽ ഓ​ന്റെ ഉ​ട​ലു​മ്മ​ല്‍ കാ​ണൂ​ല്ല’ എ​ന്ന്. അ​തു ഉ​ടു​ക്കാ​നും കോ​വാ​ല​ന് അ​റി​ഞ്ഞു​കൂ​ടാ. അ​മ്മ പ​ണി​യെ​ടു​ത്ത് കോ​വാ​ല​നെ പോ​റ്റും.

നോ​മ്പു​തു​റ നേ​ര​മാ​യാ​ൽ ഉ​മ്മാ​മ മു​റി​വി​ട്ട് പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങും. അ​ടു​ക്ക​ള​യി​ലേ​ക്ക് വ​ന്നു​നോ​ക്കും എ​ന്താ ഉ​ണ്ടാ​ക്കി​യ​ത് എ​ല്ലാ​വ​രും കൂ​ടെ എ​ന്ന്. മെ​ല്ലെ ചാ​യ​ച്ചെ​മ്പ് നി​റ​യെ പാ​ലൊ​ഴി​ച്ച് ചാ​യ ഉ​ണ്ടാ​ക്കും. പി​ന്നെ തി​ന്നാ​നു​ള്ള​തൊ​ക്കെ എ​ടു​ത്ത് നി​ല​ത്ത് പ​ല​ക ഇ​ട്ടി​രി​ക്കും.

ചാ​യ​യും പ​ല​ഹാ​ര​വും ച​ട്ടി​യി​ൽ ചെ​റി​യ മീ​ൻ​ക​റി വെ​ച്ച​തും ഒ​ക്കെ നി​ര​ത്തും. പി​ന്നെ ബാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടോ എ​ന്ന് വാ​തി​ൽ​ക്ക​ൽ ഇ​റ​ങ്ങി നോ​ക്കും. ദൂ​രെ ഒ​രു ബാ​ങ്ക് അ​ല്ലേ കേ​ൾ​ക്കു​ന്ന​ത്, ഉ​മ്മാ​മ കാ​തോ​ര്‍ത്ത്. ബാ​ങ്കു​ത​ന്നെ. വേ​ഗം ഈ​ത്ത​പ്പ​ഴം മു​റി​ച്ചു തി​ന്നാ​ന്‍ തു​ട​ങ്ങി. അ​ന്നേ​രം ഉ​പ്പാ​പ്പ വാ​തി​ല്‍ക്ക​ല്‍നി​ന്ന് വി​ളി​ച്ചു​പ​റ​ഞ്ഞു. ‘എ​ടോ, കോ​വാ​ല​നാ, തു​റ​ക്ക​ല്ലേ...’ കോ​വാ​ല​നാ​ണ് ഉ​ച്ച​ത്തി​ൽ ബാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ത്ത​ത്, ബാ​ങ്ക് അ​ടു​ത്ത​ടു​ത്തു വ​ന്ന​പ്പോ​ഴാ​ണ് ഉ​പ്പാ​പ്പ അ​ത് ക​ണ്ട​ത്. വ​രി തെ​റ്റാ​തെ ബാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ക്കാ​ൻ കോ​വാ​ല​ന് അ​റി​യാം.

കോ​വാ​ല​ന്‍ ന​ട​യി​ലേ​ക്ക് ക​യ​റി​വ​ന്നു. ഉ​മ്മാ​മ വ​ന്നു ചോ​ദി​ച്ചു. ‘‘ഇ​ഞ്ഞ് എ​ന്ത് പ​ണി​യാ കാ​ണി​ച്ച​ത് കോ​വാ​ലാ?’ ഞാ​ക്ക് നോ​മ്പ് അ​ല്ലേ? ഇ​ഞ്ഞ് ബാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ക്കാ​വോ...?’’

‘‘ഉ​യി, നോ​മ്പ് ഏ​നും. ഞാ​ന്‍ ഇ​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം ഒ​ന്ന് കാ​ണു​വാ​ന്‍ കാ​രി​യ​തേ​നും ഉ​മ്മേ​റ്റ്യാ​റേ.. ഞാ​നി​താ പോ​യി...’’ ‘ഇ​ഞ്ഞി​നി ബാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ക്ക​ല്ലേ നോ​മ്പു തു​റ​ക്കു​ന്ന നേ​ര​ത്ത്.’’ ‘‘ഇ​ല്ലോ​ളീ. ഞാ ​എ​നീ ബാ​ങ്ക് കൊ​ടു​ക്കൂ​ലേ...’ കോ​വാ​ല​ന്‍ ചി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ട്‌ ഇ​റ​ങ്ങി ന​ട​ന്നു. ഉ​മ്മാ​മ മു​സ്‍ലി​യാ​രെ ബാ​ങ്കി​നാ​യി ചെ​വി​യോ​ര്‍ത്തു.