കുട്ടിക്കഥ: കടുവയും പൂച്ചക്കുഞ്ഞും

ഒരുദിവസം രാത്രിയിൽ, കാടിനടുത്തുള്ള ഗ്രാമത്തിലേക്ക്​ ഒരു കടുവ പതുക്കെ ഇറങ്ങിവന്ന്​​ നെൽവയലിലൂടെ നടന്നു. പെട്ടെന്ന്​ ഉച്ചത്തിൽ നായ്ക്കൾ കുരക്കുന്നത്​ കേട്ടു. ‘ബൗ... ബൗ... ഗർ... ഗർ...’

അവൾ നെൽച്ചെടികൾക്ക്​ മുകളിലൂടെ എത്തിനോക്കിയപ്പോൾ ഒരു കൂട്ടം തെരുവുനായ്ക്കൾ ചെറുതും മൃദുവായതുമായ പഞ്ഞിക്കെട്ട്​ പോലുള്ള എന്തിനെയോ നോക്കി കുരക്കുകയായിരുന്നു. സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ അതൊരു ചെറിയ പൂച്ചക്കുട്ടിയായിരുന്നു..!

വഴിതെറ്റിവന്ന ഒരു പാവം പൂച്ചക്കുഞ്ഞ് നായ്ക്കളുടെ മുന്നിൽ ഭയത്താൽ വിറച്ചു. നായ്ക്കളാകട്ടെ കൂടുതൽ ഉച്ചത്തിൽ കുരച്ചുകൊണ്ട്​ അതിനെ കടിച്ചുകീറാൻ നോക്കുകയായിരുന്നു.

കടുവയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. അവൾക്ക്​ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നവരെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. ആരും കുഴപ്പത്തിൽപ്പെടുന്നതും ആ പെൺകടുവ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. പെട്ടെന്ന്​ ഉച്ചത്തിൽ ഗർജിച്ചുകൊണ്ട്​ കടുവ അവിടേക്ക് ചാടി. നായ്ക്കൾ നിലവിളിയോടെ ജീവനുംകൊണ്ട്​ ഓടിപ്പോയി. കൂടുതൽ പേടിച്ചുവിറച്ച പൂച്ചക്കുട്ടി കണ്ണുകൾ തുറന്ന് മുകളിലേക്ക് നോക്കി. തന്‍റെ അമ്മയെപ്പോലെ, എന്നാൽ അതിനേക്കാൾ വലിയ തീക്കണ്ണുകളുള്ള ഒരു പൂച്ച...! അവൾ പേടിച്ച്​ വീണ്ടും ഉച്ചത്തിൽ കരയാൻ തുടങ്ങി. ‘മ്യാവൂ... മ്യാവൂ... മ്യാവൂ...’ കടുവ ചുറ്റും നോക്കി. ആരെയും കണ്ടില്ല. അവളെ അവിടെ ഉപേക്ഷിച്ചാൽ നായ്ക്കൾ വീണ്ടുമെത്തി കടിച്ചുകൊല്ലും.

“എന്‍റെ കൂടെ വരൂ, ഞാൻ നിന്നെ രക്ഷിക്കാം” -കടുവ പറഞ്ഞു.

അങ്ങനെ, കടുവ പൂച്ചക്കുട്ടിയെ പതുക്കെ കടിച്ചെടുത്ത്​ കാട്ടിലേക്ക് നടന്നു. പൂച്ചക്കുട്ടി ആദ്യം ഒന്ന്​ ഭയന്നെങ്കിലും പുതിയ അമ്മയുടെ സാന്നിധ്യം അവൾക്ക്​ ധൈര്യം നൽകി.

കടുവ പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനായി ഇലകൾ കൊണ്ട് മൃദുവായ ഒരു കിടക്ക ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്തു. കാട്ടുമൃഗങ്ങളുടെ പാൽ, ചിലപ്പോൾ ചെറിയ മത്സ്യം എന്നിങ്ങനെ അവൾക്ക്​ ഭക്ഷണമായി നൽകി. ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പൂച്ചക്കുട്ടി എഴുന്നേറ്റ്​ നടക്കാനും ഓടാനും തുടങ്ങി. എലിയെപ്പിടിക്കാനും പഠിച്ചു. പൂച്ചക്കുട്ടി വളർന്നു തുടങ്ങി. അവൾ കാടിനെ സ്നേഹിച്ചു, കടുവയെ സ്നേഹിച്ചു.

കടുവയാണെങ്കിലോ, ലോകത്തിലെ മറ്റെന്തിനേക്കാളും പൂച്ചക്കുട്ടിയെ സ്നേഹിച്ചു.

മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പൂച്ചക്കുട്ടി മിടുക്കിയായിത്തീർന്നു. തന്‍റെ പുതിയ അമ്മയോടൊപ്പം അവൾ കാട്ടിൽ ചുറ്റിനടന്നു. ഗ്രാമത്തിനോട്​ ചേർന്ന കാട്ടുപ്രദേശത്തിലൂടെ പോകുമ്പോൾ അവർ ദൂരെ നിന്ന്​ നായ്ക്കൾ കുരക്കുന്ന ശബ്​ദ​ം കേട്ടു. പക്ഷേ, അപ്പോളവൾക്ക്​ ഒട്ടും പേടി തോന്നിയില്ല.

നായ്​ക്കളുടെ കുര കേൾക്കുമ്പോഴെല്ലാം അവൾ തന്‍റെ അമ്മയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു... കടുവയും അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു...!

എഴുത്ത്: ഗൗരി ലക്ഷ്മി