‘നമുക്കിടയിൽ മുറിവേറ്റവർ അനേകരുണ്ട്​, അവരെ പാർപ്പിക്കാനുള്ള മുറികളും സുഖപ്പെടുത്താനുള്ള ലേപനങ്ങളും നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളിലുണ്ട്’

യുദ്ധങ്ങളെയും വേദനയെയും മുറിവുകളെയുംപറ്റിത്തന്നെ നിരന്തരം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുക എന്നത്​ അത്ര ഔചിത്യമുള്ള കാര്യമായി ആർക്കും തോന്നാനിടയില്ല. വാർത്തകളിൽ വായിക്കുന്ന, ടി.വിയുടെയും മൊബൈലിലെയും സ്​ക്രീനുകളിലൂടെ മാത്രം കാണുന്ന യുദ്ധം നമ്മെ ഇത്രമാത്രം മടുപ്പിക്കുകയും അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നുവെങ്കിൽ രാപ്പകൽ ഭേദമെന്യേ വെടിയൊച്ചയും സൈറൻ മുഴക്കവും കേൾക്കുന്ന, ഉറ്റവർ ഉയിരറ്റു വീഴുന്നതിന്​ സാക്ഷ്യം വഹിക്കേണ്ടി വരുന്ന മനുഷ്യരുടെ അവസ്ഥയെക്കുറിച്ചൊന്ന്​ ആലോചിച്ചു നോക്കൂ.

ഒരുമ്മയുടെ കഥ കേട്ടു: പതിറ്റാണ്ടുകൾ മുമ്പ്​ അവർ ജനിച്ചത്​ ഘോരമായ ഒരു യുദ്ധകാലത്തായിരുന്നുവത്രേ. നാട്ടിൽ കടുത്ത അശാന്തി പടർന്നുകത്തിയ നാളുകളിലായിരുന്നു വിവാഹം. മകൾ പിറന്നതും സമാനമായൊരു കാലത്ത്​. ഭൂമിയിൽനിന്നും ആകാശത്തുനിന്നും പടക്കോപ്പുകൾ നിർത്താതെ തീ തുപ്പുന്നതിനിടെ ഇപ്പോൾ ആ മകൾക്കൊരു കുഞ്ഞു പിറന്നിരിക്കുന്നു.

സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ പ്രചരിച്ച ഒരു കഥയും ഇതിനൊപ്പം ചേർത്തുവായിക്കേണ്ടതാണെന്ന്​ തോന്നുന്നു. അതി​ന്റെ സാരം ഇങ്ങനെയാണ്​: സിനിമപ്രദർശനമെന്ന്​ പരസ്യം ചെയ്​ത്​ ആളുകളെ ഒരിടത്ത്​ ഒരുമിച്ചു ചേർത്തു. സിനിമ തുടങ്ങി. ഒരു ഫാൻ കറങ്ങുന്നതാണ്​ ആദ്യ ദൃശ്യം. പതുക്കെ കറങ്ങിത്തുടങ്ങിയ ഫാൻ ക്രമേണ അതി​ന്‍റെ പൂർണവേഗം പ്രാപിച്ചു.

രണ്ട്​ മിനിറ്റ്​ നേരം ഏവരും അടുത്ത ദൃശ്യത്തിനായി കാത്തിരുന്നു. അടുത്ത മിനിറ്റുകളിലും സ്​ക്രീനിൽ മാറ്റമൊന്നുമില്ല. സമയം നീങ്ങുന്നുവെന്നല്ലാതെ ഒരു കഥാപാത്ര​മോ മറ്റൊരു ദൃശ്യമോ കടന്നുവരുന്നില്ല. കാണികളിൽ പലർക്കും​ അലോസരം തുടങ്ങി, പിറുപിറുപ്പായി. ചിലർ എഴുന്നേറ്റു നിന്ന്​ ഒച്ചയുണ്ടാക്കി.

‘‘സിനിമയെന്നു പറഞ്ഞ്​ തുടങ്ങിയിട്ട്​ മിനിറ്റുകൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒരു സീലിങ്​ ഫാനി​ന്‍റെ കറക്കമല്ലാതെയൊന്നും കാണാനില്ല. ഇനിയെത്ര നേരം ഞങ്ങൾ ഇതുതന്നെ കണ്ട്​ സഹിച്ചിരിക്കണം​?’’ ഒട്ടും മുഷിയാതെ സംഘാടകൻ പ്രതിവചിച്ചു: ‘‘സുഹൃത്തുക്കളേ ഇതു തന്നെയാണ്​ ഈ സിനിമയുടെ പ്രമേയം.

ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾകൊണ്ട്​ നിങ്ങൾക്ക്​ അസഹ്യമായിത്തീർന്ന ഈയൊരു ദൃശ്യം മാത്രം എത്രയോ വർഷങ്ങളായി കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന, ഒരു സഹജീവിയുടെ വർത്തമാനമോ കാലൊച്ചയോ എങ്കിലും കേൾക്കാൻ കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ എന്നു കൊതിക്കുന്ന, കിടന്ന കിടപ്പിൽനിന്ന്​ മാറാൻ പോലുമാവാതെ കഴിയുന്ന ഒരുപാട്​ മനുഷ്യരും നമുക്കിടയിലുണ്ട്​ എന്ന്​ ഓർമപ്പെടുത്താനാണീ പ്രദർശനം ഒരുക്കിയതും.’’ വേദനിക്കുന്ന, മുറിവേറ്റ മനുഷ്യരോടും,​ തുടിക്കുന്ന കരളുള്ള ഏതൊരു ജീവിയോടും ഒപ്പമുണ്ട്​ എന്ന്​ പറയുന്നതും മനസ്സുകൊണ്ടെങ്കിലും ആലിംഗനം ചെയ്യുന്നതുമെല്ലാം ഇന്നത്തേതുപോലൊരു കാലത്ത്​ ധീരമായ രാഷ്​ട്രീയ പ്രവർത്തനമാണ്​.

രോഗങ്ങളോ വാർധക്യമോ ദാരിദ്ര്യമോ ആരുടെയും അപരാധമല്ല, ജീവിതത്തി​ന്‍റെ അവസാനവുമല്ല. നമുക്കിടയിൽ മുറിവേറ്റവർ അനേകരുണ്ട്​, അവരെ പാർപ്പിക്കാനുള്ള മുറികളും സുഖപ്പെടുത്താനുള്ള ലേപനങ്ങളും നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളിലുണ്ട്​; ആ മുറികളുടെ താക്കോൽ​ കണ്ടെത്തിയവരും തിരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നവരും എന്ന വ്യത്യാസമേ മനുഷ്യർ തമ്മിലുള്ളൂ.

കേരളത്തെ താറടിക്കാൻ​ വ്യാജമായ കഥകൾ പ്രചരിപ്പിക്കുക എന്നത്​ ഒരു ‘ദേശീയ വിനോദ’മായി ഏറ്റെടുത്തിട്ടുണ്ട്​ ചിലർ. ഇവിടുത്തെ സാഹോദര്യവും മനുഷ്യ സൗഹാർദവും വിദ്യാഭ്യാസ പുരോഗതിയും രാഷ്​ട്രീയ ബോധ്യവുമൊക്കെയാണ്​ അവരെ അസൂയപ്പെടുത്തുന്നത്​. ഇന്ത്യയിലെന്നല്ല, ഈ വൻകരയിൽതന്നെ ഏറ്റവും ശക്​തമായ, സജീവമായ സാന്ത്വനത്തി​ന്റെ അയൽകണ്ണികൾ നിലനിൽക്കുന്നതും നമ്മുടെ മലയാളക്കരയിലാണെന്നു കൂടി അവർ അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ...