ജീവതാളം

മേടത്തിൽ കൊന്നതൻ പൂത്തുലയലിൽ

ശിശിരത്തിൻ മൃദുദലമന്ത്രണങ്ങളിൽ

കനവിൽ പൂവാകപോൽ കവിൾ ചുവന്ന്

പുതുനാമ്പുയിർത്ത പൂർവ്വഗാഢരാഗം

തരിശായ മനസ്സിന്‍റെ മണ്ണിനാഴത്തിൽ

നിർജ്ജീവമായ്‌ ശോകനിദ്രയിലിന്നുകളിൽ

മുളപൊട്ടിയില്ല, വേരൂന്നിയുമില്ലെന്നോണം

പൊയ്‌വിത്തായ്‌ ഭാവിച്ചു മൂകം ശയിക്കവേ,

അറിയില്ലടർന്നുപൊഴിഞ്ഞതോ; വഴി മാറി

വായുവിലലക്ഷ്യമായെൻ നേർക്കു വന്നതോ;

ദൂരേയ്ക്കു മായുന്നൊരീറൻമേഘത്തിൻ കണം

പാറിപ്പറന്നെന്‍റെ കരളിൽത്തറച്ചു.

ആ തുള്ളി നനവൊന്നേ തൊട്ടതുള്ളൂഷരതയെ

വിണ്ടതിൻ സ്മൃതിയില്ല, പിളർന്നതിൻ നോവില്ല

ഖിന്നയായ്‌, ശുഷ്കയായ്‌ മുൻപേയൊടുങ്ങിയ

പഴയ പൂവിന്‍റെ അവശേഷിപ്പാം അകമിതിൽ

കേൾക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു വീണ്ടും നിലയ്ക്കാത്ത

ജീവതാളം, പ്രണയത്തിന്‍റെ സ്പന്ദനം.