കലാപങ്ങൾക്ക് ഒരു ആമുഖം

ആ​ളി​ക്ക​ത്തി​യ വം​ശീ​യ ക​ലാ​പ​ത്തി​ൽ വെ​ന്തെ​രി​ഞ്ഞു പോ​യ​വ​ളു​ടെ ഓ​ർ​മപ്പു​സ്ത​ക​ത്തി​ന് ഒ​രാ​മു​ഖം എ​ഴു​താ​നാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ളു​ടെ ശ്ര​മം. താ​ളു​ക​ൾ മ​റി​ക്കുംതോ​റും ചോ​രപൊ​ടി​ഞ്ഞ ശ​രീ​ര​ഭാ​ഗ​ങ്ങ​ൾ. ശ്വാ​സ​മെ​ടു​ക്കാ​ൻ കി​ണ​ഞ്ഞു ശ്ര​മി​ക്കു​ന്ന​തി​നി​ടെ കാ​തി​ൽ മു​ഴ​ങ്ങി​യ തേ​ങ്ങ​ലു​ക​ൾ അ​യാ​ളു​ടെ ക​ണ്ണു​ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കി... കൈ​ക​ൾ ത​ള​ർ​ന്നു.

നീ​തി​പീ​ഠ​ത്തി​ന്റെ കാ​വ​ലാ​ൾ പു​റം​തി​രി​ഞ്ഞി​രു​ന്ന് അ​യാ​ളോ​ട് ‘‘മ​ന്ത്രി​ച്ചു നി​ന​ക്കി​ത് ആ​ദ്യ​നു​ഭ​വം.’’

വം​ശീ​യ ക​ലാ​പ​ത്തി​ന്റെ അ​ഴി​യാ​ച​ര​ടു​ക​ളി​ൽ തൂ​ങ്ങി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്ന അ​നേ​ക​മ​നേ​കം പെ​ണ്ണു​ട​ലു​ക​ളെ അ​യാ​ൾ ക​ണ്ടു. ഒ​രു ജ​നാ​ധി​പ​ത്യ രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്റെ മു​ഖം​മൂ​ടി അ​ഴി​ഞ്ഞു​വീ​ണ​ത​റി​യാ​തെ അ​വ​രി​പ്പോ​ഴും​ നീ​തി തേ​ടു​ന്നു. അ​വി​ടെ അ​തി​ജീ​വ​ന​ത്തി​ന്റെ വാ​തി​ൽ തു​റ​ന്നെ​ങ്കി​ലെ​ന്ന് അ​വ​ളി​പ്പോ​ഴും ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചുപോ​കു​ന്നു.

വി​റ​ക്കു​ന്ന കൈ​ക​ൾകൊ​ണ്ട് ക​ണ്ണീ​ർ പ​ട​ർ​ന്ന ക​ട​ലാ​സി​ൽ അ​യാ​ൾ ഒ​റ്റ​വ​രി ആ​മു​ഖ​മെ​ഴു​തി...

‘അ​വ​ളു​ടെ ആ​വ​നാ​ഴി​യി​ലെ അ​വ​സാ​ന​ത്തെ അ​സ്ത്രം നി​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് നേ​രെ​യാ​ണ്.’