അയാളിലേക്കുള്ള വാതിലുകൾ

അനന്തതയിലേക്ക് തുറക്കുന്നു…

തിളച്ചുരുക്കുന്ന ഉരുക്കു കതകുകൾ..

കറുത്തൊരപ്പൂപ്പൻ താടി

കാറ്റലച്ചിലിനെ അമർത്തി ചുംബിച്ച്

വഴി കാട്ടുമെന്ന്,

മുറിവുണങ്ങുവോളമാണ് യാത്രയെന്ന്,

നോവവസാനിക്കുന്നിടത്ത്

നാമൊരാലിംഗനത്തിൽ

ഭാരമുപേക്ഷിക്കുമെന്ന്,

ചിത്രശലഭപ്പുഴയിൽ

നാളൊന്നിന്‍റെ

അവസാനിക്കാത്ത

പ്രണയമാകുമെന്ന്,

കണങ്കാലിൽ കവിൾ ചേർത്ത്

പറഞ്ഞൊരാൾ…

ഒറ്റ ഓർമ്മ

ഒറ്റ വാക്ക്

അത്രയും ധാരാളമാകുന്നു

അനാഥർ പ്രണയിക്കപ്പെടുമ്പോൾ.