കുമിള

അ​ർ​ഥം​ തേ​ടു​ന്ന പ​ദാ​ർ​ഥ​മാ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ൻ, മുക്കാലും. ത​ണു​ത്തി​രു​ണ്ട പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തി​ലെ ഒ​രു ത​ന്മാ​ത്ര​ച്ചിമി​ഴ്, ആ​ക​സ്മി​ക​മാ​യി മ​രു​വു​ന്ന രാ​സ​ക്കു​മി​ഴ്, എ​ങ്കി​ലും...പ്ര​പ​ഞ്ച​ത്തെ നോ​ക്കി വി​സ്മ​യം കൂ​റാ​ൻ ഈ ​മൺകൂണിനാ​വു​ന്നു. ഈ ​ശേ​ഷി​യാ​ണ​തി​നെ കാ​ക്കു​ന്ന​ത്. കാ​ര​ണം, ജീ​വ​പ​രി​ണാ​മ​ത്തി​ന്റെ ലാഭശതങ്ങൾ​ക്കു​മേ​ൽ മ​നു​ഷ്യ​ൻ ഒ​ടു​ക്കു​ന്ന നി​കു​തി​യാ​ണ് സ്വ​ന്തം ന​ശ്വ​ര​ത​യെ​ക്കു​റി​ച്ച അ​വ​ബോ​ധം. ആ​ശ്ച​ര്യ​പ്പെടാൻ ശേ​ഷി​യി​ല്ലാ​ത്ത​പ​ക്ഷം അ​സ​ഹനീയമാ​ണീ സ്വാ​വ​ബോ​ധം. വി​സ്മ​യ​മാ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ന് പ്ര​കൃ​തി ക​ണ്ടു​വെച്ച മ​തം –പ്ര​വാ​ച​ക​രെ​യും മി​ശി​ഹ​ക​ളെ​യും പരിചയിക്കും​മു​മ്പേ. ന​ഭ​സ്സി​ൽ​നി​ന്നും ക​ടം​കൊ​ണ്ട ന​ക്ഷ​ത്ര​പ്പൊ​ടി​യെ​ന്ന നി​ല​ക്ക് ന​മു​ക്കി​ത് ആ​ശി​സ്സാ​ണ്, പ്ര​പ​ഞ്ചം ത​രു​ന്ന ഹ്ര​സ്വ​കാ​ല വാ​യ്പ. സം​ശ​യ​മു​ണ്ടോ? നോ​ക്കൂ, നി​റം എ​ന്നൊ​ന്നി​ല്ല ഒ​രു വ​സ്തു​വി​നും –വെ​ളി​ച്ചം വ​ന്ന് അ​തി​ൽ പ​തി​ച്ചി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ. ഇ​തു​ത​ന്നെ ക​ഥ മ​ന​സ്സി​ന്റെ​യും. മ​ന​സ്സി​ന്റെ തെ​ളി​ച്ച​മാ​ണ് ലോ​ക​ത്തി​ന് അ​ഴ​കും മി​ഴി​വും പ​ക​രു​ന്ന​ത്. ആ ​തെ​ളി​മ ഒ​ന്നു വെ​ളി​വാ​ക്കും –ഏ​ത് പൊ​ട്ടി​നും പൊ​ടി​ക്കും പ്ര​കൃ​തി​യി​ൽ സ​ക​ല​തുമാ​യു​ള്ള ചാ​ർ​ച്ച.

ആ​ദി​യി​ലേ മ​നു​ഷ്യ​ൻ ദൈ​വ​ത്തെ ക​ണ്ട​ത് പ്ര​കൃ​തി​യി​ലാ​ണ്. കു​ടി​യി​ട​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് കാ​വ​ലാ​യ മ​ല​ക​ൾ കു​ടി​മ​ക്ക​ൾ​ക്ക് ‘ര​ക്കി’​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു –ര​ക്ഷി​ണി​ക​ൾ. സം​ഘ​ടി​ത​മ​ത​ങ്ങ​ളു​ടെ അധിനിവേശങ്ങ​ളി​ൽ അ​വ​ർ ര​ക്ത​ദാ​ഹി​ക​ളാ​ക്ക​പ്പെ​ട്ടു –യ​ക്ഷി​ക​ൾ. പ്രാചീന ല​വാ​ന്റി​ലെ ഋ​തു​ദേ​വ​ക​ൾ 35 നൂ​റ്റാ​ണ്ടു മു​ന്നം കൂ​ടി​ച്ചേ​ർ​ന്ന് യ​ഹ് വേ​യാ​യി, പി​ന്നെ യ​ഹോ​വ​യും. സം​സ്കൃ​തി​യേതിലും ഏ​റ​ക്കു​​െറ സ​മാ​നം ഉൽപത്തി ക​ഥ, അതിന്റെ പ​രി​ണാ​മ​ഗു​പ്തി​യും. മാ​റ്റ​മെ​ത്ര മാ​റി​യാ​ലും പ്ര​കൃ​തിവി​ട്ടൊ​രു ക​ളി​യി​ല്ല, ഇ​ക്ക​ഥ​ക്ക്. കാ​ര​ണം, പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ അം​ശ​മാ​ണു മ​നു​ഷ്യ​ൻ, വേ​റി​ട്ടൊ​രു ഉ​ൺ​മ​യി​ല്ല​യാ​ൾ​ക്ക്. പക്ഷേ, സ്വാ​വ​ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ വ​ര​വി​ൽ സ്വ​യം അ​ട​ർ​ത്തിമാ​റ്റി വേ​റു വി​ചാ​രി​ക്കയാണയാ​ൾ –താ​ൻ വേ​റെ, പ്ര​കൃ​തി വേ​റെ.

വെ​റു​മൊ​രു വ​ന​യാ​ത്ര മ​തി ഈ ​​വി​ചാ​ര​ത്തി​ന്റെ മ​ട​മ​യ​റി​യാ​ൻ. കാ​ട്ടു​പാ​റ​യു​ടെ ഇ​ടു​പ്പു​ക​ളി​ൽ, വ​നജീ​വ​ന്റെ മ​ർമ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ, ഇ​ല്ലി​മു​ള്ളി​ന്റെ നി​ഴ​ലൊ​ളി​യി​ൽ, എ​ന്തി​ന് അത്ര, ആ​ദ്യ​മാ​യി കാ​ണു​ന്ന അ​റി​യാ​പ്പൂ​വി​ന്റെ ഇ​ത​ള​ട​രു​ക​ളി​ൽ... എ​ങ്ങ​നെ​യാ​ണി​തൊ​ക്കെ അ​ന്വ​യി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്ന അ​ത്ഭു​തം മ​ന​സ്സ​റി​യാ​തൊ​രു ആ​യ​ലേ​കു​ന്നു, അ​വ​യി​ലേ​ക്ക്. ത​നു​വോ​രോ​ന്നി​ലും പ​ല പ്ര​കൃ​തി​ക​ളു​ടെ അ​ടു​ക്ക​ട​ങ്ങു​ന്നു, പ്ര​കൃ​തി​യി​ൽ. അ​വ​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള ആ​യ​ൽ ന​മ്മി​ലേ​ക്കു​ള്ള​തു​മാ​കു​ന്നു. കാ​ര​ണം, ആ ​അ​ട​രു​ക​ളി​ൽ ന​മ്മ​ളു​മു​ണ്ട്. അ​തു​കൊ​ണ്ട്, ഒ​ട്ടു​മി​ല്ല അ​തി​ശ​യോ​ക്തി, ഒ​രു പൂ​വി​ൽ നോ​ക്കി​നി​ന്ന​തും വെ​ർ​ജീനി​യ​യി​ൽ (വു​ൾ​ഫ്) താ​ദാ​ത്മ്യ​ത്ത​ിന്റെ ബോ​ധ​മു​കു​ളം വിരിഞ്ഞതി​ൽ. ന​ത്തി​നെ നോ​ക്കി നി​ശ്ച​ല​യാ​യ നി​മി​ഷം മേ​രി​യി​ൽ (ഒ​ലി​​െവ​ർ) ജീ​വ​പാ​ര​മ്പ​ര്യ​ത്തി​ന്റെ ത​ന്തി​യു​ണ​ർ​ന്ന​തി​ൽ. വ​ലി​ച്ചെ​ടു​ക്കും ന​മ്മെ അ​ഴ​കി​ന്റെ വ​ന്യ​ത. അ​താ​ണ് ന​മ്മെ അ​ന്വ​യി​പ്പി​ക്കു​ക, ലോ​ക​ത്തേ​ക്ക്.

ലോ​ക​വും മ​നു​ഷ്യ​നും ത​മ്മി​ൽ ഐ​ക്യ​ത്തോ​ടാ​ണ് അ​ഴ​കി​നെ കൊ​രു​ത്തി​ട്ട​ത്, ഏ​തു യുഗവും ഏതു സം​സ്കാ​ര​വും. അ​ഴ​ക് അ​ടു​പ്പ​ത്തെ പ്ര​തി​ഫ​ലി​പ്പി​ക്കു​ന്നു. അ​ക​ബ​ന്ധ​ത്തെ, സ്വത്വപൊരുത്തത്തെ, എന്തിന്റെയും സമഷ്ടിയെ, വേ​ർ​പി​രി​ച്ചു​പി​രി​ച്ച് കാ​ണു​ന്ന മ​നു​ഷ്യ​പ്ര​വ​ണ​ത​ക്ക് അ​പ​വാദ​മാ​ണ​ത്. ലാ​വ​ണ്യാ​നു​ഭ​വ​ത്തി​ൽ മാ​ത്ര​മാ​ണ് അം​ശ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്ന് സ​മ​ഷ്ടി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള മ​റി​ച്ചു​പോ​ക്ക്. അ​വി​ടെ​വെ​ച്ച് മ​നു​ഷ്യ​ൻ ലോ​ക​ത്തോ​ട് ഐ​ക്യ​പ്പെ​ടു​ന്നു. അ​ഴ​കി​ന്റെ സ​ന്നി​ധി​യി​ൽ ഉ​ട​ൽ പ്ര​കൃ​തി​യോ​ട് ചേ​രു​ന്നു, ജീ​വി​തം സാകല്യത്തോടും. അ​ഴ​കി​ലേ​ക്കു​ള്ള ച​ല​ന​ത്തോളം ക​രു​ത്തു​ള്ള മ​റ്റൊ​ന്നി​ല്ല, മ​ന​സ്സി​ന്. മ​ല​ങ്കാ​ടു​ക​ളി​ലൂ​ടൊന്ന് ന​ട​ന്നു​നീ​ങ്ങി​യാൽ അ​ത​റി​യും, ആ​രും. ഉ​യി​രു​ താ​നേ ബ​ല​പ്പെ​ടു​മ്പോ​ലെ. ആ​കെ വേ​ണ്ട​ത് മു​ന്നോ​ട്ടു ച​ലി​ക്ക മാ​ത്രം. കാ​ട​ക​ത്തെ ഓ​രോ നാ​ളും സ്വ​യ​മ​റി​യാ​തെ ആ ​ചു​വ​ടു​വെക്കും. പി​ന്നീ​ടാ​ണോ​ർ​ക്കു​ക, ഇ​തു​ത​ന്നെ​യ​ല്ലോ ജീ​വി​ത​ത്തി​ന്റെ ഏ​റ്റം ല​ളി​ത​മാ​യ നി​യ​മ​വും –ച​ല​നം.

ഇരുളുലയുന്ന വ​ഴി​ത്താ​ര​യി​ലെ ചു​വ​ടോ​രോ​ന്നും മ​ന​സ്സി​ലൂ​ടെ​യു​ള്ള ച​ല​ന​മാ​കു​ന്നു. കാ​ഴ്ച​യി​ലെ വെ​ളി​പ്പെ​ട​ലു​ക​ളൊ​ന്നും യാ​ദൃ​ച്ഛിക​ത​ക​ള​ല്ല, ഉ​ള്ളി​ലു​ള്ള​തി​ന്റെ ഉ​റ​പ്പി​ക്ക​ലാ​ണ്. ഗ്രാ​ഹ്യ​ത്തി​ന്റെ വാ​തി​ലു​ക​ൾ മെ​ല്ലെമെ​ല്ലെ തു​റ​ന്നു​കി​ട്ടു​ന്നു. തു​ട​ർ​ന്നു​ള്ള കാ​ഴ്ച​യി​ലാ​ണ് നാം ​അ​കം​പു​റം ബ​ന്ധി​ത​രാ​വു​ക. അ​ന്നേ​ര​മ​റി​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങും ഇ​വി​ട​മാ​ണ് ന​മ്മു​ടെ ഇ​ട​മെ​ന്ന്, സ്വ​ന്തം ഉ​റ​വി​ടം, പാ​ർ​പ്പി​ടം. ഇ​ത് ആർക്കും ബാ​ധ​ക​മാ​വു​ന്ന നേ​ര്. ആ​ദ്യം പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​മാ​വു​ക ആ​മു​ഖ​മാ​ണ്, കാ​ണാ​നാ​വു​ന്ന​തി​ന്റെ അ​പ്പു​റം ക​ണ്ണു​നീ​ട്ടി​യാ​ൽ ചു​രു​ൾ അ​ഴി​ഞ്ഞു​തു​ട​ങ്ങും. അ​തു മ​ന​സ്സി​ലാ​ക്കി​യാ​ൽ​ പി​ന്നെ അ​തി​ല​ങ്ങു പു​ല​രാം. ചു​രു​ക്കി​യാ​ൽ, കാ​ട​ക​ത്താ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ന​റി​യു​ക, പു​ല​ർ​ച്ച​യു​ടെ ശ​രി​യി​ടം. ജീ​വ​നേ​കു​ന്ന അ​ദ​ൃശ്യ​മാ​യൊ​രു ക്ര​മ​മു​ണ്ട​വി​ടെ. സം​ഗീ​താ​ത്മ​ക​മാ​യ ലാ​വ​ണ്യാ​ന​ന്ദ​ത്തി​ന്റെ. ഒ​രാ​ർ​ഭാ​ട​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ഒ​ര​ല​ങ്കാ​ര​വു​മി​ല്ലാ​തെ, ഒ​രാ​ർ​പ്പു​വി​ളി​യു​മി​ല്ലാ​തെ അ​ഴ​ക് മ​ന്ത്രി​ക്കു​ന്ന​ത് ഒ​രേ​യൊ​രു പ​ദം –പ്ര​കൃ​തം.

തെ​ളി​ച്ച വ​ഴി​ക​ളി​ല്ലാ​ത്ത​ വ​ന​രാ​ശി​യി​ൽ എ​വി​ടെ​യും സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന​ത് ഒ​രു ക​ണ്ടു​മു​ട്ട​ലാ​ണ് –അകത്തെയും പുറത്തെയും പ്ര​കൃ​തി​യു​മാ​യു​ള്ള സ​ന്ധി. മു​ഖ​പ്പു​ള്ള​തി​ന്റെ​യൊ​ക്കെ ഭാ​സു​ര​മാ​യ ചെ​റു​മ​യി​ൽ, ദീ​പ്ത​മാ​യ സ്വാ​ഭാ​വി​ക​ത​യി​ൽ... ആ ​സം​ബ​ന്ധം അ​നു​ഭ​വി​ക്കും, മ​ന​സ്സ്. ഒ​രു മു​ന്തി​രി​ങ്ങ​യോ​ളം ക​ഷ്ടി​വ​രു​ന്ന ഇ​ത്തി​പ്പ​ക്കി​ക്കു​രു​വി​യു​ടെ ദേ​ഹ​ക്കൂ​ടു​തി​ർ​ക്കു​ന്നു, കൊക്കിലൊതുങ്ങാത്ത നാ​ദം. കൊ​ല്ല​ത്തി​ൽ ല​ക്ഷ​ത്തോ​ളം വി​ത കൊ​യ്യു​ന്ന മ​രം​കൊ​ത്തി കു​ത്തി​പ്പി​ള​ർ​ത്തു​ന്നു അ​ന്നന്ന​ത്തെ അ​ന്ന​വി​ത്ത്. കൈ​ക്കു​ഞ്ഞി​ന്റെ കൈ​ത്ത​ല​ത്തോ​ളം കഷ്ടിയുള്ള മ​ഞ്ഞ​ക്കാ​ല​ൻ ത​വ​ള നി​ശ്ച​ലം, നി​ർ​വാ​ണ​ബു​ദ്ധ​ൻ, ആ​കാ​ശം​മു​റി​ച്ച് എ​ത്തി​നോ​ക്കു​ന്ന പു​ള്ളി​പ്പ​രു​ന്തി​ന് ഹ​രി​ത​ക​ണ​ങ്ങ​ൾ എ​ഴു​തു​ന്ന ചമയച്ചാ​ർ​ത്ത്...​ ഈ സ​മ്പ​ർ​ക്ക​ങ്ങ​ളി​ൽ എ​ന്തോ ഒ​ന്നി​ല്ലേ –ക​ണ്ണു കാ​ണു​ന്ന​തും ഉ​ള്ള് അ​റി​യു​ന്ന​തും ത​മ്മി​ലെ അ​തി​രു മാ​യ്ക്കു​ന്ന എ​ന്തോ? അ​ദൃ​ശ്യ​മെ​ങ്കി​ലും സു​താ​ര്യ​മാ​യ എ​ന്തേ​ാ? തോർന്ന മ​ഴ​യു​ടെ വി​യ​ർ​പ്പു​പോ​ലെ കാ​ന​ൽ​ത്തു​ള്ളി​ക​ൾ, കു​തി​ർ​മ​ണ്ണി​ന്റെ പ​ശി​മ​യു​ള്ള മണഭ്ര​മ​ണം, ജ​ന്മാ​ന്ത​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ത​ണ​വി​യ​റ്റു​ന്ന പി​തൃ​വൃ​ക്ഷ​ങ്ങ​ൾ... എ​ല്ലാ​ത്തി​നു​മി​ടെ സ​മ​യം നി​ല​ച്ച് ഇ​ര​വും പ​ക​ലും നി​ൽ​ക്കെ വീ​ണ്ടു​മൊ​രു ബാ​ല്യ​ത്തി​ന്റെ ഇനി​പ്പ്, ഉ​ള്ളി​ൽ ഉ​ട​മ്പി​ൽ. എങ്ങോ മ​റ​ന്നു​വെച്ച വ​ന്യ​ത​യു​ടെ മ​ട​ങ്ങി​വ​ര​വ്.

ഒ​രു പൂ​വാ​യി​രിക്കു​ക പ്ര​ഗാ​ഢ​മാ​യ ഉ​ത്ത​ര​വാ​ദി​ത്ത​മാ​ണെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞ​താ​രാ​ണ്, എ​മി​ലി ഡി​ക്കി​ൻ​സ​ണ​ല്ലേ? സ​ത്യ​ത്തി​ൽ ന​മു​ക്കെ​ന്ത​റി​യാം, പൂ​ക്ക​ളെ​പ്പ​റ്റി? അ​തി​വേ​ഗം അറ്റു പോ​കു​ന്ന അ​ൽ​പാ​യു​സ്സ് മു​ഴു​മി​ക്കാ​ൻ വേ​ണ്ട​തത്രയും തിടുക്കപ്പെട്ട് ഊ​റ്റി​യെ​ടു​ക്കു​ന്ന ആ ​ദാ​ഹ​തീ​വ്ര​ത​യെ​പ്പ​റ്റി? കൊതിച്ചൂറ്റി​യി​ട്ട് കൊ​ഴി​ഞ്ഞ​ടി​യാ​ൻ സ്വ​യ​മെ​റി​ഞ്ഞു കൊ​ടു​ക്കു​ന്ന ആ​ത്മ​നി​രാ​സ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി? ഒ​രൊ​റ്റ ഗ്രീ​ഷ്മ​ത്തി​നാ​യ് മാത്രം പി​റ​ന്നു പൊ​ലി​യു​ന്ന ക​ണി​ക്കൊ​ന്ന​യു​ടെ പൊൻപൊലി മാ​ത്ര​മോ​ർ​ത്താ​ൽ ഈ​റ​ന​ണി​യും ക​ണ്ണ്, പ്ര​കൃ​തി ന​മു​ക്കേ​കു​ന്ന ധ​ന്യ​ത​ക്കു​ള്ള ന​ന്ദി​കൊ​ണ്ട്.

നൈ​സ​ർ​ഗി​ക​മാ​യി ഒ​ന്നാ​യി​രു​ന്ന​തി​നെ ഒരിടവേളക്കുശേഷം വീ​ണ്ടും ഒ​ന്നാ​ക്കു​ന്ന ഈ ​സ​ഞ്ചാ​ര​ങ്ങ​ൾ ഒ​ന്നോ​ർ​പ്പി​ക്ക​യാ​ണ് –എ​ത്ര ഭാ​ഗി​ച്ച​ക​റ്റി​യാ​ലും അം​ശീ​ക​രി​ച്ച് അ​പ​ഗ്ര​ഥി​ച്ചാ​ലും പ​രാ​ജ​യ​പ്പെ​ടു​ക​യാ​ണ് നാം, ​ആ വേ​ർ​പെടു​ത്ത​ലി​ലെ​ല്ലാം. ഒ​ര​ദ​ൃശ്യ തി​ര​ശ്ശീ​ല​ക്കു പി​ന്നി​ലാ​ണു ന​മ്മു​ടെ പു​ല​ർ​ച്ച. അ​തി​ലൂ​ടെ ചി​ല​പ്പോ​ൾ മ​റി​ഞ്ഞു​വീ​ണേ​ക്കാം, മ​റു​പു​റ​ത്തേ​ക്ക്, എ​പ്പോ​ഴു​മാ​വാം ഈ ​ചി​ല​പ്പോ​ൾ. ക​ണ്ണു​തു​റ​ക്കെ നേ​രി​ടു​ക നേ​രി​നെ​യാ​വാം, നാ​മെ​ന്തെ​ന്ന​തി​ന്റെ. എ​ല്ലി​ലും തോ​ലി​ലും ചതയിലും പൊ​തി​ഞ്ഞ ഊ​ർ​ജ​പ​ദാ​ർ​ഥ​ങ്ങളുടെ ഒ​രു കെ​ട്ട് –അ​ത​ല്ലേ നാം? ​മു​തി​രാ​നും മു​റി​പ്പെ​ടാ​നും ചീ​യാ​നും പ്ര​കൃ​തി​യി​ലേ​ക്ക് തി​രി​കെ വി​രേ​ചി​ക്കാ​നു​മു​ള്ള ഉരു​പ്പ​ടി. പ​ച്ച​നേ​ര് എ​ന്തെ​ന്നാ​ൽ, മ​നു​ഷ്യ​നാ​യി​രി​ക്ക എ​ന്നാ​ൽ മൃ​ഗ​മാ​യി​രി​ക്ക എ​ന്ന​തുത​ന്നെ. സ​മ്മ​തി​ക്കാ​ൻ വി​മ്മി​ട്ട​മു​ണ്ടാ​വും, വേ​റി​ട്ട ഉ​ത്കൃ​ഷ്ട​ജീ​വി​യാ​യി സ്വ​യം​ക​രു​തു​ന്ന ശീ​ല​ത്താ​ൽ.

ഇ​ന്ന് ന​മു​ക്ക​റി​യാം പ്ര​പഞ്ച​കേ​ന്ദ്രം ഭൂ​മി​യ​ല്ലെ​ന്ന്. ജീ​വ​കേ​ന്ദ്രം മ​നു​ഷ്യ​ന​ല്ലെ​ന്ന്. താൻ, സ​മ​യോ​ർജ​ങ്ങ​ളു​ടെ ത​മോ​കോ​ശ​ങ്ങ​ളി​ൽ അ​ട​ച്ചി​ട്ട ജീ​വി​യെ​ന്ന അ​വ​ബോ​ധ​മു​ള്ള ഒരു ജീ​വി​മാ​ത്ര​മെ​ന്ന്, പ്ര​കൃ​തി​യി​ലെ വേ​റി​ട്ട ഘ​ട​ക​മേ​യ​ല്ലെ​ന്ന്, ഈ ​അ​റി​വൊ​ന്നും ബോ​ധോ​ദ​യ​ത്തി​ലേ​ക്ക് ന​യി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന് നി​ർ​ബ​ന്ധ​മി​ല്ലെ​ന്ന്. മനുഷ്യന്റെ തന്നെ ശാ​സ്ത്രീ​യ​വും ധൈ​ഷ​ണി​ക​വു​മാ​യ അ​റി​വു​ക​ൾ അ​റു​ത്തെ​റി​ഞ്ഞു​ക​ഴി​ഞ്ഞു, മ​നു​ഷ്യ​ന്റെ സ്വയം ക​ൽ​പി​ത വ​രേ​ണ്യ​ത. എ​ന്നി​ട്ടും പു​തു​വ​ഴി, തേ​ടു​ക​യാ​ണ​യാ​ൾ, വേ​റി​ന്. ഹ​ക്സ്​ലി പ​ണ്ടേ പ​റ​ഞ്ഞ​ മാ​തി​രി, ‘‘ന​മ്മ​ൾ മൃ​ഗ​ക്കൂട്ട​ത്തി​ൽനി​ന്നു വ​ന്ന​വ​രാ​യി​രി​ക്കാം. പ​ക്ഷേ, ആ ​കൂ​ട്ട​ത്തി​ന്റേ​ത​ല്ല.’’ ഏ​താ​ണ്ട് ഇ​മ്മ​ട്ടി​ലാ​ണ് ശാ​സ്ത്ര​ജ്ഞ​ർ പോ​ലും ഇന്നു പ​രി​ണാ​മ​ത്തെ ഉ​ൾ​ക്കൊ​ള്ളാ​റ് –തത്ത്വത്തെ ശിരസ്സാ സ്വീ​ക​രി​ക്കു​ന്നു, അ​തി​ന്റെ അ​പ്രി​യ​ഫ​ല​ങ്ങ​ളെ മ​ന​സ്സാ ചെ​റു​ക്കു​ന്നു.

ഈ ​മ​ന​കൂ​റി​ന്റെ പു​തു​രൂ​പ​മാ​ണ് മ​നു​ഷ്യ​ന്റെ ഏ​റ്റം വ​ലി​യ ക​ണ്ടു​പി​ടി​ത്ത​ത്തി​നു​വേ​ണ്ടി വ​ഴി​യൊ​തുങ്ങണ​മെ​ന്ന ആ​ഹ്വാ​നം –കൃ​ത്രി​മ​ബു​ദ്ധി (എ.​ഐ). ഇ​തി​ൽ​പ​ര​മൊ​രു മ​തി​ഭ്ര​മ​മു​ണ്ടോ? ആ​ഹ്വാ​ന​ക്കാ​ർ ക​മാ​ന്നു ​മി​ണ്ടു​ന്നി​ല്ല ന​മു​ക്കൊ​പ്പം പു​ല​രു​ന്ന 80 ല​ക്ഷം ജീ​വി​വം​ശ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ര്യം, എ​ല്ലി​ല്ലും പ​ല്ലി​ലും ചി​റ​കി​ലും മാം​സത്തി​ലു​മു​ള്ള ആ ​ബൃ​ഹ​ത്താ​യ ബു​ദ്ധി​ജാ​ല​ത്തെ പറ്റി. പ്ര​ജ്ഞ​യെപ്പറ്റി മ​നു​ഷ്യ​നു​ള്ള വി​വ​ര​ക്കേ​ട് മാ​ത്ര​മ​ല്ലി​ത് സ്പ​ഷ്ട​മാ​ക്കു​ന്ന​ത്. ബോ​ധ​ത്തി​ന്റെ അ​ള​വി​നെ ചു​രു​ക്കാ​നു​ള്ള മ​നു​ഷ്യ​പ്ര​വ​ണ​തകൂ​ടി​യാ​ണ്. മ​റ​ക്ക​രു​ത്, മ​നു​ഷ്യ മ​സ്തി​ഷ്കം ഉ​രു​ത്തി​രിയും മു​മ്പേ​യു​ണ്ട് ബോ​ധം. ഓ​ർ​മി​ക്ക​ണം, ഉ​ട​ലി​ന്റെ ത​ന്നെ പ്ര​കൃ​ത​വി​ശേ​ഷ​മാ​ണ് ഏ​തു​ ബോ​ധാ​നു​ഭ​വ​വും –സ്വാ​വ​ബോ​ധ​മ​ട​ക്കം. അ​ന്നംതൊ​ട്ട് ദീ​നം വ​രെ, ദ്വേ​ഷം തൊ​ട്ട് വി​ഷാ​ദം വ​രെ എന്തി​നാ​ലും ത​ട​സ്സ​പ്പെ​ടാ​മ​ത് –ന​മ്മ​ളും മൃ​ഗ​ങ്ങ​ൾത​ന്നെ​യെ​ന്ന​തി​ന്റെ പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​ തെ​ളി​വ്. സ​ത്യ​ത്തി​ൽ, സൗക​ര്യ​പ്ര​ദ​മാ​യ ഒ​രു​പാ​യ പ​ദ​മ​ല്ലേ ‘ബോ​ധം’? ഉ​ട​ലി​ന്റെ അ​ന​ന്ത​രഫ​ലം മാ​ത്ര​മ​ല്ലേ മ​നു​ഷ്യ​സ്വത്വം -ഭൗ​തി​കംത​ന്നെ​യാ​യ സി​രാ​വ്യൂ​ഹ​ത്തി​ന്റെ ഒ​രു​ള്ള​ട​ക്കം?

തൊ​ട്ട​റി​യാ​ൻ ഒ​രു​ദാ​ഹ​ര​ണ​മു​ണ്ട് –സം​ഗീ​താ​നു​ഭ​വം. ദീ​ർ​ഘ​കാ​ലം നാ​ഡീ​ഗ​വേ​ഷ​ക​രു​ടെ ശ്ര​മം തല​ച്ചോ​റി​ലെ ‘സം​ഗീ​ത​ശ​ക​ലം’ ക​ണ്ടെ​ത്ത​ാനാ​യി​രു​ന്നു. ‘മ​നു​ഷ്യ​നു​ മാ​ത്ര​മു​ള്ള’ ഈ ​വൈ​ഭ​വം വി​ശ​ദീ​ക​രി​ക്കാ​ൻ. ‘ശ​ക​ലം’ ക​ണ്ട​തേ​യി​ല്ല. ക​ണ്ട​ത് മ​റ്റൊ​ന്ന് –കു​റ​ഞ്ഞ​ത് 13 വി​കാ​ര​ങ്ങ​ളെ​ങ്കി​ലും സം​ഗീ​തംകൊ​ണ്ട് ഉ​ദ്ദീ​പി​ത​മാ​വു​ന്നു​ണ്ട്. അ​തി​ൽ​ പ​ത്തും ശ​രീ​ര​ത്തി​ന്റെ പ​ല ഭൗ​തി​കാം​ശ​ങ്ങ​ളെ​യും ആ​ശ്ര​യി​ച്ചു​ള്ള​ത്. പാ​ട്ട് കേ​ൾ​ക്കു​മ്പോ​ൾ അ​നു​ഭ​വി​ക്കു​ന്ന ഇ​ന്ദ്രിയ​വീ​ചി​ക​ൾ മൃ​ഗ​ദേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ അം​ശ​ഘ​ട​ക​ങ്ങ​ളി​ൽ നി​ന്നു​തി​ർ​ന്ന​വത​ന്നെ. അ​വ കേ​വ​ലം മ​സ്തി​ഷ്ക​ത്തി​ൽ മാ​ത്ര​മാ​യി വി​രി​യു​ന്ന​തല്ല, അ​വ​ബോ​ധ​ത്തെ മാ​ത്രം ആ​ശ്ര​യി​ക്കു​ന്ന​തു​മ​ല്ല. ജൈ​വ-രാ​സ പ​ദാ​ർ​ഥ​ങ്ങ​ളും പ്ര​ക്രി​യ​ക​ളു​മാ​ണ് അ​വ​യെ ക്ര​മീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന​ത്. ചു​രു​ക്കി​യാ​ൽ, മൃ​ഗം എ​ന്ന നി​ല​ക്കു​ള്ള മ​നു​ഷ്യാ​വ​സ്ഥ​യെ ആ​ശ്ര​യി​ച്ചാ​ണ് ഈ ​അ​നു​ഭൂ​തി​യു​ടെയും കി​ട​പ്പ്– സം​ഗ​തി എം.​എ​സ്. ദീ​ക്ഷി​ത​രാ​യാ​ലും സി.​ജെ. കു​ട്ട​പ്പ​നാ​യാ​ലും.

ഇ​ത്തി​രി​ക്കാ​ല​മേ ന​മു​ക്കീ ഉ​ട​ലു​ള്ളൂ. ഈ ​അ​റി​വാ​ണ് മൃ​ഗ​മാ​ണെ​ന്ന നേ​രി​നോ​ട് മ​നു​ഷ്യ​നു​ള്ള വെ​റു​പ്പി​ന്റെ മ​ർമം. പി​റ​വി തൊ​ട്ടേ മ​റ​വി​യി​ലേ​ക്കു​ള്ള മു​ത​ൽക്കൂട്ടാ​ണ് ന​മ്മ​ളെ​ന്ന നേ​ര്. സ്വാ​വ​ബോ​ധം ഉ​രു​ത്തി​രി​ഞ്ഞ​തോ​ടെ​യാ​ണ് ഉ​ട​ലി​ന്റെ ഈ അ​പ​ക​ട​വും മ​ന​സ്സി​ലു​ദി​ക്കു​ന്ന​ത്. അ​ങ്ങ​​െന മൃ​ഗ​ദേ​ഹം മനസ്സാ വേ​ണ്ടാ​ത്ത മൃ​ഗ​മാ​യി മ​നു​ഷ്യ​ൻ. സ്വ​ന്തം ഭൗ​തി​ക​ത​യെ ത​ന്നോ​ടു​ത​ന്നെ ന്യാ​യീ​ക​രി​ക്കേ​ണ്ട ആ​വ​ശ്യം മ​റ്റു മൃ​ഗ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ല്ല. പക്ഷേ, മ​നു​ഷ്യ​ൻ ശ്രമിക്കുന്നത് ആ ​സ​മ​ർ​ഥ​ന​മാ​ണ്. തേടുന്നത് മ​റ്റു​ മൃ​ഗ​ങ്ങ​ൾ​ക്കി​ല്ലാ​ത്ത അ​ർ​ഥവും.

പ്ര​കൃ​തി​യി​ലെ ഇ​ത​ര ജീ​വി​ക​ൾ പോ​ലെ​യ​ല്ല ന​മ്മ​ളെ​ങ്കി​ൽ, അ​വ​ക്കു​ള്ള അ​പാ​യ​ങ്ങ​ൾ ന​മു​ക്കി​ല്ലെ​ന്ന് നാ​മ​ങ്ങ് ക​രു​തു​ന്നു. ഈ ​ത​ന്ത്രം പ​ക്ഷേ, സ്വ​യ​മു​റ​പ്പി​ക്കു​ന്ന​ത് നേ​രി​ല​ല്ല, നു​ണ​യി​ലാ​ണ്. ന​മ്മു​ടെ മൃ​ഗാ​വ​സ്ഥ ന​മ്മി​ൽ വൈ​ക്ല​ബ്യ​മു​ണ​ർ​ത്തു​ന്നു. ചി​ല​പ്പോ​ൾ ആ ​അ​വ​സ്ഥ​യെ നി​ഷേ​ധി​ക്കു​ന്നു, ര​ക്ഷോ​പാ​യ​മാ​ക്കു​ന്നു. മ​റ്റു ചി​ല​പ്പോ​ൾ സ്വ​കൃ​ത​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഒ​ഴി​ക​ഴി​വാ​ക്കു​ന്നു. എ​ങ്ങ​നെ​യാ​കി​ലും പ്ര​കൃ​തി​യു​മാ​യു​ള്ള നേ​ർ​ബ​ന്ധ​ത്തെ വ​ഴി​യാ​ധാ​ര​മാ​ക്കു​ന്നു. ഒ​രു​ മു​റി കാ​ബേ​ജി​ലു​ണ്ട് മനുഷ്യന്റെ 98 ശതമാനം ജ​നി​ത​കാം​ശ​ങ്ങ​ളു​മെ​ന്ന നേ​ര് ന​മ്മെ നോ​ക്കി പ​ല്ലി​ളി​ക്കു​ന്നു, ന​മ്മു​ടെ ശ്രേ​ഷ്ഠ​ഭാ​വം ഗോ​ഷ്ടി​യാ​കു​ന്നു.

കാ​ല​ത്തി​ന്റെ റേ​ന്ത​പ്പ​ണി​യാ​ണ് ഏ​തു​ ജീ​വി​വം​ശ​ത്തി​ന്റെ​യും പ്ര​തി​ച്ഛാ​യ. സ്ഥാ​യി പ​ക്ഷേ, ഉ​ട​ലാ​ണ്. അ​താ​ക​ട്ടെ, ഒ​രു ഭൗ​തി​ക പ്ര​ക്രി​യ​യും. കോ​ശ​ങ്ങ​ളു​ടെ ക​ലാ​പ​ഭൂ​വാ​ണ് ഓ​രോ ഉ​ട​ലും, മ​റ്റു ജീ​വാ​ണു​ക്ക​ളു​ടെ ജ​നി​ത​കാം​ശ​ങ്ങ​ൾ പോ​ലു​മു​ണ്ട​തി​ൽ. മ​ന​സ്സാ​ക​ട്ടെ ഓ​ന്തി​നെ വെ​ല്ലു​ന്നൊരു മാ​റാ​ട്ട പ്ര​ക്രി​യ​യും. ഇ​തി​ന​ർ​ഥം മ​നു​ഷ്യ​ജീ​വി​തം അ​ർ​ഥ​ര​ഹി​ത​മെ​ന്ന​ല്ല. സ്വ​ന്തം സ​വി​ശേ​ഷ​ത​ക​ളെ​ക്കു​റി​ച്ച ബോ​ധം ഒ​ഴി​വാ​ക്കാ​നാ​വി​ല്ലെ​ന്ന​ത് യു​ക്തി​സ​ഹം. എ​ന്നാ​ൽ, ഈ ​സ​വി​ശേ​ഷ​ത​ക​ൾ​ക്ക് സ്വ​യം ക​ൽ​പി​ക്കു​ന്ന​ത്ര ഉ​ൺ​മ​യി​ല്ല പ്ര​കൃ​തി​യി​ൽ. പ്ര​ശ്നം, അതെ​പ്പ​റ്റി മ​ന​സ്സു മെ​ന​യു​ന്ന പ്ര​തി​ച്ഛാ​യ​യി​ലാ​ണ്. മ​നു​ഷ്യ​ന്റെ ആ​ത്മ​ക​ഥാ​ചി​ത്ര​ത്തി​ൽ മ​നു​ഷ്യ​ന് കേ​ന്ദ്ര​ക​ഥാ​പാ​ത്ര​മാ​വാം. ഇ​ത​ര ജീ​വ​ജാ​ല​ങ്ങ​ൾ​ക്കും പ​ക്ഷേ, അ​തേ വേ​ഷ​മാ​ണ് അക്കഥയിൽ. കാ​ര​ണം, പ്ര​കൃ​തി​യു​ടെ ച​ല​ച്ചി​ത്ര​ത്തി​ൽ ലാ​ലേ​ട്ട​നും മ​മ്മൂക്ക​യു​മി​ല്ല.