നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ പെരുമാൾ

ഒരിക്കൽ മലയാളദേശത്തിന്‍റെ ഭാഗമായിരുന്ന, എന്നും മലയാളിയുടെ ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്‍റെ ഭൂമികയായ നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ ചരിത്രകാരനാണ് അ.ക. പെരുമാൾ. കേരള ചരിത്രത്തിന്റെ വർത്തമാനങ്ങൾ അ.ക. പെരുമാളിന്റെ എഴുത്തുമായി കൂട്ടിവായിക്കാതെ പൂർണമാകില്ല. അദ്ദേഹം കേരളത്തിന്റെയും നാഞ്ചിനാടിന്റെയും ചരിത്രം പറയുന്നു.

നാഗർകോവിൽ ഹിന്ദു കോളജിന്​ സമീപത്തെ കവിമണി നഗറിലുള്ള ഭംഗിയിൽ കോലമെഴുതിയ പഴയ ഒറ്റനില വീടിന്‍റെ അഴിയിട്ട ഇറയത്തിരുന്നാണ്​ അ.ക. പെരുമാൾ എഴുതുന്നത്​. ഇന്ത്യക്ക്​ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച്​ കൃത്യം 45 ദിവസത്തിനുശേഷം ജനിച്ച, ഇപ്പോൾ 78 വയസ്സുള്ള മനുഷ്യൻ ‘എഴുതുന്നു’ എന്ന്​ പറഞ്ഞാൽ പേനകൊണ്ട്​ കടലാസിൽ എഴുതുന്നു എന്ന്​ കരുതേണ്ട. ഏറ്റവും ആധുനികമായ ടാബ്​ലറ്റിൽ വോയ്​സ്​ ട്രാൻസ്​ക്രൈബ്​ സ​ങ്കേതം ഉപയോഗിച്ചാണ്​ എഴുത്ത്​. കന്യാകുമാരിയുടെയും തമിഴ്​നാടിന്‍റെയും സാംസ്കാരിക, ഫോക്, രാഷ്ട്രീയ, ആത്മീയ, സാഹിത്യ ചരിത്രത്തെ കുറിച്ചുള്ള ആധികാരികമായ പുസ്തകങ്ങൾ രചിച്ച, അതിൽ അവസാന വാക്കായ, അതിപ്രാചീനമായ താളിയോലകളും പുരാരേഖകളും സദാ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന അ.ക. പെരുമാളിന്​ അതതുകാലത്തിന്​ അനുസരിച്ച്​ സ്വയം നവീകരിക്കാൻ പ്രയാസമേതുമില്ല. കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വിഷയങ്ങൾ പൗരാണികമാകാം, പക്ഷേ അത്​ പകർത്തുന്ന രചനാസ​ങ്കേതം മാത്രമല്ല, ഉപയോഗിക്കുന്ന ഭാഷയും നിത്യനവീനമാണ്​.

അദ്ദേഹമിരുന്ന്​ എഴുതുന്ന ഇറയത്തെ വിനീതമായ മേശപ്പുറത്തിന്​ വലതുവശത്ത്​ ഒരു വലിയ ഷെൽഫുണ്ട്​. പല അടുക്കുകളിലായി ഒരുപാട്​ പുസ്തകങ്ങൾ. മുഴുവനും അദ്ദേഹം രചിച്ച പുസ്തകങ്ങളാണ്. കഴിഞ്ഞ മാർച്ചിൽ കാണാൻ പോകുമ്പോൾ 103 പുസ്തകങ്ങളാണ്​ ആ ഷെൽഫിലുണ്ടായിരുന്നത്​. ആറുമാസത്തിന്​ ശേഷം സെപ്​റ്റംബറിലെത്തിയപ്പോൾ അത്​ 107 ആയി. പുസ്തകങ്ങളുടെ നിലവാരവും അതിന്‍റെ മൂല്യവും അറിയണമെങ്കിൽ ആരൊക്കെയാണ്​ അതിനെ കുറിച്ച്​ സംസാരിച്ചതെന്ന്​ നോക്കണം. സാധാരണ വിദ്യാർഥികളും ഗവേഷകരും മാത്രമല്ല, പ്രധാനമന്ത്രി നരേന്ദ്ര മോദിയും കമൽഹാസനും വരെ പെരുമാളിന്‍റെ സംഭാവനകളെ കുറിച്ച്​​ പറയുന്നു. രണ്ടു വർഷം മുമ്പാണ്​ മൻകീ ബാത്തിൽ തമിഴ്​ ഭാഷക്കും സംസ്കാരത്തിനും പെരുമാൾ നൽകുന്ന സേവനത്തെ കുറിച്ച്​ പ്രധാനമന്ത്രി വാചാലനായത്​. ഈ കാലത്തെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരനെന്ന്​ കമൽഹാസൻ പറഞ്ഞതാകട്ടെ തമിഴിലെ ഏറ്റവും ജനപ്രിയ ടെലിവിഷൻ പരിപാടികളിലൊന്നിലും.

രചനകളും പഠനങ്ങളും മാത്രമല്ല, കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വിഷയങ്ങളിലെ നിമഗ്​നതയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സവിശേഷതയാണ്​. തമിഴിലെ പല പ്രമുഖ എഴുത്തുകാരുടെയും രചനകളുടെ വസ്തുതാടിത്തറയും മറ്റെവിടെയുമല്ല. അതിനൊപ്പമാണ്​, ഇന്ത്യൻ വാമൊഴി പുരാവൃത്തത്തിലും സംസ്കാരത്തിലും നിരവധി ഗ്രന്ഥങ്ങൾ രചിച്ച സ്റ്റുവർട്ട്​ ബ്ലാക്​ബേണിന്‍റെ ‘Murder in Melur’ എന്ന നോവലിലും തമിഴ്​ എഴുത്തുകാരി ശൈലജ ശക്തിയുടെ ‘രാവണൻ നിഴൽ’ എന്ന നോവലിലും പെരുമാൾ പ്രധാന കഥാപാത്രമാകുന്നത്​. രണ്ടിലും ചരിത്രകാരനും ഫോക്​​ലോറിസ്റ്റുമായ പെരുമാൾ തന്നെയാണ്​ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്​.

തിരുവിതാംകൂറിലെ അടിമവ്യാപാരത്തിന്‍റെ ചരിത്രം ചികയുന്ന ‘അടിമൈ ആവണങ്കൾ’, തിരുവിതാംകൂറിലെ പഴയ നാടുവാഴികളായിരുന്ന മുതലിയാർ വംശത്തിന്‍റെ ചരിത്രവും അവരുടെ ഭരണതല ഇടപാടുകളും വിവരിക്കുന്ന ‘മുതലിയാർ ഓലൈകൾ’, തമിഴ്​ സാഹിത്യത്തെയും പൈതൃകത്തെയും അടയാളപ്പെടുത്തുന്ന ‘തമിഴ്​ കലൈയും പൻപാടും’, ‘പഴന്തമിഴ്​ വഴിപാട്ടു മറപുകൾ’, ‘തമിഴക പൻപാട്​’, നാഞ്ചിനാട്ടിലെ പ്രമുഖ ക്ഷേത്രങ്ങളുടെ ചരിത്രവും പ്രാധാന്യവും വിവരിക്കുന്ന അസംഖ്യം രചനകൾ, കവിമണി ദേശിക വിനായകം പിള്ള, സുന്ദരരാമസ്വാമി, ശ്രീനാരായണ ഗുരു, മനോന്മണിയം സുന്ദരനാർ, വയ്യാപുരി പിള്ള, ദേവസഹായം പിള്ള തുടങ്ങിയവരെ കുറിച്ചുള്ള പുസ്തകങ്ങൾ, ‘എ ഹിസ്റ്ററി ഓഫ്​ സൗത്ത്​ കുമരി’, ‘കാന്തള്ളൂർ ശാലൈ’ തുടങ്ങിയ ഇംഗ്ലീഷ്​ പുസ്തകങ്ങളും അദ്ദേഹത്തിന്‍റേതായിട്ടുണ്ട്​.

ബ്രാഹ്​മി, വട്ടെഴുത്ത്​ തുടങ്ങിയ പ്രാചീന ലിപികളിൽ വിദഗ്​ധനായ ഇദ്ദേഹം കന്യാകുമാരിയിലെ ശിലാരേഖകൾ മുഴുവനായും വായിച്ച്​, വ്യാഖ്യാനിച്ച്​ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്​. നാഞ്ചിനാടിന്‍റെയും തിരുവിതാംകൂറിന്‍റെയും ചരിത്രത്തിൽ വെളിച്ചം വീശുന്ന നിരവധി വസ്തുതകൾ പിൽക്കാലത്ത്​ തെളിഞ്ഞുവന്നത് ഈ ദൗത്യങ്ങൾ വഴിയാണ്​. ഒരിക്കൽ മലയാളദേശത്തിന്‍റെ ഭാഗമായിരുന്ന, എന്നും മലയാളിയുടെ ഗൃഹാതുരത്വത്തിന്‍റെ ഭൂമികയായ നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ ചരിത്രവും വർത്തമാനവും പറയുകയാണ്​ അ.ക. പെരുമാൾ.

നാഞ്ചിനാടിന്‍റെയും പഴയ തിരുവിതാംകൂറിന്‍റെയും ചരിത്രത്തെ കുറിച്ചുള്ള ആധികാരികമായ പല ഗ്രന്ഥങ്ങൾ താങ്കളുടേതായിട്ടുണ്ട്​. ഈ പ്രദേശം തമിഴ്​നാടിന്‍റെ ഭാഗമായി ഏഴു പതിറ്റാണ്ടാകുന്നു. എന്താണ്​ ഈ കാലത്തുണ്ടായ മാറ്റം?

ഭാഷാടിസ്ഥാനത്തിൽ വിഭജിക്കപ്പെട്ട്​ കന്യാകുമാരി തമിഴ്​നാടിനോട്​ ചേർന്ന ആദ്യ ദശകങ്ങളിൽ കേരളത്തിൽനിന്നും മലയാളത്തിൽനിന്നും അതിവേഗം വിടുതൽ ​നേടാനുള്ള ഒരു തീവ്ര വാഞ്​ഛ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നത്​ സത്യമാണ്​. പക്ഷേ, അതിന്‍റെ തോത്​ പ്രദേശാടിസ്ഥാനത്തിൽ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു.

കന്യാകുമാരി എന്ന്​ പറയുമ്പോൾ ചരിത്രപരമായി നാലു താലൂക്കുകളാണ്. കൽക്കുളം, വിളവൻകോട്, അഗസ്തീശ്വരം, തോവാള. ഭാഷയിലും സംസ്കാരത്തിലും പലതരം സവിശേഷതകൾ ഈ പ്രദേശങ്ങൾക്കുണ്ട്​. കേര​ളത്തോട്​ ചേർന്ന്​ കിടക്കുന്ന കൽക്കുളത്തെയും വിളവൻകോട്ടേയും രീതികളല്ല യഥാർഥ നാഞ്ചിനാടായ തോവാളയിലും അഗസ്തീശ്വരത്തും. കന്യാകുമാരിയും നാഗർകോവിലുമൊക്കെ ഉൾപ്പെടുന്ന ഈ പ്രദേശങ്ങളിൽ താരതമ്യേന കേരള സംസ്കാരത്തിന്‍റെ സ്വാധീനം കുറവാണ്​. തമിഴിനോടാണ്​ ചായ്​വ്​. ആകമാനമായി തിരുവിതാംകൂറിന്‍റെ ഭാഗമായിരുന്നതിനെ തുടർന്നുള്ള സ്വാഭാവിക സാംസ്കാരിക വിനിമയത്തിനപ്പുറം ജനങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലും ആചാരങ്ങളിലും ഭാഷയിലുമൊക്കെ ഈ നേർത്ത അന്തരം പ്രകടമാണ്​.

കൽക്കുളത്തും വിളവൻകോട്ടും ഇപ്പോഴും വ്യാപകമായി മലയാളം സംസാരിക്കുന്നു, കേരളീയമായ ആചാരാഘോഷങ്ങൾ നടക്കുന്നു. ഭരണവും ഭരണഭാഷയും മാറിയെങ്കിലും അവിടെയുള്ളവരുടെ​ മലയാളബന്ധത്തിന്​ കുറവൊന്നുമില്ല. ഈ വ്യത്യാസത്തിന്​ ഭാഷ മാത്രമല്ല, ജാതീയഘടകങ്ങളുമുണ്ട്. വെള്ളാള, നാടാർ സമുദായങ്ങളുടെയും ചില ഉയർന്ന ജാതികളു​ടെയും കേരള ബന്ധം കൂടുതൽ ശക്തമാണ്​. നാഞ്ചിനാട്ടിൽ ആഘോഷിക്കുന്നതുപോലെ കൽക്കുളം, വിളവൻകോട്​ ​​പ്രദേശത്ത്​​ ദീപാവലി കൊണ്ടാടപ്പെടുന്നില്ല. കന്യാകുമാരി ജില്ലയുടെ രാഷ്​ട്രീയ, സാമൂഹിക പാരമ്പര്യം പഠിക്കുമ്പോൾ ഈയൊരു പശ്ചാത്തലം ഉറപ്പായും അറിഞ്ഞിരിക്കണം.

ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആണെങ്കിലും ആദ്യ ഏഴുപതിറ്റാണ്ടിനിപ്പുറം സാംസ്കാരിക വിനിമയത്തിലും പരസ്പര ബന്ധത്തിലും വലിയൊരു മാറ്റം അടുത്തിടെയായി​ പ്രകടമാകുന്നുണ്ട്​. ആധുനിക വിനിമയ സംവിധാനങ്ങളുടെയും സോഷ്യൽ മീഡിയയുടെയും പങ്ക്​ അതിൽ വളരെ വലുതാണ്​. ഇന്‍സ്റ്റഗ്രാമിലും മറ്റും നാഞ്ചിനാട്ടെ ഗ്രാമങ്ങളും പഴയ തിരുവിതാംകൂറിന്‍റെ ശേഷിപ്പുകളും ഏതോ എക്​സോട്ടിക്​ ആയ സംഭവങ്ങൾ എന്ന മട്ടിൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്​ വഴി കേരളത്തിന്‍റെ പലഭാഗങ്ങളിൽനിന്ന്​ ഇവിടേക്ക്​ കൂടുതലായി ആളുകൾ വരുന്നു. അതുവഴി ഉണ്ടാകുന്ന പരിചിതത്വം. മലയാളം സിനിമക്ക്​ തമിഴ്​നാട്ടിൽ വർധിച്ചുവരുന്ന പ്രീതിയും മറ്റൊരു കാരണമാണ്​. പിന്നെ ജില്ലയുടെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലെ കോളജുകളിൽ പഠിക്കുന്ന മലയാളി വിദ്യാർഥികളുടെ സാന്നിധ്യം.

അതിന്‍റെയൊക്കെ ഭാഗമായി ഓണവും മലയാള ആഘോഷങ്ങളും പലയിടത്തും തിരിച്ചുവരുന്നു. കോളജുകളിലും മറ്റു വിദ്യാലയങ്ങളിലും വലിയ ​നിലയിൽ അത്തരം ചടങ്ങുകൾ നടക്കുന്നു. അതിലൊക്കെ തമിഴ്​ വിദ്യാർഥികളും ആവേശപൂർവം പ​ങ്കെടുക്കുന്നു. അഗസ്തീശ്വരം, തോവാള മേഖലകളിൽ പ്രത്യേകിച്ചും. പക്ഷേ, ഗ്രാമങ്ങളിൽ ഇത്​ പ്രകടമല്ല താനും. നാഞ്ചിനാട്ടിലെ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ മലയാളം ഭക്തിഗാനങ്ങൾ കേൾക്കുന്നു. ഗുരുവായൂരപ്പൻ ഭക്തിഗാനങ്ങളാണ്​ പലയിടത്തും. നാടാർ സമുദായ ക്ഷേത്രങ്ങളിൽപോലും. ഇതൊക്കെ സമീപകാല ട്രെൻഡുകളാണ്​.

അഗസ്തീശ്വരത്താണ്​ താങ്കൾ ജനിച്ചത്​. താര​തമ്യേന മലയാളത്തിന്‍റെ സ്വാധീനം കുറഞ്ഞ ഇടമെന്ന്​ വേണമെങ്കിൽ പറയാം. എങ്ങനെയായിരുന്നു അന്നത്തെ ജീവിതം?

നാഗർകോവിലിൽനിന്ന്​ മണക്കുടി പൊഴിയിലേക്ക്​ പോകുന്ന വഴിയിൽ പറക്കൈ എന്ന പ്രാചീന ഗ്രാമത്തിലാണ്​ ഞാൻ ജനിച്ചത്. അവിടെയുള്ള മധുസൂദന പെരുമാൾ തിരുക്കോവിലിന്​ കുറഞ്ഞത്​ 1200 വർഷത്തെ പഴക്കമുണ്ട്​. അത്രയും പഴയ ശിലാലിഖിതങ്ങൾ അവിടെനിന്ന്​ ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്​. കന്യാകുമാരി ജില്ലയിലെ ഏറ്റവും പഴയ കോവിലുകളിലൊന്നുമാണ്​ അത്​. വലിയ കാർഷിക മേഖലയായിരുന്നു പറ​െക്കെ. എനിക്ക്​ ഒമ്പതു വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ്​ സംസ്ഥാന വിഭജനം ഉണ്ടാകുന്നത്​. അതുവരെയും നാഗർകോവിലിന്​ തൊട്ടടുത്ത ഗ്രാമമായിരുന്നുവെങ്കിലും പൊതു ഗതാഗത സൗകര്യമോ വൈദ്യുതിയോ ഇവിടെ എത്തിയിരുന്നില്ല. മധുസൂദന പെരുമാൾ ഉൾപ്പെടെ കോവിലുകളിൽ കേരളീയ കലാരൂപങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

എന്‍റെ പിതാവ്​ അഴകൻ പെരുമാൾ തിരുവനന്തപുരത്ത്​ നിന്ന്​ മലയാളം മുൻഷി ബിരുദം നേടിയ ശേഷം ശുചീന്ദ്രം സ്കൂളിൽ താൽക്കാലിക മലയാളം അധ്യാപകനായിരുന്നു. പിന്നീട്​ നാഗർകോവിൽ കോടതിയിൽ മലയാളം-തമിഴ്​ ട്രാൻസ്​ലേറ്റർ ജോലിയിലും ഉണ്ടായിരുന്നു. പശ്ചിമഘട്ടത്തിന്​ താഴ്​വരയിലെ കടുക്കറ ഗ്രാമത്തിലായിരുന്നു അമ്മയുടെ നാട്​. അമ്മ നന്നായി മലയാളം വായിക്കുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. സി.വി. രാമൻപിള്ളയുടെ മാർത്താണ്ഡവർമയൊക്കെ അമ്മ വായിക്കുന്നത്​ കണ്ടിട്ടുണ്ട്​. പറക്കൈ ഗവൺമെന്‍റ്​ സ്കൂളിലായിരുന്നു എന്‍റെ പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസം. അവിടെ 1930കൾ വരെയും മലയാളം മീഡിയം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ ​ചേർക്കുമ്പോൾ തമിഴ്​ മാത്രം. ഹൈസ്കൂൾ ആയപ്പോൾ ശുചീന്ദ്രത്തെ എസ്​.എം.എസ്​.എം (ശ്രീമൂലം തിരുനാൾ ഷഷ്​ഠിപൂർത്തി മെമ്മോറിയൽ) സ്​കൂളിലേക്ക്​ മാറി. അവിടെ മലയാളം, തമിഴ്​ മീഡിയങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ തമിഴിൽതന്നെ തുടർന്നു.

1964ൽ പത്താം ക്ലാസ്​ ജയിച്ച്​ എസ്​.ടി (സൗത്ത്​ ട്രാവൻകൂർ) ഹിന്ദു കോളജിൽ പി.യു.സിക്ക്​ ചേർന്നു. തമിഴിൽ ബിരുദമെടുത്തതും അവിടെനിന്നുതന്നെ. കേരളത്തിൽനിന്ന്​ വിഭജിക്കപ്പെടുന്നതിന്​ നാലുവർഷം മുമ്പ്​ ’52 ലാണ്​ തിരുവിതാംകൂർ ദേവസ്വം ബോർഡിന്‍റെയും മറ്റും ആഭിമുഖ്യത്തിൽ ഹിന്ദു കോളജ്​ സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നത്​. ട്രാവൻകൂർ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയുടെ അഫിലിയേഷനിലാണ്​ അന്ന്​ ഉണ്ടായിരുന്നത്​. വിഭജനശേഷം മദ്രാസ്​ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയുടെയും പിന്നീട്​ ഞാൻ പഠിക്കുന്ന കാലത്തൊക്കെ മധുര കാമരാജ്​ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയുടെയും കീഴിലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ മനോൻമണിയം സുന്ദരനാർ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയുടെ അഫിലിയേഷനാണ്​. എങ്കിലും രണ്ടുവർഷം മുമ്പു വരെയും ഇവിടെ മലയാളം വകുപ്പ്​ ഉണ്ടായിരുന്നു. വിദ്യാർഥികൾ ഇല്ലാതായതോടെ 2023 ലാണ്​ മലയാളം വകുപ്പ്​ നിർത്തലാക്കിയത്​.

പാലക്കാട്ടെ ചിറ്റൂർ ഗവ. കോളജിലായിരുന്നു എം.എ പഠനം. അടുത്ത ബന്ധുവും ഇക്കണോമിക്സ്​ പ്രഫസറുമായ മധുസൂദന പെരുമാൾ അവിടെ അധ്യാപകനായിരുന്നു. അദ്ദേഹമാണ്​ അവി​​ടേക്ക്​ കൊണ്ടുപോയത്​. പിന്നീട്​ തിരുവനന്തപുരം യൂനിവേഴ്​സിറ്റി കോളജ്​ പ്രിൻസിപ്പലായി ’81 ലാണ്​ അദ്ദേഹം വിരമിച്ചത്​. എം.എ കഴിഞ്ഞ ശേഷം ‘ദിനതന്തി’ പത്രത്തിലെ ലേഖകനായി കുറച്ചുകാലം ജോലിചെയ്തു. വൈകാതെ ’73 ൽ ആരുവാമൊഴി കോളജിൽ തമിഴ്​ അധ്യാപകനായി ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചു. അതിനിടക്ക്​ മധുര കാമരാജ്​ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയിൽ പിഎച്ച്​.ഡിക്ക്​ റിസർച് തുടങ്ങി. നാഞ്ചിനാട്ടിന്‍റെ സ്വന്തം കലാരൂപമായ വിൽപ്പാട്ടിലായിരുന്നു ഗവേഷണം. നാഞ്ചിനാട്ടിലെയും തെക്കൻ തമിഴകത്തെയും ഫോക്​ കലാരൂപങ്ങളിലുള്ള പഠനങ്ങൾ യഥാർഥത്തിൽ തുടങ്ങുന്നത്​ അവിടെനിന്നാണ്​.

കന്യാകുമാരി ജില്ലയുടെ യഥാർഥ കലാമുഖം താങ്കൾ പറഞ്ഞ വിൽപ്പാട്ടാണല്ലോ. എന്താണ്​ അതിന്‍റെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥ?

മറ്റ്​ ഫോക്​ കലാരൂപങ്ങ​ളേക്കാളും കന്യാകുമാരിയിൽ ഇ​പ്പോഴും വലിയ പ്രചാരമുള്ളത്​ വിൽപ്പാട്ടിനാണ്​. കന്യാകുമാരിക്ക്​ പുറമേ, തിരുനെൽവേലി, തെങ്കാശി, തൂത്തുക്കുടി എന്നിവിടങ്ങളിലെല്ലാം വിൽപ്പാട്ട്​ കലാകാരൻമാരുണ്ട്. പല സമുദായങ്ങളും ഈ രംഗത്തുണ്ടെങ്കിലും നാടാർ സമുദായമാണ്​ ഭൂരിപക്ഷം. വെള്ളാള, ചെട്ടിയാർ, ആശാരി വിഭാഗങ്ങളും ഉണ്ട്​. വർഷത്തിൽ എട്ട്​, ഒമ്പതു മാസവും ഇവർക്ക്​ പലയിടത്തും വേദികൾ കിട്ടും. കാണാൻ ധാരാളം ആളുകളും വരും. മൂന്നു നാലു ദിവസത്തെ പരിപാടിക്ക്​ ഒരു ഗ്രൂപ്പിന്​ 40,000 രൂപക്ക്​ അടുത്ത്​ അവർക്ക്​ ലഭിക്കും. മിക്കവർക്കും വേറെയും ജോലികളും ഉണ്ട്​. വിൽപ്പാട്ട്​ കലാകാരൻമാരുടെ മൂന്ന്​ സംഘങ്ങളാണ്​ കന്യാകുമാരിയിൽ പ്രധാനമായും ഉള്ളത്​. ഈ സംഘങ്ങളുടെ ഉപദേശകനായി അവർ എന്നെ ഉൾപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. കേരളത്തിലാകട്ടെ, നെടുമങ്ങാട്​, കൊല്ലം പ്രദേശങ്ങളിൽ വലിയ പേരുള്ള വിൽപ്പാട്ട്​ സംഘങ്ങളുണ്ട്​.

മാടൻ, ഇശക്കിയമ്മൻ പോലുള്ള ഊരുകോവിലുകളിൽ (ഫോക്​ ടെംപിൾ) ആണ്​ ഇത്​ അവതരിപ്പിക്കപ്പെടുക. കുറഞ്ഞത്​ മൂന്നര നൂറ്റാണ്ടിന്‍റെയെങ്കിലും പഴക്കം വിൽപ്പാട്ടിനുണ്ടെന്ന്​ കരുതപ്പെടുന്നു​. 1600കളിലെ കാവ്യമായ ‘മുക്കുടൽ പള്ളി’ൽ വിൽപ്പാട്ടിനെ കുറിച്ച്​ പരാമർശമുണ്ട്​. തിരുനെൽവേലിയിൽ താമ്രപർണി നദീതീരത്തെ ഗ്രാമമാണ്​ മുക്കുടൽ. അവിടത്തെ പെരുമാൾ കോവിലിലെ പ്രതിഷ്​ഠയുടെ വാഴ്ത്തുപാട്ടാണ്​ ‘മുക്കുടൽ പള്ള്​’. അതിൽ വിൽപ്പാട്ടിനെ കുറിച്ചും അത്​ പാടുന്ന ജാതിയെ കുറിച്ചും പറയുന്നു. വില്ലടിച്ചുകൊണ്ട്​ പ്രാദേശിക ദൈവങ്ങളെ കുറിച്ചാണ്​ പാടുക. മുത്താരമ്മൻ കഥ, ചുടലമാടൻ കഥ, കള്ളിയങ്കാട്ട്​ നീലി കഥ തുടങ്ങിയവയാണ്​ വിഷയം.

ഇരവിക്കുട്ടിപ്പിള്ള കഥയും ഇവിടെ പാടാറുണ്ടെങ്കിലും അത്ര പോപ്പുലറല്ല. മാർത്താണ്ഡവർമയുടെ കാലത്തെ തമ്പിമാരുടെ കഥയും പലയിടത്തും പാടുന്നുണ്ട്​. പഴയ കഥകളാണെങ്കിൽ പുതിയ കാല തമാശകളും സിനിമ സംഭാഷണങ്ങളുമെല്ലാം ഇടക്കിടെ പ്രയോഗിക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ കാവ്യത്തിലെ മൗലികത ഇക്കാലത്ത്​ ഉണ്ടെന്ന്​ പറയാനാകില്ല. ’80കൾക്കുശേഷമാണ്​ ഈ മാറ്റം ഉണ്ടായത്​. ‘ദൈവങ്കൾ മുളൈക്കും നിലം’ എന്ന എന്‍റെ പുസ്തകം വിൽപ്പാട്ടിലെ കാവ്യങ്ങളെയും ഈശ്വരസങ്കൽപത്തെയും കുറിച്ചാണ്​.

പാവക്കൂത്ത്​ സംബന്ധിച്ച താങ്കളുടെ പഠനവും ശ്രദ്ധേയമാണ്​. ഒരുകാലത്ത്​ നാഞ്ചിനാട്ടിലെ പ്രധാന വിനോദ ഉപാധിയായിരുന്നു പാവക്കൂത്ത്​. ബാല്യത്തിലേ അതുമായി പരിചയപ്പെട്ടിരുന്നോ?

അതെ. നാഞ്ചിനാട്ടിലെ നാടോടിക്കലകളിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ്​ തോൽപ്പാവക്കൂത്ത്​. വളരെ ചെറുപ്രായത്തിലേ പാവക്കൂത്ത്​ കാണാൻ അവസരം ലഭിച്ചിരുന്നു. സിനിമയും തിയറ്ററുമൊക്കെ വ്യാപകമാകുന്നതിന്​ മുമ്പു ഇവിടത്തെ പ്രധാന വിനോദമായിരുന്നു പാവക്കൂത്ത്​. ഈ നാടോടി കലാകാരൻമാർ ഗ്രാമങ്ങൾ വഴി സഞ്ചരിക്കും. ഓ​രോ ഗ്രാമത്തിലും തമ്പടിച്ച്​ പാവക്കൂത്ത്​ നടത്തും. മഴയില്ലാത്ത കാലത്താണ്​ ഇവരുടെ കൂട്ടങ്ങൾ ഇറങ്ങുക. മിക്കപ്പോഴും പത്തുദിവസത്തെ പരിപാടിയാണ്​. അഞ്ചുപൈസ, പത്തു പൈസയൊക്കെയാണ്​ കാണാൻ ഈടാക്കുക. ക്ഷേത്രത്തിന്​ അടുത്തായിരിക്കില്ല ഇവരുടെ വേദി. കുറച്ചകലെ ആലിൻതറയിലോ വയൽക്കരയിലോ ആകും. ക്ഷേ​​ത്രോത്സവത്തിന്‍റെ ഭാഗവുമായിരിക്കില്ല. എന്‍റെ ​നാടായ പറ​ക്കൈയി​ലൊക്കെ ഏതാനും മാസങ്ങൾ കൂടുമ്പോൾ പാവക്കൂത്ത്​ കലാകാരൻമാർ വരും. നാഞ്ചിനാട്ടിലെങ്ങും ഒരു 30 വർഷം മുമ്പുവരെയും വളരെ സജീവമായിരുന്നു പാവക്കൂത്ത്​.

തഞ്ചാവൂർ, തിരുവിതാംകൂർ രാജ്യങ്ങളുമായി പലതരത്തിലും ബന്ധപ്പെട്ടതാണ്​​ പാവക്കൂത്ത്​ കലാകാരൻമാരുടെ ചരിത്രം എന്ന വാദം ശരിയാണോ?

ആന്ധ്ര-മറാത്ത മേഖലയിൽനിന്ന്​ തഞ്ചാവൂരിലേക്കും അവിടെനിന്ന്​ തിരുവിതാംകൂറിലേക്കും കുടിയേറിയ നാടോടി സമൂഹമാണ്​ പാവക്കൂത്ത്​ കലാകാരൻമാർ. തഞ്ചാവൂർ മറാത്ത രാജവംശത്തിന്‍റെ ആശ്രിതത്വത്തിലാണ്​ ഇവർ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്​. അവിടെ അവർക്ക്​ ഭൂമിയും മറ്റ്​ ആനുകൂല്യങ്ങളും യഥേഷ്ടം ലഭിച്ചിരുന്നു. തഞ്ചാവൂരിലെ അവസാന പ്രമുഖ രാജാവായിരുന്ന സെർഫോജി രണ്ടാമന്‍റെ മരണത്തിന്​ പിന്നാലെയാണ്​ കഷ്ടകാലം തുടങ്ങുന്നത്​. 1832ൽ ഇദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മരണശേഷം മകൻ ശിവജി അധികാരമേറ്റു.

ഇംഗ്ലീഷ്​ ഈസ്റ്റിന്ത്യ കമ്പനിയാണ്​ അപ്പോൾ തഞ്ചാവൂരിൽ കാര്യങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചിരുന്നത്​. ശാരീരികമായും ഭരണപരമായും ദുർബലനായ ​ശിവജി നാമമാത്ര ഭരണാധികാരിയായിരുന്നു. മറാത്ത സാമ്രാജ്യം വിവിധ ജനവിഭാഗങ്ങൾക്ക്​ നൽകിയ ഭൂമിയെല്ലാം തിരിച്ചെടുക്കുകയെന്നതായിരുന്നു കമ്പനിയു​ടെ നയം. നാടോടി സമൂഹങ്ങൾ അതോടെ അരക്ഷിതരായി. തിരുവിതാംകൂറിൽ സ്വാതി തിരുനാളിന്‍റെ ഭരണമായിരുന്നു അക്കാലത്ത്​. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കീർത്തി ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെങ്ങും പരന്നിരുന്നു. കലാകാരൻമാർക്ക്​ അദ്ദേഹം വലിയ സഹായങ്ങൾ ചെയ്യുന്നതായി മനസ്സിലാക്കിയ നാടോടി സമൂഹം മെല്ലെ ഇവി​ടേക്ക്​ നീങ്ങി. ആദ്യം മധുരയിലും പിന്നീട്​ തെക്കൻ തിരുവിതാംകൂറിന്‍റെ അതിർത്തി മേഖലയിലും അവർ തമ്പടിച്ചു. അങ്ങനെയാണ്​ ഈ സമൂഹം നാഞ്ചിനാട്ടിലെത്തിയത്​. ഒപ്പം തോൽപ്പാവക്കൂത്തും തിരുവിതാംകൂറിലെത്തി. കൃഷ്ണ റാവു, സ്വാമി റാവു എന്നിവരുടെ കുടുംബമായിരുന്നു​ ഇതിൽ പ്രധാനികൾ. തോൽപ്പാവക്കൂത്തിലെ അവസാന ലെജൻഡായിരുന്നു പരമശിവറാവു.

നാഞ്ചിനാട്ടിലെ ഈ കലാകാരൻമാർക്ക്​ സർക്കാറിൽനിന്നുള്ള അംഗീകാരവും താമസരേഖകളും ഒക്കെ ശരിയാക്കി നൽകിയതിൽ താങ്കളുടെ ഗവേഷണങ്ങൾക്കും ഇടപെടലുകൾക്കും വലിയ പങ്കുണ്ട്​. വിശദീകരിക്കാമോ?

അടിസ്ഥാനപരമായി ഗണികർ എന്നൊരു സമൂഹമാണിവർ. അതിലെ മണ്ഡികർ എന്ന ഉപവിഭാഗമാണ്​ പാവക്കൂത്ത്​ നടത്തുന്നത്​. മറ്റുള്ളവർ കൈനോട്ടം, ജ്യോതിഷം, പക്ഷിശാസ്ത്രം തുടങ്ങിയ രംഗങ്ങളിലാണ്​. 1960കൾ വരെയും ഇവർ നാടോടികളായിരുന്നു. പിന്നീടാണ്​ ക്രമേണ സ്ഥിരവാസമുറപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്​. യഥാർഥത്തിൽ ഇവരുടെ ജാതിക്ക്​ അംഗീകാരമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കന്യാകുമാരിയിൽനിന്നുള്ള ഒരു മുൻ എം.എൽ.എ വഴി ഞാൻ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയാണ്​ ഇവരെ പട്ടികജാതി വിഭാഗത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയത്​, ’86ൽ. പിന്നീട്​ കന്യാകുമാരി കലക്ടറുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്​ വോട്ടർപട്ടികയിലും ഇവരെ ചേർത്തു. ഇപ്പോൾ നാഗർകോവിലിന്​ സമീപം മൂന്നുനാലിടത്തായി 40 കുടുംബങ്ങൾ ഈ വിഭാഗത്തിലുണ്ട്​. പ​ക്ഷേ, അധികമാരും പാവക്കൂത്ത്​ നടത്തുന്നില്ല. ആകെ അഞ്ചോ ആറോ പേരുണ്ടാകും. മിക്കവരും ബലൂൺ, കളിപ്പാട്ട കച്ചവടത്തിലേക്ക്​ മാറി.

പാവക്കൂത്തിലെ കാവ്യങ്ങളുടെ ടെക്​സ്റ്റ്​ തമിഴിൽ ഏതാണ്ട്​ സമ്പൂർണമായി എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്നുവല്ലോ. എന്തായിരുന്നു അതിന്‍റെ അനുഭവം?

തെലുഗുവിലെ രംഗനാഥ​ രാമായണമാണ്​ പ്രധാനമായും ഇവരുടെ അവതരണ വിഷയം. കേരളത്തിലും മറ്റും കമ്പ രാമായണമാണ്​ വായിക്കുന്നത്​. കേരളത്തിൽ നായർ, മേനോൻ, അമ്പലവാസി സമൂഹങ്ങളെല്ലാം ഈ രംഗത്തുണ്ട്​. ആന്ധ്രയിലും കർണാടകയിലും മറാത്ത വിഭാഗങ്ങളാണ്​. ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ തോൽപ്പാവക്കൂത്തിൽ മറാത്തികൾ ഇല്ലാത്തത്​ കേരളത്തിൽ മാത്രമാണ്​. പാലക്കാട്​ വ​ഴി കുടിയേറിയ ചെട്ടിയാർമാരാണ്​ അതിന്​ കാരണം. അവരാണ്​ കമ്പരാമായണവും ഒപ്പം കൊണ്ടുപോയത്​. തമിഴും മലയാളവും കലർന്നാണ്​ പാട്ട്​. കേരളത്തിൽ പാടുന്നതിന്​ ടെക്​സ്റ്റ്​ ഉണ്ട്​. എന്നാൽ തമിഴ്​നാട്ടിൽ വാമൊഴി മാത്രമാണ്​ ഉണ്ടായിരുന്നത്​.

ഈ വാമൊഴി പാരമ്പര്യം നഷ്​ടപ്പെട്ടുപോകരുതെന്ന്​ കരുതിയാണ്​ ഇതു​ മുഴുവൻ രേഖപ്പെടുത്താനുള്ള ദൗത്യം ’80കളുടെ ഒടുവിൽ ഏറ്റെടുത്തത്​. ജി. പരമശിവറാവു എന്നൊരാളാണ്​ അക്കാലത്ത്​ തോൽപ്പാവക്കൂത്തിൽ കന്യാകുമാരിയിലെ പ്രമുഖൻ. പ്രത്യേകം പാവക്കൂത്ത്​ നടത്താൻ അദ്ദേഹവുമായി ധാരണയുണ്ടാക്കി. നാഗർകോവിലിന്​ സമീപത്തെ തട്ടാൻവിള എന്ന സ്ഥലത്ത്​ വേദിയൊക്കെ കെട്ടിയുണ്ടാക്കി. നാട്ടുകാരുടെയും സഹകരണത്തോടെ പരമ്പരാഗത രീതിയിൽ പത്തുദിവസത്തെ പ്രകടനം. ദിവസവും രാത്രി 8.30ന്​ തുടങ്ങും. ഏതാണ്ട്​ ഒന്നരമണിക്കൂർ നീളും. പഴയൊരു ടേപ്പ്​ റെക്കോഡറിൽ അതുമുഴുവൻ റെക്കോഡ്​ ചെയ്​തെടുത്തു. മൊത്തം 17 മണിക്കൂറിന്‍റെ റെക്കോഡിങ്​ ഉണ്ടായിരുന്നു. ആറുമാസമെടുത്തു, അതു മുഴുവൻ പകർത്തിയെഴുതാൻ.

ആയിരം പേജുകൾ. തിരക്കഥക്ക്​ പുറത്തുള്ള സാന്ദർഭിക സംഭാഷണങ്ങളും കാണികളെ രസിപ്പിക്കാനുള്ള തമാശകളും ഒഴിവാക്കിയപ്പോൾ 700 പേജുകളായി. ഈ പ്രക്രിയ ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ്​ ഏതാണ്ട്​ ഒന്നരപ്പതിറ്റാണ്ടിന്​ ശേഷം, 2004ലാണ്​ പുസ്​തകമായി പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നത്​. ഈ പുസ്തകത്തിന്‍റെ പേരിൽ അന്ന്​ ഭരണത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ജയലളിത സർക്കാർ പ്രത്യേക പുരസ്കാരവും നൽകിയിരുന്നു. അന്ന്​ റെക്കോഡ്​ ചെയ്ത കാസറ്റുകൾ മുഴുവൻ അടുത്തിടെ തിരുനെൽവേലി സെന്‍റ്​ സേവ്യേഴ്​സ്​ കോളജിന്​ കൈമാറി. അവരത്​ ഡിജിറ്റൽ രൂപത്തിലേക്ക്​ മാറ്റിയിട്ടുണ്ട്​.

അടുത്തിടെ തമിഴ്​നാട്ടിലെ ഒരു കോടതി കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വിധിയിൽ തോൽപ്പാവക്കൂത്തിലെ ‘നല്ല തങ്കാൾ’ കഥയെ ഉദ്ധരിച്ചിരുന്നുവല്ലോ. എന്തായിരുന്നു അതിന്‍റെ സാഹചര്യം. മലയാളിക്കും താൽപര്യമുള്ള വിഷയമാണ്​ ‘നല്ലതങ്ക’. പുരാണകഥകൾക്കപ്പുറം ‘നല്ല തങ്കാൾ’ ആണ്​ പാവക്കൂത്തിലെ പോപ്പുലർ കഥകളി​ലൊന്ന്​​. മുൻകാലത്തെപ്പോഴോ ആന്ധ്രയിൽ നടന്നുവെന്ന്​ കരുതുന്ന ഒരു ദുരന്തകഥയാണിത്​. ഈ കഥ കാലങ്ങളെടുത്ത്​ അവിടെനിന്ന്​ തമിഴ്​നാട്ടിലേക്ക്​ എത്തുകയായിരുന്നു. വിധവയായ ഒരു യുവതി​. അവർക്ക്​ ഏഴുമക്കൾ. ഭർത്താവിന്‍റെ മരണശേഷം അവരുടെ നില പരിതാപകരമായി. അതോടെ മക്കളെയും കൂട്ടി സഹോദരന്‍റെ വീട്ടിലെത്തി. വളരെ ദൃഢമായ സഹോദരബന്ധമാണ്​ ഇരുവർക്കുമിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്​. അതിനാൽതന്നെ അവസാന ആശ്രയമെന്ന നിലയിൽ പരിപൂർണ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയാണ്​ യുവതി അവിടേക്ക്​ എത്തിയത്​.

പക്ഷേ, സഹോദരൻ സ്ഥലത്തുണ്ടായിരുന്നില്ല. സഹോദര ഭാര്യ ഇവരെ വല്ലാതെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചു. അപമാനഭാരം സഹിക്കവയ്യാതെ ഏഴുമക്കളെയും ഒന്നൊന്നായി കിണറ്റിലെറിഞ്ഞ്​ കൊന്നശേഷം ഇവരും ആത്മഹത്യ ചെയ്തു. തിരികെയെത്തിയ സഹോദരൻ വിവരമറിഞ്ഞ്​ ഭാര്യയെ കഠിനമായി ശിക്ഷിക്കുന്നതാണ്​ കഥ. ഈ നാടോടിക്കഥ പാവക്കൂത്ത്​ വഴി തമിഴ്​നാട്ടിലേക്ക്​ പരക്കുകയും ഇവിടെ വലിയ പ്രചാരം നേടുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ, തിരുവിതാംകൂറിലും. ദാരിദ്ര്യത്തെ തുടർന്നുള്ള ആത്മഹത്യ, സഹായിക്കാത്ത കുടുംബം, നാത്തൂൻ പോര്​ തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളുടെ നിദർശനമായി ഈ കഥ പാടിപ്പോന്നു.

പാവക്കൂത്തിൽ നിന്നുള്ള ഈ ആശയം സിനിമയിലേക്കും പിന്നീട്​ പരാവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ടു. മലയാളത്തിലെ ആദ്യ മെഗാഹിറ്റ്​ സിനിമയുടെ കഥയും ഇതുതന്നെയായിരുന്നു. 1950ൽ പുറത്തിറങ്ങിയ, പി.വി. കൃഷ്ണയ്യർ സംവിധാനം ചെയ്ത ‘നല്ലതങ്ക’. ഉദയ സ്റ്റുഡിയോ നിർമിച്ച രണ്ടാമത്തെ സിനിമയായിരുന്നു അത്. ദക്ഷിണാമൂർത്തിയുടെ സിനിമ അരങ്ങേറ്റവും ഈ സിനിമയിലായിരുന്നു. മിസ്​ കുമാരിയും അഗസ്റ്റിൻ ജോസഫും അഭിനയിച്ച ‘നല്ലതങ്ക’ തിയറ്ററുകളിൽ കണ്ണീർമഴ പെയ്യിച്ചു. അങ്ങനെ മലയാളത്തിലെ നാഴികക്കല്ലുകളിലൊന്ന്​ പിറന്നു. പിന്നെയും അഞ്ചു വർഷം കഴിഞ്ഞാണ്​ ഈ കഥ തമിഴിൽ സിനിമാരൂപം പ്രാപിച്ചെത്തുന്നത്. അതും മലയാളത്തിലെ റീമേക്കായി ‘നല്ല തങ്കാൾ’ എന്ന പേരിൽ. പാവക്കൂത്ത്​ നാമാവശേഷമായിട്ടും സിനിമ ഇറങ്ങി മുക്കാൽ നൂറ്റാണ്ട്​ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഈ കഥയും കഥാസാരവും ഇന്നും തമിഴ്​നാട്ടിൽ പറയപ്പെട്ടുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. പ്രത്യേകിച്ച്​ ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യങ്ങളിൽ സർവസാധാരണമായ ഇത്തരം ദുരന്തങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ.

1971 ൽ സേലത്ത്​ അഞ്ചുമക്കളെയും കൊന്ന്​ യുവതി ആത്മഹത്യക്ക്​ ശ്രമിച്ച പ്രമാദമായ ‘ശ്രീരംഗനായകി വേഴ്​സസ്​ അൺനോൺ’ കേസ്​, ’89ലെ ‘സുയമ്പുകനി വേഴ്​സസ്​ സ്​റ്റേറ്റ്​ ഓഫ്​ തമിഴ്​നാട്​’ കേസ്​ തുടങ്ങിയ പ്രമാദ സംഭവങ്ങളിലെ വിധിന്യായങ്ങളിൽ മദ്രാസ്​ ​ഹൈകോടതി ‘നല്ലതങ്കാൾ സിൻഡ്രം’ ഉദ്ധരിക്കുന്നു. ഒടുവിൽ 2016ൽ രണ്ടു മക്കൾക്ക്​ വിഷം നൽകി കൊന്ന്​ ആത്മഹത്യക്ക്​ ശ്രമിച്ച സത്യ എന്ന യുവതിക്ക്​ കീഴ്​കോടതി വിധിച്ച ശിക്ഷ റദ്ദാക്കിക്കൊണ്ട്​ മദ്രാസ്​ ഹൈകോടതി പുറപ്പെടുവിച്ച വിധിന്യായത്തിലും ‘നല്ല തങ്കാൾ’ കടന്നുവന്നു. നാലു പെൺമക്കളുടെ അമ്മയായിരുന്നു വെല്ലൂർ സ്വ​ദേശിയായ സത്യ. ‘പെൺകുട്ടികളെ മാത്രം പ്രസവിക്കുന്നവൾ’ എന്ന അടുപ്പക്കാരുടെയും നാട്ടുകാരുടെയും പരിഹാസവും മാനസിക പീഡനവും സഹിക്കവയ്യാതെ മക്കൾക്കെല്ലാം വിഷം നൽകി ആത്മഹത്യ​ ചെയ്യാനാണ്​ സത്യ തീരുമാനിച്ചത്​. വിഷം കഴിച്ച രണ്ടു കുട്ടികൾ മരിച്ചു. രക്ഷപ്പെട്ട സത്യയെ കീഴ്​കോടതി മൂന്നുവർഷത്തെ തടവിന്​ ശിക്ഷിച്ചു. ഈ കേസ്​ ഹൈകോടതിയിൽ എത്തിയപ്പോഴാണ്​ മനുഷ്യത്വത്തിന്‍റെയും കാരുണ്യത്തിന്‍റെയും മഹത്തായ പ്രഖ്യാപനമായി ജസ്റ്റിസ്​ ഡി. ഭരതചക്രവർത്തിയുടെ വിധിന്യായം വരുന്നത്​. ‘നല്ലതങ്കാൾ’ മാനസികാവസ്ഥ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയ ന്യായാധിപൻ, സത്യയെ മോചിപ്പിക്കുകയും ബാക്കിയായ രണ്ടു മക്കളെ കുറഞ്ഞത്​ ബിരുദതലം വരെയെങ്കിലും പഠിപ്പിക്കണമെന്നും ഉത്തരവിടുകയുംചെയ്തു.

നാഞ്ചിനാട്ടിലെ കലാരൂപങ്ങളിൽ മലയാള സ്വാധീനം വർധിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച്​ താങ്കൾ പറഞ്ഞു. അടുത്തിടെയായി ചെണ്ടമേളവും ഇവിടെ വ്യാപകമാണല്ലോ?

വിൽപ്പാട്ടിനും തോൽപ്പാവക്കൂത്തിനും ശേഷം കണിയാനാട്ടം, സിലംബം കളരി എന്നിവയാണ്​ നാഞ്ചിനാട്ടിലെ പ്രധാന ഫോക്​ കലാരൂപങ്ങൾ. ക്ഷേത്രോത്സവങ്ങളിലും മറ്റും ഇപ്പോൾ കേരളത്തിൽനിന്ന്​ ശിങ്കാരിമേളവും വരുന്നു. മലയാള സ്വാധീനത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി ​ചെണ്ടക്ക്​ വലിയ പ്രചാരമാണ്​ ലഭിക്കുന്നത്​. ചിലയിടങ്ങളിൽ നേരത്തേതന്നെ ചെണ്ടമേളത്തിന്​ പ്രാധാന്യമുണ്ടായിരുന്നു​. കേരളത്തോട്​ അടുത്ത സ്ഥലങ്ങളിലും കുളച്ചൽ, മണവാളക്കുറിച്ചി, തക്കല, തേങ്ങാപ്പട്ടണം എന്നിവിടങ്ങളിലുമൊക്കെ ചെണ്ട സംഘങ്ങളുമുണ്ട്​.

ഏതാണ്ട്​ 60 സംഘങ്ങൾ കന്യാകുമാരി ജില്ലയിൽ ഉണ്ടെന്നാണ്​ കണക്ക്​. ഇവിടെയുള്ള ചെണ്ട സംഘങ്ങൾക്ക്​ തിരുവനന്തപുരത്തും കൊല്ലത്തുമുള്ള ക്ഷേത്രങ്ങളിലും മറ്റു വേദികളിലും അവസരം ലഭിക്കുന്നു​. മണവാളക്കുറിച്ചിയിലെ സജു എന്നൊരു യുവ ചെണ്ട വാദകൻ ‘കൊട്ടടിക്കാരൻ’ എന്ന പേരിൽ കന്യാകുമാരിയിലെ ചെണ്ട കലാകാരൻമാരുടെ ജീവിതം പറയുന്ന പുസ്തകവും രചിച്ചിട്ടുണ്ട്​. ഞാനാണ്​ അതിന്​ അവതാരിക എഴുതിയത്​. സിലംബത്തിന്‍റെ ബാക്​ഗ്രൗണ്ട്​ തന്നെ ചെണ്ടയാണ്​. ഇവിടെയുള്ള നെയ്യാണ്ടിമേളത്തിലും നാദസ്വരം, തവിൽ, ചെണ്ട തുടങ്ങിയവയാണ്​ ഉപയോഗിക്കുന്നത്​. ഊർവലങ്ങൾക്കും (ക്ഷേത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഘോഷയാത്ര) ഇപ്പോൾ വലിയ തോതിൽ ചെണ്ട കേൾക്കാം. മുമ്പും ഇവിടെ ചെണ്ട ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും സാന്നിധ്യം വളരെ ചെറുതായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ പെൺകുട്ടികൾ വരെ ചെണ്ട ​കൊട്ടുന്നുണ്ട്​.

നാഞ്ചിനാട്ടിന്‍റെ കാർഷിക, സാംസ്കാരിക പ്രതീകങ്ങളിലൊന്നായ കരിമ്പനകൾ ഇവിടെനിന്ന്​ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു എന്ന ആശങ്ക ശരിയാണോ?

കന്യാകുമാരിയിൽ പനയും കുറയുകയാണ്​. പന കയറാൻ ആളെക്കിട്ടുന്നില്ല എന്നത്​ ഒരു വലിയ ഘടകമാണ്​. നാടാർ സമുദായമാണ്​ ആ രംഗത്തുണ്ടായിരുന്നത്​. ഇടക്കൊരു കാലത്ത്​ പനകൾ വ്യാപകമായി മുറിച്ചുമാറ്റിയിരുന്നു. ഇപ്പോൾ പലയിടത്തും പന വീണ്ടും നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നു. കഴിഞ്ഞ പത്തു വർഷത്തിനിടയിൽ ഒരുപാട്​ ഇടങ്ങളിൽ സൗജന്യമായി പന വെച്ചുപിടിപ്പിക്കുകയാണ്​. ഇപ്പോൾ മരം കയറാൻ പ്രത്യേകം യന്ത്രവും വന്നിട്ടുണ്ട്​. തിരുനെൽവേലിയിൽനിന്നും മറ്റുമാണ്​ ഇപ്പോൾ ഇവിടെ കരുപ്പട്ടിയും മറ്റ്​ പന വിഭവങ്ങളും കാര്യമായി വരുന്നത്​.

തമിഴിലെ മഹാപണ്ഡിതരെ കുറിച്ചുള്ള താങ്കളുടെ പുസ്തകത്തെ കുറിച്ച്​ കമൽഹാസൻ വലിയ മതിപ്പോടെ സംസാരിച്ചിരുന്നു. തമിഴിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട രചനകളിലൊന്ന്​ എന്നാണ്​ അദ്ദേഹം വിശേഷിപ്പിച്ചത്​. എന്താണ്​ ആ പുസ്തകത്തിന്‍റെ വിശേഷം?

തമിഴിലെ പണ്ഡിതശ്രേഷ്ഠൻമാരെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു വലിയ സീരീസിന്‍റെ പണിപ്പുരയിലാണ് കുറച്ചുകാലമായി. ആ നിലക്ക്​ മറ്റൊരു പുസ്തകം തമിഴിലില്ല. മറ്റുപല വർക്കുകൾക്കുമൊപ്പം അതും സമാന്തരമായി മുന്നോട്ടുപോകുന്നു. ഇതിൽ മൊത്തം 260 പണ്ഡിതരെയാണ്​ പരിഗണിക്കുന്നത്​. കൃത്യമായ മാനദണ്ഡങ്ങൾ തയാറാക്കി, സംഭാവനകൾ പരിശോധിച്ചാണ്​ അതിലേക്കുള്ള തെരഞ്ഞെടുപ്പ്. പൂർത്തിയാകാൻ അഞ്ചു വാള്യമെങ്കിലും വേണമെന്ന്​ തോന്നുന്നു. ഇതിനകം രണ്ടു വാള്യം പുറത്തുവന്നു. അതിനെ കുറിച്ചാണ്​ കമൽഹാസൻ സൂചിപ്പിച്ചത്​. അതേ തുടർന്ന്​ കാര്യമായി വായന ഇല്ലാത്തവരിൽനിന്നുപോലും അന്വേഷണങ്ങൾ വരുന്നു. പുസ്തകവും ഒരുപാട്​ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടു.

ഈ പട്ടികയിൽ കന്യാകുമാരി-തിരുവനന്തപുരം ബന്ധ​മുള്ള ആരൊക്കെയാണുള്ളത്​?

കന്യാകുമാരി ജില്ലയിൽനിന്ന്​ അഞ്ചു പേരാണുള്ളത്​. തിരുവനന്തപുരത്ത്​ കഴക്കൂട്ടത്തുള്ള ഇന്‍റർനാഷനൽ സ്കൂൾ ഓഫ്​ ദ്രവീഡിയൻ ലിങ്​ഗ്വിസ്റ്റിക്സ്​ സ്ഥാപകനും ദ്രാവിഡ ഭാഷയിലും സംസ്കാരത്തിലും അദ്വിതീയനുമായ വടശേരി ഐയ്യംപെരുമാൾ സുബ്രഹ്​മണ്യൻ അടക്കമുള്ളവരാണ്​ അതിൽ. യു.എസിലെ ഇൻഡ്യാന യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയിൽനിന്ന്​ പിഎച്ച്​.ഡി നേടിയ അദ്ദേഹത്തിന്​ ശ്രീലങ്കയിലെ ജാഫ്​ന യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയും തഞ്ചാവൂർ തമിഴ്​ സർവകലാശാലയും ഡോക്​ടറേറ്റ്​ നൽകിയിരുന്നു. തമിഴ്​ ഭാഷയുടെ ഉന്നമനത്തിനായി 1981 ൽ എം.ജി.ആർ മുഖ്യമന്ത്രി ആയിരുന്നപ്പോൾ സ്ഥാപിച്ച തമിഴ്​ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയുടെ പ്രഥമ വി.സിയും അദ്ദേഹമായിരുന്നു. ആന്ധ്രപ്രദേശിലെ കുപ്പത്ത്​ ദ്രവീഡിയൻ യൂനിവേഴ്​സിറ്റി സ്ഥാപിക്കുന്നതിന്​ പിന്നിൽ പ്രവർത്തിച്ചതും വി.​ഐ. സുബ്രഹ്​മണ്യൻ ആയിരുന്നു. സംഘസാഹിത്യം, പ്രാചീന സാഹിത്യം, മലയാളം എന്നിവയിലെ ഭാഷ സംബന്ധിച്ച നിരവധി പുസ്തകങ്ങൾ രചിച്ചിട്ടുണ്ട്​. ‘ഡയലക്ട്​ സർവേ ഓഫ്​ മലയാളം’ എന്ന ശ്രദ്ധേയമായൊരു ഗ്രന്ഥവും അദ്ദേഹത്തിന്‍റേതായുണ്ട്​.

പ്രശസ്ത അഭിഭാഷകനും തമിഴ്​ പണ്ഡിതനുമായിരുന്ന വയ്യാപുരി പിള്ള (റാവു സാഹിബ്​ ശരവണ പെരുമാൾ വയ്യാപുരി പിള്ളൈ) 1920കളിൽ മദ്രാസ്​ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയുടെ തമിഴ്​ ലെക്സിക്കണിന്‍റെ എഡിറ്ററായിരുന്നു. ദീർഘകാലം തിരുവനന്തപുരത്ത്​ അഭിഭാഷകനായിരുന്നു. ട്രാവൻകൂർ യൂനിവേഴ്​സിറ്റിയിൽ (ഇപ്പോഴത്തെ കേരള യൂനിവേഴ്​സിറ്റി) ​പ്രഫസറായും പ്രവർത്തിച്ചു. ’54ലാണ്​ തിരുവനന്തപുരത്ത്​ നിന്ന്​ മദിരാശിയിലേക്ക്​ മടങ്ങിയത്​. തമിഴ്​, മലയാളം, സംസ്കൃതം, ഇംഗ്ലീഷ്​ ഭാഷകളിൽ ആയിരക്കണക്കിന്​ പുസ്തകങ്ങളുടെയും അതിവിപുലമായ താളിയോല ശേഖരത്തിന്‍റെയും ഉടമയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. മരണശേഷം ആ അപൂർവ രേഖകളും പുസ്തകങ്ങളും കൽക്കത്ത നാഷനൽ ലൈബ്രറിക്ക്​ കൈമാറി. 2009ൽ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ രചനകൾ മുഴുവൻ തമിഴ്​നാട്​ സർക്കാർ ദേശസാത്​കരിച്ചു.

ഭാഷാവിദഗ്​ധനും അധ്യാപകനും എഴുത്തുകാരനും മാധ്യമപ്രവർത്തകനും ഇസ്​ലാമിക പണ്ഡിതനുമായ കന്യാകുമാരി തിരുവിതാംകോട്​ സ്വദേശി കാ. അബ്​ദുൽ ഗഫൂറാണ്​ മറ്റൊരാൾ. ​ചെന്നൈ ഖാഇദെ മില്ലത്ത്​ വനിത കോളജ്​, വാണിയമ്പാടി ഇസ്​ലാമിക്​ കോളജ്​, ചെന്നൈ മുഹമ്മദൻ കോളജ്​, തിരുച്ചിറപ്പള്ളി ജമാൽ മുഹമ്മദ്​ കോളജ്​ തുടങ്ങി തമിഴ്​നാട്ടിലെ അനേകം കോളജുകളിൽ സേവനമനുഷ്​ഠിച്ച വലിയ പ്രതിഭയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. തിരുവിതാംകൂർ ട്രഷറി ഓഫിസറായും ഓഡിറ്ററായും പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന പ്രശസ്ത സംഗീതജ്ഞൻ ടി. ലക്ഷ്മണ പിള്ളക്ക്​ ’34ൽ തിരുനെൽവേലിയിൽ നടന്ന പ്രഥമ തമിഴ്​ കോൺഫറൻസിൽ വെച്ച്​ ‘ഇസൈ തമിഴ്​ സെൽവർ’ എന്ന പട്ടവും നൽകിയിരുന്നു. ട്രാവൻകൂർ ​ലെജിസ്ലേറ്റിവ്​ കൗൺസിൽ അംഗവുമായിരുന്നു അ​ദ്ദേഹം.

പിന്നെ മനോൻമണിയം സുന്ദരനാർ, കവിമണി ദേശികവിനായകം പിള്ള തുടങ്ങി 260ഓളം മഹാപ്രതിഭകളെയാണ്​ ഈ പരമ്പരയിൽ രേഖപ്പെടുത്തുന്നത്​. ഇവരിൽ പലരെയും പുതിയ തലമുറക്ക്​ അറിയുകയേ ഇല്ല. അതിനാൽതന്നെ തമിഴ്​ സംസ്കാരത്തിനും ചരിത്രത്തിനുമുള്ള എന്‍റെ എളിയ സംഭാവന കൂടിയാണ്​ ഈ ഉദ്യമം. എത്രത്തോളം ഇത്​ പൂർത്തിയാക്കാനാകുമെന്ന്​ അറിയില്ല. നമുക്ക്​ വയസ്സാകുന്നു. ഇനിയും ഒരുപാട്​ മുന്നോട്ടുപോകാനുണ്ട്​. കാലച്ചുവട്​ പതിപ്പകമാണ്​ ഈ സീരീസ്​ പുറത്തിറക്കുന്നത്​.

തമിഴ്​ ഫോക്​ കലയിലെ മഹാത്മാഗാന്ധി ആണല്ലോ ഇപ്പോഴത്തെ അങ്ങയുടെ ഗവേഷണ വിഷയം. അതെന്തുകൊണ്ടാണ്​ മറ്റു ഭാഷകളിൽനിന്നും ഇടങ്ങളിൽനിന്നും വ്യത്യസ്തമാകുന്നത്​?

ചിന്തുപാട്ട്​ എന്നൊരു നാടോടി സംഗീതരൂപം തമിഴിലുണ്ട്​. ’48ൽ ഗാന്ധിജിയുടെ കൊലപാതകം സംഭവിച്ചതിന്​ പിന്നാലെ ഒരുപാട്​ ദുഃഖച്ചിന്തുകൾ തമിഴിൽ ഉണ്ടായി. അതിനും മുമ്പ്​ യേർവാദ ജയിലിൽ ഗാന്ധി നിരാഹാരം അനുഷ്ഠിക്കുമ്പോൾ ഐക്യദാർഢ്യവുമായി ഉണ്ണാവ്രതച്ചിന്തുകൾ രചിക്കപ്പെട്ടു. ഉപ്പുസത്യഗ്രഹം, ദണ്ഡിയാത്ര തുടങ്ങി ഗാന്ധിജിയുടെ ജീവിതത്തിലെ മിക്ക സംഭവങ്ങളിലും ഇത്തരത്തിലും നാടൻ കാവ്യങ്ങൾ രചിക്കപ്പെട്ടു. ഫോക്​ ആർട്ടിസ്റ്റുകളാണ്​ ഇവയൊക്കെ എഴുതുന്നത്. ഇന്ത്യയിൽ മറ്റെവിടെയെങ്കിലും ഫോക്​ ​രംഗത്ത്​ ഇങ്ങനെയൊരു തരംഗം ഉണ്ടായിരുന്നുവോ എന്ന്​ ഉറപ്പില്ല. തെലുഗുവിൽ ചെറിയതോതിലുണ്ട്​. മലയാളത്തിൽ ഉള്ളതായി അറിവിലില്ല.

ഇവക്ക്​ വലിയ കാവ്യനിലവാരം ഒന്നും ഉണ്ടെന്ന്​ പറയാനാകില്ല. പക്ഷേ, സാധാരണക്കാരന്‍റെ ആധികളും സ്വപ്നങ്ങളും അതിൽ നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു. അത്തരത്തിൽ കുറഞ്ഞത്​ 26 കാവ്യങ്ങളുടെ രേഖകളുണ്ട്​. എന്‍റെ കൈയിൽ കിട്ടിയത്​ എട്ടെണ്ണം മാത്രമാണ്​. ചെന്നൈ താരാമണിയിലെ റോജ മുത്തയ്യ ലൈബ്രറിയിലെ ആർക്കൈവ്സിൽനിന്ന്​ അടുത്തിടെ നാലെണ്ണം കിട്ടി. ഇനിയും ഒരുപാട്​ കിട്ടാനുണ്ട്​. അതിനുള്ള അന്വേഷണത്തിലാണ്​. അതിനായി തമിഴ്​ ഹിന്ദു പത്രത്തിൽ രണ്ട്​ തവണ ലേഖനം എഴുതിയിരുന്നു. ആരുടെയെങ്കിലും പക്കൽ ഈ കാവ്യങ്ങൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ നൽകണ​മെന്ന്​ പൊതുജനങ്ങളോട്​ അതുവഴി അഭ്യർഥിച്ചിരുന്നു. ഒരെണ്ണം അങ്ങനെ കിട്ടിയതാണ്​.

നഗരങ്ങളിൽനിന്നകന്ന തീർത്തും ഉൾ​നാടൻ ഗ്രാമങ്ങളിലും അക്കാലത്ത്​ ഗാന്ധിയെ കുറിച്ച്​ ആളുകൾ പാടുമായിരുന്നു. വെറും സാധാരണക്കാരാണ്​ ഈ പാടുന്നത്​. അവർക്കൊക്കെ ഗാന്ധിയെ വലിയ മതിപ്പായിരുന്നു. സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തെ കുറിച്ച്​ അറിയുന്നതും ഇട​പെട്ടതുമെല്ലാം വലിയ സമ്പന്നരും കോൺഗ്രസുകാരും പഠിച്ചവരും സാഹിത്യകാരൻമാരും മാത്രമായിരുന്നില്ല. ഈ നാട്ടിലെ അക്ഷരാഭ്യാസം ഇല്ലാത്തവരും കർഷകരും പാവപ്പെട്ടവരുമെല്ലാം അതിലുണ്ടായിരുന്നു. അതൊന്നും അങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല. നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യപ്രസ്ഥാനത്തിൽ സാധാരണക്കാരന്‍റെ ഇടം എവിടെയാണെന്ന്​ രേഖപ്പെടുത്തുന്ന അത്യപൂർവ രേഖകളാണ്​ തമിഴിലെ ചിന്തുപാട്ടുകൾ.

നാടകങ്ങളിൽ ഗാന്ധിയുണ്ട്​. അത്​ പലയിടത്തും രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്​. വലിയ കവികളുടെ കവിതകളുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അതൊക്കെ എല്ലാവർക്കും അറിയാം. വിദ്യാസമ്പന്നർ രചിച്ച ആ കവിതകൾക്കപ്പുറത്ത്​ അത്രയും സൗകര്യങ്ങളില്ലാത്ത മനുഷ്യരും തങ്ങളാൽ കഴിയുന്നത്​ ചെയ്തിരുന്നു. ഈ ​ഫോക്​ കലാകാരൻമാരുടെ സംഭാവനകൾ പക്ഷേ, എവിടെയാണ്​ നമ്മൾ കേട്ടിട്ടുള്ളത്​. നാടുകളിൽ ചൊല്ലപ്പെടുന്ന ഈ കവിതകൾ പിന്നീട്​ ലഘുലേഖകൾപോലെ കുറഞ്ഞ ചെലവിൽ അച്ചടിക്കപ്പെടും. അതിങ്ങനെ വ്യാപകമായി ഗ്രാമങ്ങളിൽ പ്രചരിക്കും. 1920കൾ മുതലുള്ള ഇത്തരം കവിത ലഘുലേഖകളാണ്​ കിട്ടിയത്​. പഠനകാലത്ത്​ ഗാന്ധിയൻ സ്​റ്റഡീസിൽ ഡിപ്ലോമ നേടിയിരുന്നു​. അന്നേ ഗാന്ധിയൻ ചിന്തയിലും ചരിത്രത്തിലും താൽപര്യമുണ്ട്​.

എന്താണ്​ ഈ കാവ്യങ്ങളുടെ താളം. എന്തൊക്കെയാണ്​ അതിൽ സൂചിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്​?

തമിഴിലെ മുരുകൻ സ്തുതി കാവ്യമായ തിരുപ്പുകഴിന്‍റെ പ്രശസ്തമായ താളത്തിലാണ്​ ഗാന്ധിസ്തുതികളും പാടുന്നത്​. ഗാന്ധി കൊല്ലപ്പെട്ടതിന്​ തൊട്ടുടനെ തന്നെ ഒപ്പാരിപ്പാട്ടുകൾ വലിയ തോതിൽ പ്രചരിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതു പൂർണമായും മറ്റൊരു ശാഖയാണ്​. ഗാന്ധിയുടെ മരണത്തെ കുറിച്ച്​ നെഹ്​റുവും ചർച്ചിലും കാമരാജും വലിയ കവികളും പ്രസംഗകരും സാഹിത്യകാരൻമാരും എഴുതിയതും പറഞ്ഞതുമൊക്കെ രേഖയാണ്​. പക്ഷേ, അതിലും വലിയ ഹൃദയവേദനയാണ്​ ഈ നാട്ടി​ലെ സാധാരണക്കാരനും ആശ്രയമറ്റവരും അനുഭവിച്ചത്​. അവന്‍റെ കണ്ണിൽ ദൈവതുല്യനായിരുന്നു ഗാന്ധി. അവർ എങ്ങനെയാണ്​ ആ മരണത്തെ കണ്ടിരിക്കുക എന്ന അന്വേഷണമാണ്​ എന്നെ ഇതിലേക്ക്​ നയിച്ചത്​. പത്തുവർഷം മുമ്പ്​ തമിഴ്​ ഹിന്ദു പത്രം പ്രസിദ്ധീകരണം ആരംഭിച്ചത്​ മുതൽ ഈ വിഷയം എഴുതുന്നുണ്ട്​. അങ്ങനെയാണ്​ കൂടുതൽ കാവ്യങ്ങൾ കിട്ടാൻ തുടങ്ങിയത്​. അതിൽ ചില വരികൾ ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണ്​:

‘‘കപ്പൽ കരൈ സേർന്തതെന്‍റു

കരൈയിലേ പാർത്തോമേ

കപ്പലൈ കവിഴ്​ത്തിവിട്ടാൻ

കൊലകാര ഗോഡ്സേയും

തോണിതുറൈ സേരുതെന്‍റു

തോതാക നിക്കയി​ലേ

തുപ്പാക്കി ഗുണ്ടാലേ

പോട്ടുവിട്ടാൻ ഉൻമേലേ.’’

ഇന്ത്യക്ക്​ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കഠിനമായ യാത്രക്കൊടുവിൽ കപ്പൽ കരയണഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇനി ഈ ആ കപ്പലിന്‍റെ ആവശ്യമെന്താണ്​. ആ കപ്പലിനെ മുക്കുക തന്നെ. ഗോദ്​െസയെന്ന കൊലപാതകി ​വെടിയുണ്ടകൾ ഗാന്ധിയുടെ ശരീരത്തിലേക്ക്​ പായിക്കുമ്പോൾ സംഭവിച്ചതും ഇതുതന്നെയെന്ന്​ പാടുകയാണ്​ അജ്ഞാതനാമാവായ ഈ നാടോടി കവി. ഈ കവി നിരക്ഷരനായിരിക്കാം. പക്ഷേ, അയാളുടെ കൽപനയും ഗാന്ധി സ്​നേഹവും ഒരു മഹാകവിക്കും പിന്നിലല്ല.

‘‘ഇടുപ്പിലേ വാച്ചുകെട്ടി, കൈയിലേ കമ്പുവെച്ച്​

മെത്തയിലേ വീറ്റിരുന്താ മെത്തക്ക്​ അലങ്കാരം

ഗാന്ധി കുല്ലാ വച്ചവു കുടിയേ പക്കം നിന്‍റു

കൈറാട്ട നൂർത്തിക്കിട്ടു ഗാന്ധി ഗാന്ധി എന്‍റാലേ

റാട്ടുക്കലങ്കാരം - ഇന്ത നാട്ടുക്കലങ്കാരം

സന്തന കട്ടവെട്ടി ഗോപുരം പോൽ തേർ മുടിച്ചു

തേരുമേലേറി സിവലോകം പോകൈയിലേ

തരയിലേ പോന രഥം തങ്കരഥം ഏതുമ്പാ

മഹാത്​മാ വീറ്റിരിക്കും വെള്ളിരഥം പോതുമ്പാ.’’

ഗാന്ധിയുടെ വിലാപയാത്രയെ കുറിച്ചും സംസ്കാരത്തെ കുറിച്ചും അജ്ഞാതനാമാവായ നാടോടി കവി പാടുകയാണ്​. അയാൾക്ക്​ ഡൽഹിയിൽ എങ്ങനെയാണ്​ സംസ്​കാരം നടന്നതെന്നൊന്നും അറിയില്ല. അയാൾ പത്രമൊന്നും വായിക്കുന്ന ആളല്ല, റേഡിയോ കേട്ടിട്ടില്ല. അയാൾ തനിക്ക്​ അറിയാവുന്നതുപോലെ തന്‍റെ ഭാവനക്ക്​ അനുസരിച്ച്​ ആ സംസ്കാരത്തെ വിഭാവനംചെയ്യുകയാണ്. അതിൽ ചന്ദന കട്ടയിലെ ചിതയും പടുകൂറ്റൻ തേരും തങ്കരഥത്തിലെ ​വിലാപയാത്രയുമൊക്കെ കടന്നുവരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്​ ആകെ അറിയാവുന്നത്​ ഗാന്ധിജിയെ വെടിവെച്ചു കൊന്നിരിക്കുന്നു എന്ന്​ മാത്രമാണ്​.

കൊലപാതകിയായ ഗോദ്​െസയെ മാത്രമല്ല, അയാളുടെ ഭാര്യയെയും കുടുംബത്തെയും വരെ കവി പിന്നീട്​ ശപിക്കുന്നു. നല്ലതങ്കാളിലെ യുവതിയുടെ മരണത്തിന്​ കാരണക്കാരിയായ സഹോദരഭാര്യക്കു മേൽ അവിടെ ​ചൊരിയുന്ന അതേ ശാപവചനങ്ങൾ ഗോദ്സെയുടെ ഭാര്യക്കുമേലും ചാർത്തപ്പെട്ടു. തിളപ്പിച്ച ചുണ്ണാമ്പുവെള്ളം ഒഴിച്ച്​ ഗോദ്സെയെയും ഭാര്യയെയും കൊല്ലണമെന്നാണ്​ കവി പറയുന്നത്​. ശരീരം പൊള്ളി, ചർമവും മാംസവും അടർന്ന്​ ദാരുണമായി മരണം സംഭവിക്കും.

ഗോദ്സെ വിവാഹം കഴിച്ചിരു​ന്നോ എന്നുപോലും എഴുതിയ ആൾക്ക്​ അറിയില്ല. അയാളെ നയിക്കുന്നത്​ ഗാന്ധിയുടെ കൊലപാതകം ഉള്ളിലുണ്ടാക്കിയ വേവ്​ മാത്രമാണ്​. അയാൾക്ക്​ പരിഷ്കൃതവും സംസ്കൃതവുമായ ഭാഷയൊന്നും വശമില്ല. ഊരിലും വയലിലും തെരുവിലും പറയുന്ന ഭാഷയാണ്​ അയാളുടെ നാവിൽ വരിക. റോജ മുത്തയ്യ ലൈബ്രറിയെ കുറിച്ച്​ നേരത്തേ സൂചിപ്പിച്ചു.

തമിഴ്​ ഭാഷക്ക്​ അവർ നൽകുന്ന സേവനം എല്ലാവർക്കും അറിയാം. അവിടെ ഒരു പഴയ മലയാളം രചന കണ്ടതായി മുമ്പൊരിക്കൽ സംസാരിക്കുമ്പോൾ താങ്കൾ സൂചിപ്പിച്ചത്​ ഓർക്കുന്നു. അതെന്താണ്​?

റോജ മുത്തയ്യ ചെട്ടിയാർ കാരക്കുടിയിൽ ലൈബ്രറി നടത്തുമ്പോഴേ ഞാനവിടെ പോയിട്ടുണ്ട്​; ’80കളുടെ തുടക്കത്തിൽ. അങ്ങനെയൊരു സന്ദർശനത്തിനിടെയാണ്​ മലയാളത്തിലെ നൂറുവർഷം പഴക്കമുള്ള ഒരു പദ്യകൃതി ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത്​. പാറശ്ശാലയിൽനിന്ന്​ അച്ചടിച്ച അതിന്‍റെ പേര്​ ‘അപ്പുക്കുട്ടനെ ആന കൊന്ന കഥ’ എന്നായിരുന്നു. തമിഴിലും മലയാളത്തിലും അത്​ അച്ചടിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ശുചീന്ദ്രം ക്ഷേത്രത്തിൽ ഉത്സവത്തിനിടെ ഒരു കൊമ്പനാന ഇടയുന്നു. മദംപൊട്ടിയ ആന പ്രദേശത്ത്​ ഭീതി വിതച്ച്​ പഴയാറിലേക്ക്​ ചാടി. ആറ്റിൽനിന്ന്​ ആനയെ കയറ്റാനോ തളയ്ക്കാനോ കഴിയാതെ നാടു മുഴുവൻ ഭീതിയിലാണ്ടു.

ആനയെ മെരുക്കുന്നതിൽ പേരുകേട്ട പാറശ്ശാലക്കാരനാണ്​ അപ്പുക്കുട്ടൻ. അയാളെ വിളിച്ചുവരുത്തി. പഴയാറ്റിന്​ മുകളിലെ പാലത്തിൽനിന്ന്​ കയറിൽ തൂങ്ങി ആനക്ക്​ മുകളിലേക്ക്​ സാഹസികമായി ഇറങ്ങിയ അപ്പുക്കുട്ടൻ അതികഠിനമായ ദൗത്യത്തിനൊടുവിൽ ആനയെ തളച്ചു. പക്ഷേ, ഒടുവിൽ ആന അപ്പുക്കുട്ടനെ തുമ്പിക്കൈയിൽ വാരിയെടുത്തു, കുത്തിക്കൊല്ലുന്നു. ഈ കഥയാണത്​. യഥാർഥത്തിൽ ശുചീന്ദ്രത്ത്​ നടന്ന ഈ സംഭവത്തെ കാവ്യരൂപത്തിൽ വിൽക്കാൻവേണ്ടി അച്ചടിച്ചതാണ്. അതൊക്കെ പിന്നീട്​ മലയാളത്തിൽ എവിടെയെങ്കിലും പുനഃപ്രസിദ്ധീകരിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന്​ അറിയില്ല.

ഈ നിലയിൽ തമിഴ്​നാട്ടിലെങ്ങും പ്രാദേശികമായ സംഭവങ്ങളെ എരിവും പുളിയും തൊങ്ങലുമൊക്കെ ചേർത്ത്​ കാവ്യങ്ങളാക്കി പ്രസിദ്ധീകരിക്കും. കൂടുതലും കൊലപാതക, അക്രമ സംഭവങ്ങളാണ്​. കൊലച്ചിന്ത്​ എന്നാണ്​ ഇത്​ അറിയപ്പെടുന്നത്​. ഇതൊക്കെ ചെറിയ വിൽപന മേളകളിൽ ചൊല്ലും. മയിലെണ്ണ, കായത്തിരുമേനി എണ്ണ തുടങ്ങിയ നാട്ടുവൈദ്യങ്ങളും ഇതിനൊപ്പം വിൽക്കപ്പെടും. ഏതാണ്ട്​ 1960കൾ വരെ ഈ രീതികളൊക്കെ സജീവമായിരുന്നു. വലിയതോതിൽ വായനക്കാരുണ്ടായിരുന്നു ഇത്തരം രചനകൾക്ക്​. ഇതിന്​ സമാന്തരമായാണ്​ നേരത്തേ പറഞ്ഞ സ്വാതന്ത്ര്യസമര, ഗാന്ധി ഫോക്​ സാഹിത്യവും വികസിച്ചത്​.