പൂ​​​ച്ച​​​യു​​​ടെ മ​​​ക​​​ൾ

ഉ​​​യ​​​ര​​​മു​​​ള്ള, മ​​​ഞ്ഞി​​​ച്ച നി​​​റ​​​മു​​​ള്ള, ചെ​​​മ്പി​​​ച്ച മു​​​ടി​​​യു​​​ള്ള, നി​​​റ​​​ഞ്ഞ ക​​​ണ്ണു​​​ക​​​ളു​​​ള്ള ആ ​​​നാ​​​ട​​​ക​​​ക്കാ​​​ര​​​ൻ അ​​​പ്പോ​​​ഴേ​​​ക്കും സ​​​രോ​​​ജി​​​നി​​​യു​​​ടെ നേ​​​രെ കൈ​​​ക​​​ൾ നീ​​​ട്ടി​​​പ്പി​​​ടി​​​ച്ചി​​​രു​​​ന്നു. അ​​​ദൃ​​​ശ്യ​​​മാ​​​യ ഏ​​​തോ ക​​​യ​​​റാ​​​ൽ കെ​​​ട്ടി​​​വ​​​ലി​​​ക്ക​പ്പെ​​​ട്ട​​​തു​പോ​​​ലെ അ​​​വ​​​ൾ മു​​​ന്നോ​​​ട്ടു ന​​​ട​​​ന്നു; തു​​​ണി​​​മ​​​റ​​​യു​​​ടെ അ​​​ടി​​​യി​​​ലൂ​​​ടെ നു​​​ഴ​​​ഞ്ഞ് ഉ​​​ള്ളി​​​ലേ​​​ക്ക് ക​​​ട​​​ന്നു. ഒ​​​രു പു​​​ഞ്ചി​​​രി​​​യോ​​​ടെ...

ഉ​​​യ​​​ര​​​മു​​​ള്ള, മ​​​ഞ്ഞി​​​ച്ച നി​​​റ​​​മു​​​ള്ള, ചെ​​​മ്പി​​​ച്ച മു​​​ടി​​​യു​​​ള്ള, നി​​​റ​​​ഞ്ഞ ക​​​ണ്ണു​​​ക​​​ളു​​​ള്ള ആ ​​​നാ​​​ട​​​ക​​​ക്കാ​​​ര​​​ൻ അ​​​പ്പോ​​​ഴേ​​​ക്കും സ​​​രോ​​​ജി​​​നി​​​യു​​​ടെ നേ​​​രെ കൈ​​​ക​​​ൾ നീ​​​ട്ടി​​​പ്പി​​​ടി​​​ച്ചി​​​രു​​​ന്നു. അ​​​ദൃ​​​ശ്യ​​​മാ​​​യ ഏ​​​തോ ക​​​യ​​​റാ​​​ൽ കെ​​​ട്ടി​​​വ​​​ലി​​​ക്ക​പ്പെ​​​ട്ട​​​തു​പോ​​​ലെ അ​​​വ​​​ൾ മു​​​ന്നോ​​​ട്ടു ന​​​ട​​​ന്നു; തു​​​ണി​​​മ​​​റ​​​യു​​​ടെ അ​​​ടി​​​യി​​​ലൂ​​​ടെ നു​​​ഴ​​​ഞ്ഞ് ഉ​​​ള്ളി​​​ലേ​​​ക്ക് ക​​​ട​​​ന്നു. ഒ​​​രു പു​​​ഞ്ചി​​​രി​​​യോ​​​ടെ അ​​​യാ​​​ൾ സ​​​രോ​​​ജി​​​നി​​​യു​​​ടെ കൈ​യി​​​ൽ തൊ​​​ട്ടു. തൊ​​​ട്ട ഭാ​​​ഗം പൊ​​​ള്ളി​​​പ്പോ​​​യി. അ​​​യാ​​​ൾ അ​​​വ​​​ളു​​​ടെ ക​​​ണ്ണു​​​ക​​​ളി​​​ലേ​​​ക്ക് ഉറ്റു​നോ​​​ക്കി​​​ ചിരി​​​ച്ചു: ‘‘ഞാ​​​ൻ നി​​​ന്നെ​​​യൊ​​​ന്നു​​​റ​​​ക്കാ​​​ൻ പോ​​​വു​​​ക​​​യാ​​​ണ്. ആ​​​വോ​​​ളം സ്വ​​​പ്നം ക​​​ണ്ട് സു​​​ഖ​​​മാ​​​യു​​​റ​​​ങ്ങൂ സു​​​ന്ദ​​​രി​​​ക്കു​​​ട്ടീ.’’

ചി​ത്രീ​ക​ര​ണം: മ​റി​യം ജാ​സ്​​മി​ൻ

മു​​​​ൻ​​​​വ​​​​ശ​​​​ത്തെ വാ​​​​തി​​​​ൽ തു​​​​റ​​​​ന്നു കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ക​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് കേ​​​​റി​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്നെ​​​​ന്തോ ഞെ​​​​ര​​​​ക്കം കേ​​​​ട്ടു. അ​​​​ൽ​​​​പം ശ​​​​ബ്ദ​​​​മു​​​​യ​​​​ർ​​​​ത്തി വി​​​​ളി​​​​ച്ച​​​​യു​​​​ട​​​​നെ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ ക​​​​ണ്ണു തു​​​​റ​​​​ന്നു. അ​​​​ൽ​​​​പ​​​​നേ​​​​രം അ​​​​വ​​​​ളെ തു​​​​റി​​​​ച്ചു നോ​​​​ക്കി, എ​​​​ന്നി​​​​ട്ടു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു:

‘‘നീ​​​​യൊ​​​​രു പൂ​​​​ച്ച​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.’’

ഗീ​​​​ത കൗ​​​​തു​​​​ക​​​​ത്തോ​​​​ടെ നോ​​​​ക്കി​​നി​​​​ന്നു. ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ​​ത​​​​വ​​​​ണ വ​​​​ന്ന​​​​പ്പോ​​​​ഴും അ​​​​വ​​​​രി​​​​ങ്ങ​​​​നെ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​തോ​​​​ർ​​​​മ വ​​​​ന്നു. മ​​​​റ്റെ​​​​ന്തെ​​​​ങ്കി​​​​ലും പ​​​​റ​​​​യു​​​​മോ​​​​യെ​​​​ന്ന​​​​റി​​​​യാ​​​​ൻ കു​​​​റ​​​​ച്ചു​നേ​​​​രം​​കൂ​​​​ടി കാ​​​​ത്തു​​​​വെ​​​​ങ്കി​​​​ലും ഫ​​​​ല​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​ല്ല. മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്നി​​​​റ​​​​ങ്ങി ഗീ​​​​ത അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ടു​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് ന​​​​ട​​​​ന്നു. താ​​​​ൽ​​ക്കാ​​​​ലി​​​​ക സ​​​​ഹാ​​​​യ​​​​ത്തി​​​​നു നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്ന പെ​​​​ണ്ണ്, ജെ​​​​സ്സി, അ​​​​വ​​​​ളെ​​​​ക്ക​​​​ണ്ട​​​​തും ചി​​​​രി​​​​ച്ചു​​​​വെ​​​​ന്ന് തോ​​​​ന്നി​​​​പ്പി​​​​ക്കു​​​​ന്ന, എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ മ​​​​ര​​​​വി​​​​ച്ച, മു​​​​ഖ​​​​ത്തോ​​​​ടെ ഇ​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​യി.

അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ടു​​​​ത്തി​​​​രു​​​​ന്ന് കാ​​​​ലി​​​​ലെ വെ​​​​ച്ചു​​​​കെ​​​​ട്ട​​​​ലി​​​​നു മു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ​​​​ക്കൂ​​​​ടി ത​​​​ലോ​​​​ടു​​​​മ്പോ​​​​ൾ വി​​​​ഷ​​​​മ​​​​മി​​​​ര​​​​ട്ടി​​​​ച്ചു. ഈ ​​​​ന​​​​ര​​​​ച്ച പെ​​​​ണ്ണു​​​​ങ്ങ​​​​ളെ ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ​​​​പ്പോ​​​​ലും സ​​​​ന്തോ​​​​ഷി​​​​പ്പി​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​കു​​​​ന്നി​​​​ല്ല​​​​ല്ലോ! അ​​​​മ്മ ക​​​​ണ്ണു തു​​​​റ​​​​ന്നു. എ​​​​പ്പോ​​​​ൾ വ​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്നോ, എ​​​​ങ്ങ​​​​നെ വ​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്നോ ഉ​​​​ള്ള അ​​​​ന്വേ​​​​ഷ​​​​ണ​​​​ങ്ങ​​​​ളൊ​​​​ന്നു​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​ല്ല. ഒ​​​​ന്നു ചി​​​​രി​​​​ച്ച​​​​തു പോ​​​​ലു​​​​മി​​​​ല്ല. പ​​​​ക​​​​രം കാ​​​​ലി​​​​ൽ കെ​​​​ട്ടി​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്ന മു​​​​ളം​​ചീ​​​​ളു​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കി​​​​ട​​​​യി​​​​ൽ ചൊ​​​​റി​​​​യു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്ന് പ​​​​രാ​​​​തി പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു.

‘‘സാ​​​​ര​​​​മി​​​​ല്ല’’, ഗീ​​​​ത അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ക്ഷീ​​​​ണി​​​​ച്ച മു​​​​ഖ​​​​ത്ത് വേ​​​​ദ​​​​നി​​​​പ്പി​​​​ക്കാ​​​​തെ നു​​​​ള്ളി, ‘‘ന​​​​മു​​​​ക്ക് കു​​​​ട​​​​ച്ചോ​​​​റ​​​​ൻ ഭൂ​​​​ത​​​​ത്താ​​​​ന്മാ​​​​രെ അ​​​​തി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ലേ​​​​യ്ക്ക​​​​യ​​​​ക്കാം.’’

അ​​​​മ്മ ചി​​​​രി​​​​ച്ചു.

അ​​​​മ്മ കു​​​​ട്ടി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​പ്പോ​​​​ഴു​​​​ള്ള കാ​​​​ര്യ​​​​മാ​​​​ണ്. പു​​​​ഴ​​​​ക്ക​​​​ക്ക​​​​രെ ഒ​​​​ര​​​​മ്പ​​​​ല​​​​മു​​​​ണ്ട്. അ​​​​ന്ന് പു​​​​ഴ​​​​ക്ക് കു​​​​റു​​​​കെ പാ​​​​ല​​​​മൊ​​​​ന്നു​​​​മി​​​​ല്ല. ഒ​​​​രു ക​​​​ട​​​​ത്തു​​വ​​​​ള്ളം മാ​​​​ത്രം. പു​​​​ഴ​​​​യി​​​​ൽ വെ​​​​ള്ളം ക​​​​യ​​​​റി​​​​യാ​​​​ൽ ആ ​​​​മാ​​​​ർ​​​​ഗ​​​​വു​​​​മ​​​​ട​​​​യും. പി​​​​ന്നെ കു​​​​ത്ത​​​​നെ മു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ന​​​​ട​​​​ന്ന് കാ​​​​ട് മു​​​​റി​​​​ച്ച് ക​​​​ട​​​​ക്ക​​​​ണം. വ​​​​ർ​​​​ഷ​​​​ത്തി​​​​ലൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ അ​​​​വി​​​​ടെ ഉ​​​​ത്സ​​​​വം. അ​​​​ന്ന് ഇ​​​​ങ്ങേ​​​​ക്ക​​​​ര​​​​യി​​​​ലെ ആ​​​​ൾ​​​​ക്കാ​​​​രെ​​​​ല്ലാം കൂ​​​​ടി ഒ​​​​ന്നി​​​​ച്ച് കാ​​​​ടു ക​​​​യ​​​​റും. ചൂ​​​​ട്ടു​​​​ക​​​​റ്റ​​​​ക​​​​ളോ പ​​​​ന്ത​​​​ങ്ങ​​​​ളോ മി​​​​ക്ക​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ​​​​യും ക​​​​യ്യി​​​​ലു​​​​ണ്ടാ​​​​വും. അ​​​​മ്മ​​​​മാ​​​​ർ കു​​​​ഞ്ഞു​​​​ങ്ങ​​​​ളെ ഒ​​​​ക്ക​​​​ത്തെ​​​​ടു​​​​ക്കും. ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്ക് കൈ​​​​ക​​​​ഴ​​​​യ്ക്കു​​​​മ്പോ​​​​ൾ കു​​​​റ​​​​ച്ചു​ദൂ​​​​രം ന​​​​ട​​​​ത്തി​​​​ക്കും. ആ ​​​​സ​​​​മ​​​​യ​​​​ത്താ​​​​ണ് കു​​​​ട​​​​ച്ചോ​​​​റ​​​​ൻ ഭൂ​​​​ത​​​​ങ്ങ​​​​ൾ വ​​​​രി​​​​ക. അ​​​​വ​​​​രീ കു​​​​ട്ടി​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ കാ​​​​ലു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലൂ​​​​ടെ കേ​​​​റി മാ​​​​ന്താ​​​​ൻ തു​​​​ട​​​​ങ്ങും. കു​​​​ട്ടി​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്ക് ഇ​​​​ക്കി​​​​ളി​​​​യാ​​​​വു​​​​ക​​​​യേ​​​​യു​​​​ള്ളൂ. അ​​​​വ​​​​ർ കു​​​​ടു​​​​കു​​​​ടെ​​​​ച്ചി​​​​രി​​​​ക്കും. പ​​​​ക്ഷേ ഉ​​​​ത്സ​​​​വം ക​​​​ണ്ട് തി​​​​രി​​​​കെ വീ​​​​ടെ​​​​ത്തു​​​​മ്പോ​​​​ൾ കാ​​​​ണാം, കാ​​​​ലി​​​​ൽ തീ​​​​പൊ​​​​ള്ള​​​​ലു​​​​ക​​​​ൾ പോ​​​​ലു​​​​ള്ള ചു​​​​വ​​​​ന്ന പാ​​​​ടു​​​​ക​​​​ൾ. പി​​​​റ്റേ​​​​ന്നാ​​​​വു​​​​മ്പോ​​​​ൾ ചൊ​​​​റി​​​​ച്ചി​​​​ൽ സ​​​​ഹി​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​വാ​​​​തെ കു​​​​ട്ടി​​​​ക​​​​ൾ അ​​​​ല​​​​റി​​​​ക്ക​​​​ര​​​​യാ​​​​ൻ തു​​​​ട​​​​ങ്ങും. പ്ര​​​​തി​​​​വി​​​​ധി​​​​യാ​​​​യി​​​​ട്ട് കു​​​​ട​​​​ച്ചോ​​​​റ​​​​ൻ ഭൂ​​​​ത​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്ക് പാ​​​​ൽ​​​​ച്ചോ​​​​റ്‌ നേ​​​​ർ​​​​ന്ന് കു​​​​ന്നി​​​​ൻ​​​​പു​​​​റ​​​​ത്തെ പാ​​​​റ​​​​പ്പൊ​​​​ത്തി​​​​ൽ കൊ​​​​ണ്ടു​​​​വെ​​ക്ക​​ണം. നാ​​​​ലാം നാ​​​​ൾ രാ​​​​ത്രി അ​​​​വ​​​​ർ വ​​​​ന്ന് കു​​​​ട്ടി​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ കാ​​​​ൽ മാ​​​​ന്തി​​​​പ്പൊ​​​​ട്ടി​​​​ക്കും. അ​​​​തി​​​​ന്റെ മൂ​​​​ന്നാം നാ​​​​ൾ ആ ​​​​മു​​​​റി​​​​വു​​​​മു​​​​ണ​​​​ങ്ങി സു​​​​ഖ​​​​മാ​​​​വും.


‘‘ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്കി​​​​ടെ കാ​​​​ട്ടി​​​​ലോ​​​​ട്ടോ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​വും ഞാ​​​​ൻ. അ​​​​മ്മ​​​​യ്ക്ക് പാ​​​​ൽ​​​​ച്ചോ​​​​റു​​വ​​​​യ്ക്കാ​​​​നേ സ​​​​മ​​​​യ​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​യു​​​​ള്ളൂ. ഒ​​​​രാ​​​​ടു​​​​ണ്ടോ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നോ​​​​ണ്ട് പാ​​​​ലി​​​​ന് മു​​​​ട്ടു​വ​​​​ന്നി​​​​ല്ല.’’

അ​​​​മ്മ ചി​​​​രി നി​​​​റ​​​​ച്ച ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ അ​​​​മ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​ത്തു​​​​ട​​​​ച്ച​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഗീ​​​​ത​​​​ക്ക് ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​തോ​​​​ർ​​​​മ വ​​​​ന്നു.

‘‘പി​​​​ന്നേ​​​​യ് അ​​​​മ്മാ, ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​ത് കേ​​​​ക്ക​​​​ണോ? ഞാ​​​​നൊ​​​​രു പൂ​​​​ച്ച​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നെ​​​​ന്ന്.’’

അ​​​​മ്മ വീ​​​​ണ്ടും ചി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​മെ​​​​ന്നാ​​​​ണ് അ​​​​വ​​​​ൾ ക​​​​രു​​​​തി​​​​യ​​​​ത്. പ​​​​ക്ഷേ അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ വേ​​​​റി​​​​ട്ട​​​​റി​​​​യാ​​​​നാ​​​​വാ​​​​ത്ത ഒ​​​​രു ഭാ​​​​വം നി​​​​റ​​​​ഞ്ഞു.

‘‘അ​​​​ത​​​​വ​​​​ർ പ​​​​റ​​​​യാ​​​​ൻ പാ​​​​ടി​​​​ല്ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു’’ എ​​​​ന്ന് അ​​​​മ്മ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന​​​​ത് അ​​​​വ​​​​ൾ വ്യ​​​​ക്ത​​​​മാ​​​​യി​​​​ക്കേ​​​​ട്ടു. ആ ​​​​വാ​​​​ച​​​​കം​ത​​​​ന്നെ വീ​​​​ണ്ടും പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ് അ​​​​മ്മ തി​​​​രി​​​​ഞ്ഞു​കി​​​​ട​​​​ന്നു.

അ​​​​മ്പ​​​​ര​​​​ന്നു​​പോ​​​​യി. എ​​​​ന്താ​​​​ണ​​​​തി​​​​ന്റെ​​​​യ​​​​ർ​​​​ഥം?

ക​​​​ണ്ണാ​​​​ടി​​​​ക്ക് മു​​​​ന്നി​​ൽ നി​​​​ന്ന് തി​​​​രി​​​​ഞ്ഞും മ​​​​റി​​​​ഞ്ഞും നോ​​​​ക്കി: പൂ​​​​ച്ച​​​​യു​​​​ടേ​​​​താ​​​​യ എ​​​​ന്തെ​​​​ങ്കി​​​​ലും സാ​​​​മ്യ​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​ണ്ടോ? മീ​​​​ശ​​​​രോ​​​​മ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ, തി​​​​ള​​​​ക്ക​​​​ക്ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ, കൂ​​​​ർ​​​​ത്ത​​ ന​​​​ഖ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ, എ​​​​ന്തെ​​​​ങ്കി​​​​ലും?

പി​​റ​​​​കി​​​​ലെ​​​​ന്തോ ശ​​​​ബ്ദം കേ​​​​ട്ടു. അ​​​​മ്മ ത​​​​ന്റെ നേ​​​​രെ ത​​​​റ​​​​പ്പി​​​​ച്ചു നോ​​​​ക്കി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്നു. പ​​​​ക്ഷേ മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​വി​​​​ടെ​​​​യ​​​​ല്ല. അ​​​​മ്മ ക​​​​ഥ പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നൊ​​​​രു​​​​ങ്ങു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ്. ക​​​​ഥ പ​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​ന് മു​​​​മ്പ് അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ഭാ​​​​വം ഇ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​ത​​​​ന്നെ​​​​യാ​​​​ണ്. ഗീ​​​​ത ക​​​​ട്ടി​​​​ലി​​​​ന് താ​​​​ഴെ ഇ​​​​രു​​​​ന്നു. മു​​​​ഖം ച​​​​രി​​​​ച്ച്, ക​​​​വി​​​​ൾ അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​യ്യോ​​​​ട് ചേ​​​​ർ​​​​ത്തു​െ​​വ​​​​ച്ചു. വ​​​​ലി​​​​ഞ്ഞ തൊ​​​​ലി​​​​യു​​​​ടെ മി​​​​നു​​​​സം, ത​​​​ണു​​​​പ്പ്. പ​​​​ണ്ട് അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ടി​​​​വ​​​​യ​​​​റ്റി​ൽ കൈ​​​​ക​​​​ൾ ചേ​​​​ർ​​​​ത്തു ചൂ​​​​ടു​​​​പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​യ​​​​തോ​​​​ർ​​​മ വ​​​​ന്നു.

‘‘എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​ന്ന് പ​​​​തി​​​​നേ​​​​ഴു വ​​​​യ​​​​സ്സാ​​​​ണ്’’, അ​​​​മ്മ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു തു​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​ക്ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞു. തു​​​​ട​​​​ക്കം കേ​​​​ട്ട​​​​പ്പോ​​​​ൾ​​ത​​​​ന്നെ പി​​റ​​​​കെ വ​​​​രു​​​​ന്ന ക​​​​ഥ​​​​യേ​​​​താ​​​​ണെ​​​​ന്ന് മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​ലാ​​​​യി. എ​​​​ത്ര ത​​​​വ​​​​ണ കേ​​​​ട്ടി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു.

ആ ​​​​ക​​​​ഥ ഇ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യാ​​​​ണ്: സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി എ​​​​ന്ന പ​​​​തി​​​​നേ​​​​ഴു​​​​കാ​​​​രി​​​​യാ​​​​ണ് നാ​​​​യി​​​​ക. മ​​​​ഴ​​​​ക്കാ​​​​ല​​​​ത്ത് കൃ​​​​ഷി​​​​പ്പ​​​​ണ്ട​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​മാ​​​​യി കാ​​​​ടു​​​​ക​​​​യ​​​​റി​​​​പ്പോ​​​​വും സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ച്ഛ​​​​നും അ​​​​ച്ഛ​​​​ന്റെ അ​​​​നി​​​​യ​​​​നാ​​​​യ നാ​​​​ണ്വ​​​​ച്ഛ​​​​നും. ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ നാ​​​​ണ്വ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ മാ​​​​ത്രേ തി​​​​രി​​​​കെ വ​​​​ന്നു​​​​ള്ളൂ. ന​​​​രി പി​​​​ടി​​​​ച്ചോ, കൊ​​​​മ്പ​​​​ൻ കു​​​​ത്തി​​​​യോ എ​​​​ന്നൊ​​​​ക്കെ എ​​​​ല്ലാ​​​​രും മാ​​​​റി​​​​മാ​​​​റി​​​​ച്ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു. നാ​​​​ണ്വ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ മി​​​​ണ്ടി​​​​യി​​​​ല്ല. പി​​​​ന്നൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലും മി​​​​ണ്ടി​​​​യി​​​​ല്ല. കു​​​​റേ നാ​​​​ൾ ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ് കെ​​​​ട്ടി​​​​ത്തൂ​​​​ങ്ങി ചാ​​​​വു​​​​കേം ചെ​​​​യ്തു. മൂ​​​​ന്നാ​​​​ലു കൊ​​​​ല്ല​​​​ത്തി​​​​നുമു​​​​മ്പ് സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​മ്മ തൂ​​​​ങ്ങി​​​​യാ​​​​ടി​​​​യ അ​​​​തേ പ്ലാ​​​​വി​​​​ന്റെ കൊ​​​​മ്പി​​​​ല്. നാ​​​​ണ്വ​​​​ച്ഛ​​​​നും കൂ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​യ​​​​തി​​​​ൽ​​​​പി​​​​ന്നെ അ​​​​യാ​​​​ളു​​​​ടെ ഭാ​​​​ര്യ​​​​യാ​​​​യ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യും സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യും മാ​​​​ത്ര​​​​മാ​​​​യി വീ​​​​ട്ടി​​​​ൽ. ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​ക്ക് വ​​​​യ​​​​റ്റി​​​​ലു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.​​ പ​​​​ക്ഷേ വ​​​​യ​​​​റു വീ​​​​ർ​​​​ത്തു​തു​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​യി​​​​ട്ടും അ​​​​വ​​​​ര​​​​ത് അ​​​​റി​​​​ഞ്ഞ ഭാ​​​​വം കാ​​​​ണി​​​​ച്ചി​​​​ല്ല. എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യോ​​​​ട് വ​​​​ലി​​​​യ സ്നേ​​​​ഹ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. സ്നേ​​​​ഹ​​​​മെ​​​​ന്നു​െ​​വ​​​​ച്ചാ​​​​ൽ, ഒ​​​​രു​​​​മാ​​​​തി​​​​രി കൊ​​​​ല്ലു​​​​ന്ന സ്നേ​​​​ഹം. കു​​​​ളി​​​​പ്പി​​​​ച്ച് ത​​​​രാ​​​​മെ​​​​ന്ന് പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ് മ​​​​റ​​​​പ്പു​​​​ര​​​​യി​​​​ൽ​​​​പ്പോ​​​​ലും അ​​​​വ​​​​ർ കൂ​​​​ടെ​​​​ക്കേ​​​​റാ​​​​ൻ തു​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ കു​​​​ളി വ​​​​ല്ല​​​​പ്പോ​​​​ഴു​​​​മാ​​​​ക്കി സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി. സ്‌​​​​കൂ​​​​ളി​​​​ൽ പോ​​​​കു​​​​ന്ന​​​​ത് മാ​​​​ത്ര​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​വ​​​​ൾ​​​​ക്ക് ര​​​​ക്ഷ​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത്. അ​​​​തു​​​​കാ​​​​ര​​​​ണം വ​​​​ള​​​​രെ നേ​​​​ര​​​​ത്തേ​ത​​​​ന്നെ സ്‌​​​​കൂ​​​​ളി​​​​ൽ പോ​​​​വാ​​​​നും ഏ​​​​റ്റ​​​​വും വൈ​​​​കി തി​​​​രി​​​​കെ വ​​​​രാ​​​​നും തു​​​​ട​​​​ങ്ങി. അ​​​​വ​​​​ളും കൂ​​​​ട്ടു​​​​കാ​​​​രി മ​​​​റി​​​​യാ​​​​മ്മേം കൂ​​​​ടി ക​​​​ട​​​​ത്തു വ​​​​രെ വ​​​​ല്ല​​​​പാ​​​​ടും ന​​​​ട​​​​ന്നെ​​​​ത്തി, ആ​​​​റു ക​​​​ട​​​​ന്ന്, വീ​​​​ണ്ടും ന​​​​ട​​​​ന്ന് സ്‌​​​​കൂ​​​​ളെ​​​​ത്തു​​​​മ്പൊ​​​​ഴേ​​​​ക്കും ര​​​​ണ്ടു വി​​​​ഷ​​​​യം ക​​​​ഴി​​​​യും. തി​​​​രി​​​​ച്ച​​​​ത് പോ​​​​ലെ ന​​​​ട​​​​ന്ന് വീ​​​​ടെ​​​​ത്തു​​​​മ്പോ​​​​ൾ സ​​​​ന്ധ്യ​​​​യാ​​​​വും.

ആ​​​​യി​​​​ടെ​​​​യാ​​​​ണ് നാ​​​​ട്ടി​​​​ൽ നാ​​​​ട​​​​ക​​​​ക്കാ​​​​ര് വ​​​​ന്ന​​​​ത്, മൂ​​​​ന്നു​​പേ​​​​ർ. ക​​​​വ​​​​ല​​​​യി​​​​ലെ മു​​​​ടി​​​​വെ​​​​ട്ട് ക​​​​ട​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​ന്നി​​ൽ പ​​​​ഴ​​​​ന്തു​​​​ണി വ​​​​ലി​​​​ച്ചു​​കെ​​​​ട്ടി അ​​​​തി​​​​നു ന​​​​ടു​​​​വി​​​​ൽ അ​​​​വ​​​​ർ നാ​​​​ട​​​​കം ക​​​​ളി​​​​ച്ചു. കാ​​​​ണി​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്ക് നാ​​​​ണ​​​​യ​​​​മെ​​​​റി​​​​ഞ്ഞു കൊ​​​​ടു​​​​ക്കാ​​​​ൻ പാ​​​​ക​​​​ത്തി​​​​ന് ഒ​​​​രു പി​​​​ഞ്ഞി​​​​യ തോ​​​​ർ​​​​ത്തും വി​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. ന​​​​ല്ല താ​​​​ള​​​​ത്തി​​​​ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ പ​​​​റ​​​​ച്ചി​​​​ൽ. ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്കി​​​​ടെ മു​​​​ഴ​​​​ങ്ങു​​​​ന്ന ശ​​​​ബ്ദ​​​​ത്തി​​​​ൽ പാ​​​​ട്ടു​​​​ക​​​​ളും.

‘‘ത​​​​ക്കാ​​​​ളി​​​​പ്പ​​​​ഴ​​​​മൊ​​​​ത്ത ചു​​​​ണ്ടും

കാ​​​​ന്താ​​​​രി മു​​​​ള​​​​കി​​​​നൊ​​​​ത്ത ക​​​​ണ്ണും

ക​​​​ണ്ടോ, നീ ​​​​ക​​​​ണ്ടോ അ​​​​വ​​​​ളാ​​​​ണ് പെ​​​​ണ്ണ്.’’

ഏ​​​​താ​​​​ണ്ടി​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യൊ​​​​രു പാ​​​​ട്ട് കേ​​​​ട്ടാ​​​​ണ് സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യും മ​​​​റി​​​​യാ​​​​മ്മ​​​​യും അ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്കെ​​​​ത്തി നോ​​​​ക്കി​​​​യ​​​​ത്... സ്‌​​​​കൂ​​​​ള് വി​​​​ട്ട് ക​​​​ട​​​​ത്തി​​​​റ​​​​ങ്ങി ക​​​​വ​​​​ല വ​​​​ഴി ചു​​​​റ്റി​വ​​​​ന്ന​​​​താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​വ​​​​ര​​​​ന്ന്.

‘‘നി​​​​ന്നെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ചാ​​​​ണോ?’’, മ​​​​റി​​​​യാ​​​​മ്മ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ച​​​​തു കേ​​​​ട്ട് തെ​​​​ല്ലൊ​​​​ന്ന് നാ​​​​ണി​​​​ച്ചും, മേ​​​​നി ന​​​​ടി​​​​ച്ചു​​​​മൊ​​​​ക്കെ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി അ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്കെ​​​​ത്തി നോ​​​​ക്കി. ക​​​​ന​​​​ത്ത കാ​​​​ല​​​​ടി​​​​ക​​​​ളും ഉ​​​​യ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​പ്പി​​​​ടി​​​​ച്ച ശി​​​​ര​​​​സ്സു​​​​മാ​​​​യി ആ​​​​ടി​​​​യും പാ​​​​ടി​​​​യും ന​​​​ടി​​​​ച്ചും അ​​​​വ​​​​രാ ആ​​​​ൾ​​​​ക്കൂ​​​​ട്ട​​​​ത്തെ മു​​​​ഴു​​​​വ​​​​ൻ വ​​​​രു​​​​തി​​​​യി​​​​ലാ​​​​ക്കി​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ഒ​​​​രാ​​​​ളും ഒ​​​​ന്ന​​​​ന​​​​ങ്ങു​​​​ന്നു പോ​​​​ലു​​​​മി​​​​ല്ല. അ​​​​ത​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യൊ​​​​രു നാ​​​​ട​​​​ക​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. നാ​​​​യ​​​​ക​​​​ൻ മ​​​​ഴ​​​​യ​​​​ത്തോ​​​​ടു​​​​മ്പോ​​​​ൾ കാ​​​​ണി​​​​ക​​​​ളൊ​​​​പ്പം മ​​​​ഴ ന​​​​ന​​​​യു​​​​ക​​​​യും, നാ​​​​യ​​​​ക​​​​ന്റെ പു​​​​റ​​​​ത്തേ​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്ന ചാ​​​​ട്ട​​​​വാ​​​​റ​​​​ടി​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ പു​​​​ള​​​​യു​​​​ക​​​​യും ചെ​​​​യ്തു. ആ ​​​​പെ​​​​ൺ​​​​കു​​​​ട്ടി​​​​ക​​​​ളും അ​​​​വി​​​​ടെ നോ​​​​ക്കി​​നി​​​​ന്നു പോ​​​​യി. അ​​​​വ​​​​സാ​​​​ന രം​​​​ഗ​​​​ത്തി​​​​ന് തൊ​​​​ട്ടു​മു​​​​മ്പ് അ​​​​തി​​​​ലൊ​​​​രാ​​​​ൾ ചു​​​​റ്റും കൂ​​​​ടി​​​​യ​​​​വ​​​​രെ നോ​​​​ക്കി ഉ​​​​ച്ച​​​​ത്തി​​​​ൽ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു: ‘‘അ​​​​ടു​​​​ത്ത രം​​​​ഗ​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ന​​​​ടി​​​​ക്കാ​​​​ൻ ഒ​​​​രു പെ​​​​ൺ​​​​കു​​​​ട്ടി​​​​യെ വേ​​​​ണം. ചു​​​​ണ​​​​ക്കു​​​​ട്ടി​​​​ക​​​​ളാ​​​​രെ​​​​ങ്കി​​​​ലു​​​​മു​​​​ണ്ടോ ഇ​​​​ക്കൂ​​​​ട്ട​​​​ത്തി​​​​ൽ?’’

സ്വ​​​​യം മ​​​​റ​​​​ന്നു​​നി​​​​ന്ന സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യെ മ​​​​റി​​​​യാ​​​​മ്മ കു​​​​ലു​​​​ക്കി​​​​യു​​​​ണ​​​​ർ​​​​ത്തി: ‘‘നി​​​​ന​​​​ക്ക് പൊ​​​​യ്ക്കൂ​​​​ടേ​​​​ടീ? നീ ​​​​പാ​​​​ട്ടൊ​​​​ക്കെ പാ​​​​ടു​​​​ന്ന​​​​ത​​​​ല്ലേ?’’

ചു​​​​റ്റു​​​​മു​​​​ള്ള​​​​വ​​​​ർ ശ്ര​​​​ദ്ധി​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി അ​​​​വ​​​​ളോ​​​​ട് മി​​​​ണ്ടാ​​​​തി​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​ൻ ആം​​​​ഗ്യം കാ​​​​ട്ടു​​​​മ്പോ​​​​ഴേ​​​​ക്കും ആ ​​​​നാ​​​​ട​​​​ക​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​ൻ അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ നേ​​​​ർ​​​​ക്ക് നോ​​​​ക്കി.

‘‘കു​​​​ട്ടി​​​​ക്ക് വ​​​​രാ​​​​മോ?’’ എ​​​​ന്ന​​​​യാ​​​​ൾ ഉ​​​​റ​​​​ക്കെ വി​​​​ളി​​​​ച്ചു ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു.

സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി പ​​​​രി​​​​ഭ്ര​​​​മ​​​​ത്തോ​​​​ടെ ചു​​​​റ്റും നോ​​​​ക്കി. പ​​​​രി​​​​ച​​​​യ​​​​മു​​​​ള്ള​​​​തും അ​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത​​​​തു​​​​മാ​​​​യ നി​​​​ര​​​​വ​​​​ധി മു​​​​ഖ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ. ആ​​​​ണും പെ​​​​ണ്ണു​​​​മി​​​​ട​​​​ക​​​​ല​​​​ർ​​​​ന്ന ചെ​​​​റു​​​​ത​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത ആ​​​​ൾ​​​​ക്കൂ​​​​ട്ടം. അ​​​​വ​​​​ൾ​​​​ക്ക​​​​വി​​​​ടെ​​നി​​​​ന്ന് ഓ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​ക​​​​ണ​​​​മെ​​​​ന്ന് തോ​​​​ന്നി. പ​​​​ക്ഷേ ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞി​​​​ല്ല.

ഉ​​​​യ​​​​ര​​​​മു​​​​ള്ള, മ​​​​ഞ്ഞി​​​​ച്ച നി​​​​റ​​​​മു​​​​ള്ള, ചെ​​​​മ്പി​​​​ച്ച മു​​​​ടി​​​​യു​​​​ള്ള, നി​​​​റ​​​​ഞ്ഞ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളു​​​​ള്ള ആ ​​​​നാ​​​​ട​​​​ക​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​ൻ അ​​​​പ്പോ​​​​ഴേ​​​​ക്കും സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ നേ​​​​രെ കൈ​​​​ക​​​​ൾ നീ​​​​ട്ടി​​​​പ്പി​​​​ടി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ദൃ​​​​ശ്യ​​​​മാ​​​​യ ഏ​​​​തോ ക​​​​യ​​​​റാ​​​​ൽ കെ​​​​ട്ടി​​​​വ​​​​ലി​​​​ക്ക​​പ്പെ​​​​ട്ട​​​​തു​​പോ​​​​ലെ അ​​​​വ​​​​ൾ മു​​​​ന്നോ​​​​ട്ടു ന​​​​ട​​​​ന്നു; തു​​​​ണി​​​​മ​​​​റ​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ടി​​​​യി​​​​ലൂ​​​​ടെ നു​​​​ഴ​​​​ഞ്ഞ് ഉ​​​​ള്ളി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ക​​​​ട​​​​ന്നു. ഒ​​​​രു പു​​​​ഞ്ചി​​​​രി​​​​യോ​​​​ടെ അ​​​​യാ​​​​ൾ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ കൈ​​യി​​​​ൽ തൊ​​​​ട്ടു. തൊ​​​​ട്ട ഭാ​​​​ഗം പൊ​​​​ള്ളി​​​​പ്പോ​​​​യി. അ​​​​യാ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലേ​​​​ക്കു​​​​റ്റു​​നോ​​​​ക്കി​​​​ച്ചി​​​​രി​​​​ച്ചു: ‘‘ഞാ​​​​ൻ നി​​​​ന്നെ​​​​യൊ​​​​ന്നു​​​​റ​​​​ക്കാ​​​​ൻ പോ​​​​വു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ്. ആ​​​​വോ​​​​ളം സ്വ​​​​പ്നം ക​​​​ണ്ട് സു​​​​ഖ​​​​മാ​​​​യു​​​​റ​​​​ങ്ങൂ സു​​​​ന്ദ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ട്ടീ.’’


സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി പേ​​​​ടി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി. പ​​​​ക്ഷേ മ​​​​റു​​​​ത്തു പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നാ​​​​യി​​​​ല്ല. അ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന മ​​​​ര​​​​ബെ​​​​ഞ്ചി​​​​ൽ ക​​​​യ​​​​റി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ക്കാ​​​​ൻ അ​​​​യാ​​​​ൾ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​ത​​​​നു​​​​സ​​​​രി​​​​ച്ചു. ബെ​​​​ഞ്ചി​​​​നു പു​​​​റ​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് ത​​​​ള്ളി​​നി​​​​ന്നി​​​​രു​​​​ന്ന അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ പാ​​​​ദ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ അ​​​​യാ​​​​ൾ ഒ​​​​രു പൂ​​​​വി​​​​നെ ത​​​​ലോ​​​​ടു​​​​ന്ന​​​​ത്ര​​​​യും ശ്ര​​​​ദ്ധ​​​​യോ​​​​ടെ പി​​​​ടി​​​​ച്ച​​​​ടു​​​​പ്പി​​​​ച്ചു​െ​​വ​​​​ച്ചു. അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ കാ​​​​ൽ​​വി​​​​ര​​​​ലു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് ഒ​​​​രു മി​​​​ന്ന​​​​ൽ മേ​​​​ൽ​​പോ​​​​ട്ട് പ്ര​​​​വ​​​​ഹി​​​​ച്ചു. അ​​​​വ​​​​ൾ​​​​ക്ക് കു​​​​ളി​​​​ർ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യും വി​​​​യ​​​​ർ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യും ചെ​​​​യ്തു. ഇ​​​​ളം നീ​​​​ല​​​​നി​​​​റ​​​​ത്തി​​​​ലു​​​​ള്ള പ​​​​ട്ടു​​തു​​​​ണി കൊ​​​​ണ്ട് അ​​​​യാ​​​​ള​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ മു​​​​ഖ​​​​ത്തു​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​വ്യ​​​​ക്ത​​​​മാ​​​​യ സ്വ​​​​ര​​​​ത്തി​​​​ലെ​​​​ന്തൊ​​​​ക്കെ​​​​യോ തു​​​​ട​​​​ർ​​​​ച്ച​​​​യാ​​​​യി മ​​​​ന്ത്രി​​​​ച്ചു. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ ദേ​​​​ഹം ഒ​​​​രു തൂ​​​​വ​​​​ലി​​​​നേ​​​​ക്കാ​​​​ൾ ഭാ​​​​രം കു​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​താ​​​​യി. പൂ​​​​മ്പൊ​​​​ടി​​പോ​​​​ലെ അ​​​​ത് പ​​​​റ​​​​ന്നു​​​​യ​​​​ർ​​​​ന്നു. ഇ​​​​ളം​​കാ​​​​റ്റി​​​​നൊ​​​​പ്പം നീ​​​​ന്തി മു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലൊ​​​​രു വെ​​​​ൺ​​​​മേ​​​​ഘ​​​​ത്തി​​​​ൽ കി​​​​ട​​​​ന്നു​​​​റ​​​​ങ്ങി. ഉ​​​​ണ​​​​രു​​​​മ്പോ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ളൊ​​​​രു ആ​​​​ഴ​​​​ക്ക​​​​ട​​​​ലി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. നീ​​​​ല​​ജ​​​​ല​​​​ത്തി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ലെ പ​​​​വി​​​​ഴ​​​​മു​​​​ത്തു​​​​ക​​​​ളെ അ​​​​വ​​​​ൾ ആ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​യോ​​​​ടെ നോ​​​​ക്കി. അ​​​​ത​​​​യാ​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. നി​​​​റ​​​​ഞ്ഞ പു​​​​ഞ്ചി​​​​രി​​​​യോ​​​​ടെ അ​​​​യാ​​​​ള​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ തോ​​​​ളി​​​​ൽ ത​​​​ട്ടി. ചു​​​​റ്റും കൂ​​​​ടി​നി​​​​ന്ന​​​​വ​​​​ർ ആ​​​​വേ​​​​ശ​​​​ത്തോ​​​​ടെ ​ൈക​​യ​​​​ടി​​​​ച്ചു.

എ​​​​ഴു​​​​ന്നേ​​​​റ്റ​​​​പ്പോ​​​​ൾ ത​​​​ല ക​​​​റ​​​​ങ്ങു​​​​ന്ന​​​​തു​​പോ​​​​ലെ തോ​​​​ന്നി സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​ക്ക്. മ​​​​റ്റു ര​​​​ണ്ടു നാ​​​​ട​​​​ക​​​​ക്കാ​​​​രും ധൃ​​​​തി​​​​പ്പെ​​​​ട്ട് അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ അ​​​​ടു​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് വ​​​​ന്നു. നാ​​​​ട​​​​കം പൂ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​യാ​​​​ക്കാ​​​​ൻ സ​​​​ഹാ​​​​യി​​​​ച്ച​​​​തി​​​​ന് ന​​​​ന്ദി പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​തി​​​​ലൊ​​​​രാ​​​​ൾ വൃ​​​​ദ്ധ​​​​നാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​യാ​​​​ളു​​​​ടെ കു​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് ന​​​​ര​​​​ച്ചൊ​​​​രു പ്ര​​​​കാ​​​​ശം ഇ​​​​ട​​​​ക്കി​​​​ടെ പൊ​​​​ന്തി​​വ​​​​ന്നു. അ​​​​ത് വെ​​​​റും പ്ര​​​​കാ​​​​ശ​​​​മ​​​​ല്ല, കെ​​​​ട്ടു​​​​പോ​​​​യ വി​​​​പ്ല​​​​വ​​​​ത്ത​​​​രി​​​​ക​​​​ൾ പു​​​​ക​​​​യു​​​​ന്ന​​​​താ​​​​ണെ​​​​ന്ന് മി​​​​യാ​​​​ദ് പി​​​​ന്നീ​​​​ടൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. നേ​​​​ര​​​​ത്തേ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ ആ ​​​​ചെ​​​​മ്പ​​​​ൻ ത​​​​ല​​​​മു​​​​ടി​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​നാ​​​​ണ് മി​​​​യാ​​​​ദ്. മൂ​​​​ന്നാ​​​​മ​​​​ത്തെ​​​​യാ​​​​ൾ ഒ​​​​രു കൊ​​​​ല​​​​പാ​​​​ത​​​​കി​​​​യാ​​​​ണെ​​​​ന്ന് പി​​​​ന്നീ​​​​ട​​​​റി​​​​ഞ്ഞു. എ​​​​ന്നാ​​​​ൽ, ആ​​​​ദ്യ​​​​മാ​​​​യി​​​​ട്ട് ക​​​​ണ്ട​​​​പ്പോ​​​​ൾ അ​​​​യാ​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലെ ചോ​​​​ര​​​​ച്ചു​​​​വ​​​​പ്പ് ക​​​​ണ്ട് തോ​​​​ന്നി​​​​യ ഭ​​​​യം ആ ​​​​വി​​​​വ​​​​ര​​​​മ​​​​റി​​​​ഞ്ഞ​​​​പ്പോ​​​​ൾ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​ക്ക് തോ​​​​ന്നി​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ല്ല. മി​​​​ടി​​​​ക്കു​​ന്ന നെ​​​​ഞ്ചും​​പേ​​​​റി സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി വീ​​​​ട്ടി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ന​​​​ട​​​​ന്നു. ചോ​​​​റു വി​​​​ള​​​​മ്പു​​​​മ്പോ​​​​ൾ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ പ​​​​തി​​​​വു​​പോ​​​​ലെ ത​​​​ല​​​​യി​​​​ൽ ത​​​​ഴു​​​​കു​​​​ക​​​​യും ക​​​​വി​​​​ളി​​​​ലു​​​​മ്മ വെ​​ക്കു​​​​ക​​​​യും ചെ​​​​യ്തു. പ​​​​ക്ഷേ അ​​​​വ​​​​ൾ ദേ​​​​ഷ്യ​​​​പ്പെ​​​​ടാ​​​​ൻ പോ​​​​യി​​​​ല്ല.

അ​​​​ന്നു രാ​​​​ത്രി ആ ​​​​നാ​​​​ട​​​​ക​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​ൻ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ സ്വ​​​​പ്ന​​​​ത്തി​​​​ൽ വ​​​​ന്നു. കാ​​​​ല​​​​ടി​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ അ​​​​മ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​ച്ചും​​​​ബി​​​​ച്ചു​​കൊ​​​​ണ്ട് അ​​​​വ​​​​ന​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലേ​​​​ക്ക് പ്രേ​​​​മ​​​​പൂ​​​​ർ​​​​വം നോ​​​​ക്കി. ആ ​​​​ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ ആ​​​​ഴ​​​​ത്തി​​​​ലേ​​​​ക്ക് അ​​​​വ​​​​ളൂ​​​​ർ​​​​ന്നി​​​​റ​​​​ങ്ങി. രാ​​​​വി​​​​ലെ​​​​യു​​​​ണ​​​​രു​​​​മ്പോ​​​​ൾ പാ​​​​യ​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​റ്റ​​​​ത്ത് ഒ​​​​രു റോ​​​​സാ​​​​പ്പൂ​​​​വ്. ക​​​​ണ്ട​​​​ത് സ്വ​​​​പ്ന​​​​മാ​​​​ണോ സ​​​​ത്യ​​​​മാ​​​​ണോ എ​​​​ന്ന് വേ​​​​ർ​​​​തി​​​​രി​​​​ച്ച​​​​റി​​​​യാ​​​​നാ​​​​വാ​​​​തെ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി കു​​​​ഴ​​​​ങ്ങി. പി​​​​ന്നെ​​​​യു​​​​ള്ള രാ​​​​ത്രി​​​​ക​​​​ളി​​​​ലും ഇ​​​​തേ സ്വ​​​​പ്ന​​​​മാ​​​​വ​​​​ർ​​​​ത്തി​​​​ച്ചു. നാ​​​​ലാം ദി​​​​വ​​​​സം രാ​​​​ത്രി​​​​യി​​​​ൽ, അ​​​​വ​​​​ള​​​​വ​​​​ന്റെ കൈ​​​​പ്പ​​​​ത്തി​​​​മേ​​​​ൽ അ​​​​മ​​​​ർ​​​​ത്തി മാ​​​​ന്തി. ഒ​​​​രു മു​​​​ര​​​​ള​​​​ലോ​​​​ടെ അ​​​​വ​​​​ൻ മാ​​​​ഞ്ഞു​​പോ​​​​യി. പി​​​​റ്റേ​​​​ന്ന് അ​​​​തി​​​​രാ​​​​വി​​​​ലെ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ണ​​​​രു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​നു മു​​​​മ്പേ അ​​​​വ​​​​ൾ ക​​​​വ​​​​ല​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്കു ന​​​​ട​​​​ന്നു. മു​​​​ടി​​​​വെ​​​​ട്ടു​​ ക​​​​ട​​​​യു​​​​ടെ പി​​റ​​​​കി​​​​ലെ ചാ​​​​യ്പി​​​​ൽ, മെ​​​​ട​​​​ഞ്ഞു കെ​​​​ട്ടി​​​​യ ഓ​​​​ല​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ മേ​​​​ലെ അ​​​​വ​​​​ർ മൂ​​​​ന്നു​​​​പേ​​​​രു​​​​മു​​​​റ​​​​ങ്ങു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ശ​​​​ബ്ദ​​​​മു​​​​ണ്ടാ​​​​ക്കാ​​​​തെ കു​​​​നി​​​​ഞ്ഞ് അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ന്റെ കൈ​​​​ക​​​​ൾ പ​​​​രി​​​​ശോ​​​​ധി​​​​ച്ചു. വ​​​​ല​​​​തു കൈ​​​​പ്പ​​​​ത്തി​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ മൂ​​​​ന്നു ചോ​​​​ര​​​​വ​​​​ര​​​​ക​​​​ൾ. അ​​​​വ​​​​നു​​​​ണ​​​​ർ​​​​ന്നു. അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ കൈ​​​​ക​​​​ൾ കൂ​​​​ട്ടി​​​​പ്പി​​​​ടി​​​​ച്ച് നെ​​​​ഞ്ചോ​​​​ടു ചേ​​​​ർ​​​​ത്തു. ‘‘ഇ​​​​നി എ​​​​ന്നെ വി​​​​ട്ടു പോ​​​​ക​​​​രു​​​​ത്’’ എ​​​​ന്നു കേ​​​​ണു. അ​​​​ന്നു ത​​​​ന്നെ അ​​​​വ​​​​ര​​​​വി​​​​ടം വി​​​​ട്ടു. അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ഭ​​​​യ​​​​ത്തെ​​​​യും ആ​​​​ശ​​​​ങ്ക​​​​ക​​​​ളെ​​​​യും അ​​​​വ​​​​ൻ പ്രേ​​​​മം​​കൊ​​​​ണ്ടു മാ​​​​യ്ച്ചു ക​​​​ള​​​​ഞ്ഞു. കു​​​​ട്ടി​​​​ക്കാ​​​​ല​​​​ത്തെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ചു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ് ത​​​​ല​​​​യ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. ചി​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​ൻ മാ​​​​ത്ര​​​​മൊ​​​​ന്നു​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത വി​​​​ധം വി​​​​ചി​​​​ത്ര​​​​മാ​​​​യ ക​​​​ഥ​​​​ക​​​​ളാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ങ്കി​​​​ലും അ​​​​ത് ഭാ​​​​വി​​​​ക്കാ​​​​തെ അ​​​​വ​​​​ള​​​​വ​​​​നൊ​​​​പ്പം ചി​​​​രി​​​​ച്ചു.

ഇ​​​​താ​​​​ണ് സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി എ​​​​ന്നു പേ​​​​രാ​​​​യ അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​ഥ. കൃ​​​​ത്യം ഇ​​​​ത്ര​​​​യു​​​​മെ​​​​ത്തു​​​​മ്പോ​​​​ൾ ക​​​​ഥ നി​​​​ൽ​​​​ക്കും.

പൂ​​​​ച്ച​​​​യു​​​​ടെ ര​​​​ഹ​​​​സ്യ​​​​മ​​​​റി​​​​യാ​​​​നാ​​​​യി വ​​​​ന്നി​​​​ട്ട് അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ പ്ര​​​​ണ​​​​യ​​​​ക​​​​ഥ വീ​​​​ണ്ടും കേ​​​​ൾ​​​​ക്കേ​​​​ണ്ടി​​വ​​​​ന്ന​​​​തി​​​​ന്റെ നി​​​​രാ​​​​ശ ഗീ​​​​ത​​​​ക്കു​​​​ണ്ടാ​​​​യി. അ​​​​മ്മ ഇ​​​​നി​​​​യു​​​​മെ​​​​ന്തെ​​​​ങ്കി​​​​ലും പ​​​​റ​​​​യു​​​​മോ​​​​യെ​​​​ന്ന​​​​റി​​​​യാ​​​​ൻ അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​ൽ​​പ​​സ​​​​മ​​​​യം കാ​​​​ത്തു. പി​​​​ന്നെ ത​​​​ല​​​​പൊ​​​​ക്കി നോ​​​​ക്കി. മേ​​​​ൽ​​​​ക്കൂ​​​​ര​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് നോ​​​​ക്കി അ​​​​വ​​​​ർ ക​​​​ണ്ണു മി​​​​ഴി​​​​ച്ചു കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്നു.

‘‘ഇ​​​​തി​​​​ലെ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യാ​​​​ണ് പൂ​​​​ച്ച വ​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത്?’’ ഒ​​​​ടു​​​​വി​​​​ല​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​ക്ഷ​​​​മ​​​​യോ​​​​ടെ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു.

അ​​​​മ്മ അ​​​​ത് കേ​​​​ട്ടെ​​​​ന്ന് തോ​​​​ന്നി​​​​യി​​​​ല്ല. അ​​​​വ​​​​ർ പ​​​​തി​​​​ഞ്ഞ ശ​​​​ബ്ദ​​​​ത്തി​​​​ൽ ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. ‘‘മൂ​​​​ന്നു മാ​​​​സ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കു ശേ​​​​ഷം ഞാ​​​​ൻ തി​​​​രി​​​​കെ​​​​പ്പോ​​​​ന്നു. പു​​​​ഴ​​​​ക്ക​​​​ക്ക​​​​രെ എ​​​​ന്നെ ക​​​​ട​​​​ത്തു ക​​​​യ​​​​റ്റി​​വി​​​​ട്ടി​​​​ട്ട് മി​​​​യാ​​​​ദ് തി​​​​രി​​​​കെ​​​​പ്പോ​​​​യി. അ​​​​ടു​​​​ത്ത മ​​​​ഴ​​​​ക്കാ​​​​ല​​​​ത്തി​​​​നു മു​​​​മ്പ് വ​​​​രാ​​​​മെ​​​​ന്നാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു വാ​​​​ക്ക്. അ​​​​തു പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഞാ​​​​ന​​​​വ​​​​ന്റെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ നോ​​​​ക്കാ​​​​ൻ ശ്ര​​​​മി​​​​ച്ചു. അ​​​​വ​​​​ൻ മു​​​​ഖം തി​​​​രി​​​​ച്ചു​​ക​​​​ള​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​ന്നു​​​​ത​​​​ന്നെ എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​റി​​​​യാ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​വ​​​​ൻ വെ​​​​റും​​വാ​​​​ക്ക് പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​താ​​​​ണെ​​​​ന്ന്. അ​​​​ൽ​​പ​​​​മ​​​​ക​​​​ലെ​​​​യാ​​​​യി ആ ​​​​വ​​​​യ​​​​സ്സ​​​​നും ചു​​​​വ​​​​ന്ന ക​​​​ണ്ണു​​​​കാ​​​​ര​​​​നും കാ​​​​ത്തു​​നി​​​​ൽ​​​​പ്പു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.’’

ആ ​​​​ഒ​​​​രു ഭാ​​​​ഗം ഗീ​​​​ത ആ​​​​ദ്യ​​​​മാ​​​​യി കേ​​​​ൾ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ച്ഛ​​​​ൻ മ​​​​രി​​​​ച്ച​​​​തി​​​​നു​​ശേ​​​​ഷം അ​​​​മ്മ​​വ​​​​യ​​​​റി​​​​ൽ മു​​​​ള​​​​പൊ​​​​ട്ടി​​​​യ ജീ​​​​വ​​​​നും​​കൊ​​​​ണ്ടു തി​​​​രി​​​​കെ​​​​യെ​​​​ത്തി എ​​​​ന്നാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു ഇ​​​​തു​​​​വ​​​​രെ​​​​യു​​​​ള്ള ധാ​​​​ര​​​​ണ.

‘‘എ​​​​ന്നി​​​​ട്ട് ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ ഒ​​​​ന്നും പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞി​​​​ല്ലേ?’’, അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ​ൈക​​യി​​​​ൽ ആ​​​​കാം​​​​ക്ഷ​​​​യോ​​​​ടെ ഞെ​​​​ക്കി.

‘‘ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യോ? അ​​​​തൊ​​​​രു വ​​​​ലി​​​​യ ത​​​​മാ​​​​ശ​​​​യാ​​​​ണ്. നീ​​​​യെ​​​​ന്താ സ്കൂ​​​​ളീ​​​​ന്ന് വ​​​​രാ​​​​ൻ വൈ​​​​കി​​​​യേ​​​​ന്നും ചോ​​​​ദി​​​​ച്ച് കു​​​​റ​​​​ച്ചു ദേ​​​​ഷ്യ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ വ​​​​യ​​​​റ​​​​പ്പോ​​​​ൾ കീ​​​​ഴ്പ്പോ​​​​ട്ടാ​​​​ഞ്ഞു കി​​​​ട​​​​ന്നി​​​​രു​​​​ന്നു. ഉ​​​​ള്ളി​​​​ലി​​​​രു​​​​ന്ന് കു​​​​ട്ടി പി​​​​ട​​​​യ്ക്കു​​​​മ്പോ​​​​ഴൊ​​​​ക്കെ അ​​​​വ​​​​ർ വ​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത ആ​​​​വേ​​​​ശ​​​​ത്തോ​​​​ടെ തി​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​ടി​​​​ച്ചു. പ്രാ​​​​കി പ്രാ​​​​കി ആ ​​​​കൊ​​​​ച്ച് ച​​​​ത്തു. പ​​​​തി​​​​ച്ചി വ​​​​ലി​​​​ച്ചെ​​​​ടു​​​​ത്ത​​​​പ്പോ​​​​ഴും ത​​​​ല​​​​കീ​​​​ഴെ തൂ​​​​ക്കി​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ഴു​​​​മൊ​​​​ക്കെ അ​​​​ത് ഇ​​​​റ​​​​ച്ചി​​​​ക്ക​​​​ഷ്‌​​​​ണം​​പോ​​​​ലെ ക​​​​ണ്ണും വാ​​​​യും ഇ​​​​റു​​​​കെ​​​​പ്പൂ​​​​ട്ടി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ന്നു. പു​​​​റ​​​​കി​​​​ലെ വാ​​​​ഴ​​​​ക്കൂ​​​​ട്ട​​​​ത്തി​​​​നി​​​​ട​​​​യി​​​​ൽ കു​​​​ഴി​​​​ച്ചി​​​​ടാ​​​​ൻ ഞാ​​​​നാ​​​​ണ് കു​​​​ഴി​​​​കു​​​​ത്തി​​​​യ​​​​ത്. അ​​​​ന്നെ​​​​ന്റെ വ​​​​യ​​​​റ്റി​​​​ല് നീ​​​​യു​​​​ണ്ട്. കൊ​​​​ച്ചു പോ​​​​യ​​​​തോ​​​​ടെ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ഭ്രാ​​​​ന്ത് മാ​​​​റി. പി​​​​ന്നെ​​​​യ​​​​വ​​​​രെ​​​​ന്നെ ന​​​​ന്നാ​​​​യി നോ​​​​ക്കി കേ​​​​ട്ടോ.’’

ഗീ​​​​ത അ​​​​തി​​​​ശ​​​​യി​​​​ച്ചു. അ​​​​പ്പൊ​​​​ക്ക​​​​ണ്ട​​​​വ​​​​ന്റെ കൂ​​​​ടെ ഒ​​​​ളി​​​​ച്ചോ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​യി വ​​​​യ​​​​റ്റി​​​​ൽ കു​​​​ട്ടി​​​​യു​​​​മാ​​​​യി തി​​​​രി​​​​കെ വ​​​​ന്ന ഒ​​​​രു സ്ത്രീ​​​​യും, കൂ​​​​ടെ​​​​ത്താ​​​​മ​​​​സി​​​​ക്കു​​​​ന്ന പെ​​​​ണ്ണി​​​​ന്റെ വ​​​​യ​​​​റ്റി​​​​ൽ അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യൊ​​​​രു കു​​​​ട്ടി വ​​​​ന്ന​​​​തെ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യെ​​​​ന്ന് ചോ​​​​ദി​​​​ക്കു​​​​ക​​പോ​​​​ലും ചെ​​​​യ്യാ​​​​ത്ത മ​​​​റ്റൊ​​​​രു സ്ത്രീ​​​​യും!

‘‘പൂ​​​​ച്ച​​​​യു​​​​ടെ കാ​​​​ര്യം പ​​​​റ​​​​യ​​​​മ്മാ...’’

ബാ​​​​ക്കി കേ​​​​ൾ​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​യി അ​​​​ൽ​​പ​​സ​​​​മ​​​​യം കൂ​​​​ടി കാ​​​​ത്തി​​​​രു​​​​ന്ന ശേ​​​​ഷം അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​മ്മ​​​​യെ​​​​പ്പി​​​​ടി​​​​ച്ചു കു​​​​ലു​​​​ക്കി. അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​ഖം അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ വ​​​​ശ​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് ച​​​​രി​​​​ഞ്ഞു​​വീ​​​​ണു. വാ​​​​യൊ​​​​രു ഭാ​​​​ഗ​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് കോ​​​​ടി. അ​​​​തി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് ഈ​​​​ള​​​​യൊ​​​​ലി​​​​ച്ചി​​​​റ​​​​ങ്ങു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​വ​​​​ൾ കൈ ​​​​പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​നോ​​​​ക്കി. മി​​​​ടി​​​​പ്പി​​​​ല്ല, പ​​​​ക്ഷേ ഇ​​​​ളം​​ചൂ​​​​ട്. ജീ​​​​വ​​​​ൻ വി​​​​ട്ടു പോ​​​​കാ​​​​ൻ മ​​​​ടി​​​​ച്ചു​​നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തു പോ​​​​ലെ!

അ​​​​മ്മ മ​​​​രി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു! ഗീ​​​​ത​​​​ക്ക​​​​ത് മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​ലാ​​​​യി. മ​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​ൻ വെ​​​​മ്പി​​നി​​​​ൽ​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​വ​​​​രെ ശു​​​​ശ്രൂ​​​​ഷി​​​​ക്ക​​​​ലാ​​​​ണ​​​​ല്ലോ വ​​​​ർ​​​​ഷ​​​​ങ്ങ​​​​ളാ​​​​യി അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ജോ​​​​ലി. ഒ​​​​ട്ടു​​​​മി​​​​ക്ക​​​​വ​​​​രും മ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​മ്പോ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ൾ മാ​​​​ത്ര​​​​മേ ഉ​​​​ണ്ടാ​​​​വാ​​​​റു​​​​ള്ളൂ അ​​​​ടു​​​​ത്ത്. തു​​​​റ​​​​ന്നു​​പി​​​​ടി​​​​ച്ച വാ​​​​യ​​​​യി​​​​ൽ ഒ​​​​രി​​​​റ്റു വെ​​​​ള്ളം തൊ​​​​ട്ട് ന​​​​ന​​​​ച്ചു​​കൊ​​​​ടു​​​​ക്കു​​​​ക; ക​​​​യ്യി​​​​ൻ​​മേ​​​​ൽ ത​​​​ട​​​​വി ആ​​​​ശ്വ​​​​സി​​​​പ്പി​​​​ക്കു​​​​ക; പ്രാ​​​​ർ​​​​ഥ​​​​ന പ​​​​റ​​​​യു​​​​ക തു​​​​ട​​​​ങ്ങി​​​​യ കാ​​​​ര്യ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ ഒ​​​​രാ​​​​ലോ​​​​ച​​​​ന​​പോ​​​​ലു​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​തെ നി​​​​ർ​​​​വി​​​​കാ​​​​ര​​​​മാ​​​​യ ഭാ​​​​വ​​​​ത്തോ​​​​ടെ ചെ​​​​യ്യു​​​​ന്ന​​​​തൊ​​​​രു ശീ​​​​ല​​​​മാ​​​​യി​​​​ക്ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞി​​​​രു​​​​ന്നു. ഒ​​​​ടു​​​​വി​​​​ൽ ഉ​​​​റ്റ​​​​വ​​​​രൊ​​​​ക്കെ​​​​യെ​​​​ത്തി, കേ​​​​മ​​​​മാ​​​​യ മ​​​​ര​​​​ണാ​​​​ന​​​​ന്ത​​​​ര​​​​ച്ച​​​​ട​​​​ങ്ങു​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കൊ​​​​ടു​​​​വി​​​​ൽ ശ​​​​മ്പ​​​​ള​​​​വും കൈ​​​​പ്പ​​​​റ്റി പ​​​​ടി​​​​യി​​​​റ​​​​ങ്ങു​​​​മ്പോ​​​​ൾ ഒ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ൽ​​​​പ്പോ​​​​ലും തി​​​​രി​​​​ഞ്ഞു നോ​​​​ക്കാ​​​​റി​​​​ല്ല. പ​​​​ക​​​​രം ആ​​​​കാ​​​​ശ​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് ക​​​​ണ്ണു​​​​യ​​​​ർ​​​​ത്തും. മ​​​​ര​​​​ണ​​​​ത്തി​​​​നു തൊ​​​​ട്ടു​​മു​​​​മ്പ് കി​​​​ട​​​​ക്ക​​ക്ക് ചു​​​​റ്റും നി​​​​ര​​​​ന്നു​​നി​​​​ന്നി​​​​രു​​​​ന്ന പ്രി​​​​യ​​​​പ്പെ​​​​ട്ട ആ​​​​ത്മാ​​​​ക്ക​​​​ൾ​​​​ക്കൊ​​​​പ്പം പ​​​​റ​​​​ന്നു​​​​ല്ല​​​​സി​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടാ​​​​വും ആ ​​​​കി​​​​ട​​​​പ്പു​​​​രോ​​​​ഗി. സ​​​​ന്തോ​​​​ഷ​​​​മേ തോ​​​​ന്നി​​​​യി​​​​ട്ടു​​​​ള്ളൂ. അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ന​​​​ര​​​​ക​​​​യാ​​​​ത​​​​ന​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കു മോ​​​​ക്ഷം കി​​​​ട്ടി​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ആ ​​​​മോ​​​​ക്ഷ​​പ്രാ​​​​പ്തി​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് അ​​​​വ​​​​രെ ന​​​​യി​​​​ക്കു​​​​ക എ​​​​ന്നു​​​​ള്ള​​​​താ​​​​ണ് അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ നി​​​​യോ​​​​ഗം.


ഇ​​​​പ്പൊ​​​​ഴി​​​​വി​​​​ടെ​​​​യും! ഗീ​​​​ത മ​​​​ര​​​​വി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി. ഇ​​​​ഷ്ട​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത​​​​തെ​​​​ന്തോ പ​​​​റ​​​​യാ​​​​ൻ നി​​​​ർ​​​​ബ​​​​ന്ധി​​​​ച്ചൊ​​​​ടു​​​​വി​​​​ൽ അ​​​​മ്മ​​​​യെ​​​​യും മോ​​​​ക്ഷ​​​​പ്പ​​​​ടി ക​​​​ട​​​​ത്തി​​വി​​​​ട്ടി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. മ​​​​റ്റെ​​​​ന്താ​​​​ണ് കാ​​​​ര​​​​ണം? അ​​​​ടു​​​​ക്ക​​​​ള​​​​യി​​​​ൽ തെ​​​​ന്നി​​വീ​​​​ണ് കാ​​​​ലൊ​​​​ന്നു മ​​​​ട​​​​ങ്ങി എ​​​​ന്ന​​​​ല്ലാ​​​​തെ മ​​​​റ്റൊ​​​​ര​​​​സു​​​​ഖ​​​​വും അ​​​​മ്മ​​​​ക്കി​​​​ല്ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ല്ലോ.

വെ​​​​ള്ള​​​​വും കൊ​​​​ണ്ടു​​വ​​​​ന്ന ജെ​​​​സ്സി​​​​പ്പെ​​​​ണ്ണ് അ​​​​ന്ധാ​​​​ളി​​​​പ്പോ​​​​ടെ അ​​​​മ്മ​​​​യെ​​​​യും ത​​​​ന്നെ​​​​യും മാ​​​​റി​​മാ​​​​റി നോ​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത് ഗീ​​​​ത കാ​​​​ണു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ഒ​​​​ന്നും പ​​​​റ​​​​യാ​​​​ൻ തോ​​​​ന്നി​​​​യി​​​​ല്ല. അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ തി​​​​രു​​​​മ്മി​​​​യ​​​​ട​​​​യ്ക്കു​​​​ക​​​​യും കോ​​​​ടി​​​​യ മു​​​​ഖം നേ​​​​രെ പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​​​വെ​​ക്കു​​​​ക​​​​യും കൈ​​കാ​​​​ലു​​​​ക​​​​ൾ നി​​​​വ​​​​ർ​​​​ത്തി​​വെ​​ക്കു​​ക​​​​യും ചെ​​​​യ്യു​​​​ന്ന​​​​ത് ക​​​​ണ്ട​​​​പ്പോ​​​​ൾ ജെ​​​​സ്സി​​​​യി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് പേ​​​​ടി​​​​ച്ച​​​​ര​​​​ണ്ട ഒ​​​​രു നി​​​​ല​​​​വി​​​​ളി പു​​​​റ​​​​പ്പെ​​​​ട്ട​​​​ത് ഗീ​​​​ത​​​​യെ ഞെ​​​​ട്ടി​​​​ച്ചു: ഇ​​​​ത്ര നേ​​​​ര​​​​മാ​​​​യി​​​​ട്ടും താ​​​​നൊ​​​​ന്ന് ക​​​​ര​​​​യു​​​​കപോ​​​​ലും ചെ​​​​യ്തി​​​​ല്ല​​​​ല്ലോ. ജോ​​​​ലി ചെ​​​​യ്യു​​​​ന്ന​​​​യി​​​​ട​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​ൽ ഫോ​​​​ണി​​​​ന​​​​രി​​​​കി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ഓ​​​​ടാ​​​​റാ​​​​ണ് പ​​​​തി​​​​വ്. പേ​​​​ഷ്യ​​​​ന്റ് മോ​​​​ൾ എ​​​​ന്നോ പേ​​​​ഷ്യ​​​​ന്റ് മോ​​​​ൻ എ​​​​ന്നോ സേ​​​​വ് ചെ​​​​യ്തി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്ന ന​​​​മ്പ​​​​റി​​​​ൽ കു​​​​ത്തും. ‘‘ഹ​​​​ലോ, കു​​​​റ​​​​ച്ച് മു​​​​മ്പ് അ​​​​മ്മ​​​​ച്ചി പോ​​​​യി കേ​​​​ട്ടോ.’’ എ​​​​ത്ര ലാ​​​​ഘ​​​​വ​​​​ത്തോ​​​​ടെ​​​​യാ​​​​ണ് താ​​​​ന​​​​ത് പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത്. ബാ​​​​ഗി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് ഫോ​​​​ണെ​​​​ടു​​​​ത്ത് ക​​​​യ്യി​​​​ൽ മു​​​​റു​​​​കെ​​​​പ്പി​​​​ടി​​​​ച്ച് നി​​​​ന്നു. ജ​​ങ്ഷ​​​​ൻ വ​​​​രെ​​​​പ്പോ​​​​യാ​​​​ൽ റേ​​​​ഞ്ച് കി​​​​ട്ടും. പ​​​​ക്ഷേ ആ​​​​രെ​​​​യും വി​​​​ളി​​​​ക്കാ​​​​നി​​​​ല്ല. ആ​​​​രോ​​​​ടും പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നി​​​​ല്ല. അ​​​​നാ​​​​ഥ​​​​രാ​​​​യ മൂ​​​​ന്നു സ്ത്രീ​​​​ക​​​​ൾ! അ​​​​വ​​​​രീ കാ​​​​ട്ടു​​​​മു​​​​ക്കി​​​​ൽ ജീ​​​​വി​​​​ച്ചാ​​​​ലോ മ​​​​രി​​​​ച്ചാ​​​​ലോ ആ​​​​ർ​​​​ക്കാ​​​​ണ് ചേ​​​​തം? ഒ​​​​ന്നി​​​​നും വ​​​​യ്യ.

ഗീ​​​​ത ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ​​​​യ​​​​ടു​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് ന​​​​ട​​​​ന്നു. ക​​​​ട്ടി​​​​ലി​​​​നു താ​​​​ഴെ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന് കാ​​​​ൽ​​​​മു​​​​ട്ടു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ മു​​​​ഖം പൂ​​​​ഴ്ത്തി. മൃ​​​​ദു​​​​ത്വം വ​​​​റ്റി​​​​പ്പോ​​​​യ നാ​​​​ലു വി​​​​ര​​​​ലു​​​​ക​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ത​​​​ല​​​​യി​​​​ല​​​​വി​​​​ടെ​​​​യു​​​​മി​​​​വി​​​​ടെ​​​​യു​​​​മാ​​​​യി​​​​പ്പ​​​​ര​​​​തി.

ജെ​​​​സ്സി പ​​​​രി​​​​ഭ്ര​​​​മി​​​​ച്ച മു​​​​ഖ​​​​ത്തോ​​​​ടെ ഓ​​​​ടി​​വ​​​​ന്നു.

‘‘ഞാ​​​​മ്പോ​​​​യി ആ​​​​രേ​​​​ങ്കി​​​​ലും കൂ​​​​ട്ടീ​​​​ട്ട് വ​​​​ര​​​​ട്ടെ ചേ​​​​ച്ചീ...’’

മ​​​​റു​​​​പ​​​​ടി​​​​ക്ക് കാ​​​​ക്കാ​​​​തെ അ​​​​വ​​​​ൾ പു​​​​റ​​​​ത്തെ വെ​​​​യി​​​​ലി​​​​ലേ​​​​ക്കി​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​യോ​​​​ടി. ചെ​​​​രി​​​​പ്പി​​​​ടാ​​​​ൻ​​പോ​​​​ലും അ​​​​വ​​​​ൾ തി​​​​രി​​​​ഞ്ഞു​​നി​​​​ന്നി​​​​ല്ലെ​​​​ന്ന് ഗീ​​​​ത ശ്ര​​​​ദ്ധി​​​​ച്ചു.​​ പാ​​​​വം! വ​​​​ല്ലാ​​​​തെ പ​​​​രി​​​​ഭ്ര​​​​മി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ഒ​​​​രാ​​​​ളെ കി​​​​ട്ടാ​​​​ൻ പ​​​​ത്തു മി​​​​നി​​​​റ്റെ​​​​ങ്കി​​​​ലും നി​​​​ർ​​​​ത്താ​​​​തെ ഓ​​​​ടേ​​​​ണ്ടി​​​​വ​​​​രും അ​​​​തി​​​​ന്. ര​​​​ണ്ടു​​​​രു​​​​ൾ​​​​പൊ​​​​ട്ട​​​​ലു​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ ശേ​​​​ഷി​​​​പ്പാ​​​​യി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന ഈ ​​​​ശ്‌​​​​മ​​​​ശാ​​​​ന​​​​ത്തി​​​​ൽ അ​​​​നാ​​​​ഥ​​​​പ്രേ​​​​ത​​​​ങ്ങ​​​​ള​​​​ല്ലാ​​​​തെ മ​​​​റ്റാ​​​​രെ​​​​ങ്കി​​​​ലും താ​​​​മ​​​​സി​​​​ക്കാ​​​​ൻ മു​​​​തി​​​​രു​​​​മോ?

‘‘അ​​​​മ്മ പോ​​​​യി’’, ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​ഖ​​​​ത്ത് ന​​​​ന​​​​വി​​​​ൽ കു​​​​തി​​​​ർ​​​​ന്നൊ​​​​രു​​​​മ്മ ​െവ​​​​ച്ചു​​​​കൊ​​​​ണ്ട് ഗീ​​​​ത സാ​​​​വ​​​​ധാ​​​​നം പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു.

ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ ധൃ​​​​തി​​​​യി​​​​ൽ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ തു​​​​റ​​​​ന്ന​​​​ട​​​​ച്ചു. അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ചു​​​​ണ്ടു​​​​ക​​​​ൾ എ​​​​ന്തോ പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നാ​​​​യു​​​​ന്ന​​​​തു​​പോ​​​​ലെ കൂ​​​​ർ​​​​ത്തു വ​​​​ന്നു. ഗീ​​​​ത മു​​​​ഴു​​​​വ​​​​ൻ ശ​​​​ക്തി​​​​യു​​​​മെ​​​​ടു​​​​ത്ത് ശ്ര​​​​ദ്ധി​​​​ച്ചു.

‘‘നീ​​​​യൊ​​​​രു പൂ​​​​ച്ച​​​​ക്കു​​​​ഞ്ഞാ​​​​ണ്.’’

അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യാ​​​​ണ​​​​വ​​​​ൾ കേ​​​​ട്ട​​​​ത്. ഇ​​​​ത്ത​​​​വ​​​​ണ വാ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്ക് കു​​​​റ​​​​ച്ചു​​​​കൂ​​​​ടി വ്യ​​​​ക്ത​​​​ത​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ഗീ​​​​ത​​​​ക്ക് ദേ​​​​ഷ്യം തോ​​​​ന്നി. നാ​​​​ശം​​പി​​​​ടി​​​​ച്ച പു​​​​ല​​​​മ്പ​​​​ൽ! ഇ​​​​തി​​​​നെ​​​​ക്കു​​​​റി​​​​ച്ച് സം​​​​സാ​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​തി​​​​രു​​​​ന്നെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ അ​​​​മ്മ ഇ​​​​പ്പോ​​​​ൾ മ​​​​രി​​​​ക്കി​​​​ല്ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു എ​​​​ന്നൊ​​​​രു തോ​​​​ന്ന​​​​ൽ കൂ​​​​ടി​​​​യാ​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ കു​​​​റ്റ​​​​ബോ​​​​ധം ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളെ നീ​​​​റ്റി നീ​​​​രൊ​​​​ഴു​​​​ക്കി.

അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​റി​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് തി​​​​രി​​​​കെ ന​​​​ട​​​​ന്നു. ഉ​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണെ​​​​ന്നേ തോ​​​​ന്നൂ. ബാ​​​​ക്കി​െ​​വ​​​​ച്ചു പോ​​​​യ ഏ​​​​തോ ചി​​​​രി​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​ണി​​​​ക​​​​ക​​​​ൾ ചു​​​​ണ്ടു​​​​ക​​​​ൾ​​​​ക്കി​​​​ട​​​​യി​​​​ൽ കു​​​​രു​​​​ങ്ങി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ജ​​​​ന​​​​ൽ​​​പാ​​​​ളി​​​​ക​​​​ൾ തു​​​​റ​​​​ന്നി​​​​ട്ടു. സൂ​​​​ര്യ​​​​നും കാ​​​​റ്റും മ​​​​ര​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​മൊ​​​​ക്കെ അ​​​​വ​​​​സാ​​​​ന​​​​മാ​​​​യി ഒ​​​​ന്നു കാ​​​​ണ​​​​ട്ടെ. ആ ​​​​നാ​​​​ട​​​​ക​​​​ക്കാ​​​​ര​​​​ന്റെ ആ​​​​ത്മാ​​​​വ് എ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യെ​​​​ങ്കി​​​​ലും ചു​​​​റ്റി​​ന​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്നു​​​​ണ്ടെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ ചു​​​​വ​​രു തു​​​​ള​​​​യ്ക്കാ​​​​തെ അ​​​​ക​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് കേ​​​​റി​​​​ക്കോ​​​​ട്ടെ. എ​​​​ല്ലാ​​​​വ​​​​രോ​​​​ടും ദേ​​​​ഷ്യം തോ​​​​ന്നി. ഈ ​​​​മ​​​​ടയി​​​​ക്കും ഭ്രാ​​​​ന്തി​​​​ക്കു​​​​മി​​​​ട​​​​യി​​​​ൽ ജീ​​​​വി​​​​തം ന​​​​ര​​​​കി​​​​ച്ചു തീ​​​​ർ​​​​ന്നു​​പോ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു.

ജെ​​​​സ്സി​​​​യും ഒ​​​​പ്പം കു​​​​റ​​​​ച്ചു നാ​​​​ട്ടു​​​​കാ​​​​രും കി​​​​ത​​​​ച്ചു​​കൊ​​​​ണ്ടോ​​​​ടി വ​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത് ജ​​​​ന​​​​ലി​​​​ലൂ​​​​ടെ ക​​​​ണ്ട​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഗീ​​​​ത ക​​​​ട്ടി​​​​ലി​​​​നു താ​​​​ഴെ​​​​യാ​​​​യി മു​​​​ട്ടു​​​​ക​​​​ൾ വ​​​​രി​​​​ഞ്ഞു മു​​​​റു​​​​ക്കി ചു​​​​രു​​​​ണ്ടി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​ൽ​​പ​​​​നേ​​​​ര​​​​ത്തി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ൽ ​​​​ത​ന്നെ വീ​​​​ടി​​​​ന​​​​കം നി​​​​റ​​​​യു​​​​ന്ന​​​​തും ത​​​​നി​​​​യെ ഉ​​​​ത്ത​​​​ര​​​​വാ​​​​ദി​​​​ത്ത​​​​മേ​​​​റ്റ ചി​​​​ല​​​​ർ ഉ​​​​റ​​​​ക്കെ സം​​​​സാ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​തും കേ​​​​ൾ​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​യി. അ​​​​തി​​​​ൽ വ​​​​ള​​​​രെ​​​​ച്ചു​​​​രു​​​​ക്കം ചി​​​​ല​​​​രെ മാ​​​​ത്ര​​​​മേ ഗീ​​​​ത തി​​​​രി​​​​ച്ച​​​​റി​​​​ഞ്ഞു​​​​ള്ളൂ. സ്‌​​​​കൂ​​​​ൾ​​പ്രാ​​​​യം ക​​​​ഴി​​​​യു​​​​ന്ന​​​​തി​​​​നു മു​​​​മ്പേ നാ​​​​ടു​​​​ക​​​​ട​​​​ക്ക​​​​പ്പെ​​​​ട്ട പെ​​​​ണ്ണാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ല്ലോ അ​​​​വ​​​​ൾ. ആ​​​​ദ്യം ഒ​​​​ര​​​​ക​​​​ന്ന ബ​​​​ന്ധു​​​​വി​​​​ന്റെ വീ​​​​ട്ടി​​​​ൽ അ​​​​ടു​​​​ക്ക​​​​ള സ​​​​ഹാ​​​​യ​​​​ത്തി​​​​ന് പോ​​​​യി നി​​​​ന്നു. പി​​​​ന്നെ മ​​​​റ്റൊ​​​​രി​​​​ട​​​​ത്ത് റ​​​​ബ​​​​ർ ടാ​​​​പ്പി​​​​ങ് തൊ​​​​ഴി​​​​ലാ​​​​ളി​​​​യാ​​​​യി. പി​​​​ന്നീ​​​​ടൊ​​​​രു ഹോ​​​​ട്ട​​​​ലി​​​​ൽ കു​​​​റ​​​​ച്ചു നാ​​​​ൾ. ഹോ​​​​ട്ട​​​​ൽ മു​​​​ത​​​​ലാ​​​​ളി​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​മ്മ കി​​​​ട​​​​പ്പി​​​​ലാ​​​​യ​​​​തോ​​​​ടെ അ​​​​വ​​​​രെ നോ​​​​ക്കു​​​​ന്ന ജോ​​​​ലി​​​​ക്ക് നി​​​​യോ​​​​ഗി​​​​ക്ക​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. പി​​​​ന്നെ മ​​​​റ്റൊ​​​​രു ജോ​​​​ലി​​​​ക്കും പോ​​​​കേ​​​​ണ്ടി​​വ​​​​ന്നി​​​​ല്ല. ഒ​​​​റ്റ​​​​ക്കാ​​​​യി പോ​​​​കു​​​​ന്ന വൃ​​​​ദ്ധ​​​​രു​​​​ടെ എ​​​​ണ്ണം കൂ​​​​ടി​​​​യ​​​​തേ​​​​യു​​​​ള്ളൂ. അ​​​​വ​​​​രി​​​​ൽ മി​​​​ക്ക​​​​വ​​​​രും മ​​​​ര​​​​ണ​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ക്ക​​​​യി​​​​ൽ ഏ​​​​റെ​​നാ​​​​ൾ ചെല​​​​വ​​​​ഴി​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യും ചെ​​​​യ്തു. ഗീ​​​​ത​​​​യ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ കൂ​​​​ട്ടി​​​​രി​​പ്പു​​​​കാ​​​​രി​​​​യാ​​​​യി. ഇ​​​​ട​​​​യ്ക്കൊ​​​​ക്കെ വീ​​​​ട്ടി​​​​ൽ വ​​​​ന്നു പോ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നെ​​​​ങ്കി​​​​ലും നാ​​​​ടി​​​​നോ​​​​ട് അ​​​​ത്ര പ​​​​രി​​​​ച​​​​യം പോ​​​​രാ. ചി​​​​ല പെ​​​​ണ്ണു​​​​ങ്ങ​​​​ൾ ഗീ​​​​ത​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ടു​​​​ത്തും, മു​​​​റി​​​​യു​​​​ടെ മൂ​​​​ല​​​​യി​​​​ലു​​​​മൊ​​​​ക്കെ​​​​യാ​​​​യി ഇ​​​​രി​​​​പ്പു​​​​റ​​​​പ്പി​​​​ച്ചു. ‘‘എ​​​​ന്തു പ​​​​റ്റി?’’ എ​​​​ന്നൊ​​​​രു​​​​വ​​​​ൾ കാ​​​​തി​​​​ൽ അ​​​​ട​​​​ക്കം ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു. ‘‘മ​​​​രി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി’’' എ​​​​ന്ന് മ​​​​റു​​​​പ​​​​ടി പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. ചോ​​​​ദി​​​​ച്ച സ്ത്രീ​​​​ക്ക് തൃ​​​​പ്തി​വ​​​​ന്നി​​​​ല്ലെ​​​​ന്ന് അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ മു​​​​ഖ​​​​ഭാ​​​​വം വ്യ​​​​ക്ത​​​​മാ​​​​ക്കി.

അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ദേ​​​​ഹം കു​​​​ളി​​​​പ്പി​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​യി പു​​​​റ​​​​ത്തേ​​​​ക്കെ​​​​ടു​​​​ത്ത​​​​പ്പോ​​​​ൾ, ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യെ​​​​പ്പേ​​​​ടി​​​​ച്ച് കു​​​​ളി​​​​ക്കാ​​​​തെ ന​​​​ട​​​​ന്ന ക​​​​ഥ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ് അ​​​​വ​​​​രു​​​​റ​​​​ക്കെ​​​​ച്ചി​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​തോ​​​​ർ​​​​ത്ത് ഗീ​​​​ത ക​​​​ര​​​​ഞ്ഞു. ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ലൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലും ആ ​​​​സ്ത്രീ സ​​​​മാ​​​​ധാ​​​​ന​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല. ആ​​​​രോ വ​​​​ന്ന് ഗീ​​​​ത​​​​യു​​​​ടെ ചു​​​​മ​​​​ലി​​​​ൽ പി​​​​ടി​​​​ച്ചു കു​​​​ലു​​​​ക്കി. ദൂ​​​​രെ​​​​യെ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യോ നി​​​​ന്ന് മ​​​​റ്റാ​​​​രോ അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ പേ​​​​രു​​​​റ​​​​ക്കെ വി​​​​ളി​​​​ച്ചു. അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​ത്ഭു​​​​ത​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. ഇ​​​​ത്ര ചു​​​​രു​​​​ങ്ങി​​​​യ സ​​​​മ​​​​യം​​കൊ​​​​ണ്ട് ഈ ​​​​വീ​​​​ടി​​​​നും ഇ​​​​തി​​​​ലെ മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​ർ​​​​ക്കും ആ​​​​രൊ​​​​ക്കെ​​​​യോ ഉ​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ഇ​​​​വ​​​​രെ​​​​ല്ലാം എ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു?

‘‘അ​​​​റി​​​​യാ​​​​മോ നി​​​​ന​​​​ക്കെ​​​​ന്നെ?’’ വ​​​​ള​​​​രെ പ്രാ​​​​യം​​ചെ​​​​ന്ന ഒ​​​​രു ത​​​​ള്ള വി​​​​തു​​​​മ്പി​​​​ക്കൊ​​​​ണ്ട് അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ കൈ ​​​​പി​​​​ടി​​​​ച്ചു.

കു​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞു താ​​​​ണ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളും ക​​​​ഷ​​​​ണ്ടി​​​​ത്ത​​​​ല​​​​യു​​​​മു​​​​ള്ള, കു​​​​നി​​​​ഞ്ഞു നി​​​​ലം​​തൊ​​​​ട്ടു ന​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന ആ ​​​​ത​​​​ള്ള​​​​യെ എ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യും ക​​​​ണ്ട​​​​താ​​​​യി ഓ​​​​ർ​​​​മ വ​​​​ന്നി​​​​ല്ല.

‘‘ഈ ​​​​ക​​​​യ്യി​​​​ലോ​​​​ട്ടാ നി​​​​ന്നെ പെ​​​​റ്റി​​​​ട്ട​​​​ത്. ഒ​​​​രെ​​​​ണ്ണം ചാ​​​​പി​​​​ള്ള​​​​യാ​​​​യി​​​​പ്പോ​​​​യി​​​​ല്ലേ. അ​​​​ല്ലെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ കൊ​​​​ച്ചി​​​​നൊ​​​​രു കൂ​​​​ട്ടൊ​​​​ണ്ടാ​​​​യേ​​​​നെ.’’ അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ കു​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ വെ​​​​ള്ളം നി​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. ‘‘ആ​​​​ദ്യോ​​​​ക്കെ കു​​​​റേ​​​​ത​​​​വ​​​​ണ വ​​​​ന്നു ഞാ​​​​നി​​​​വി​​​​ടെ. കൊ​​​​ച്ചി​​​​നെ​​​​യൊ​​​​ന്നു കാ​​​​ണാ​​​​നും മു​​​​റു​​​​ക്കാ​​​​നു​​​​ള്ള ചി​​​​ല്ല​​​​റ വാ​​​​ങ്ങാ​​​​നും. അ​​​​പ്പൊ​​​​ഴൊ​​​​ക്കെ ആ ​​​​സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി ആ​​​​ട്ടി​​​​യി​​​​റ​​​​ക്കി. എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​തു​​​​കൊ​​​​ണ്ട് കു​​​​ഴ​​​​പ്പ​​​​മി​​​​ല്ല കൊ​​​​ച്ചേ. അ​​​​വ​​​​ളെ​​​​ന്തോ​​​​രം സ​​​​ഹി​​​​ച്ച​​​​താ. നേ​​​​രാം​​വ​​​​ണ്ണം ഉ​​​​ണ്ടാ​​​​യ​​​​ത​​​​ല്ലേ​​​​ലും വ​​​​യ​​​​റ്റി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ന്ന പി​​​​ള്ളേം ച​​​​ത്തു​​പോ​​​​യി​​​​ല്ലേ. അ​​​​വ​​​​ളെ​​​​ന്നെ പ്രാ​​​​കി​​​​ക്കാ​​​​ണും. എ​​​​നി​​​​ക്കൊ​​​​ന്ന് കാ​​​​ണാ​​​​ന്തോ​​​​ന്നി. അ​​​​താ ഞാ​​​​ൻ വ​​​​ല്ല​​​​പാ​​​​ടും ഇ​​​​ഴ​​​​ഞ്ഞി​​​​ങ്ങെ​​​​ത്തി​​​​യേ.’’

പ​​​​ല്ലി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത വാ​​​​യ മു​​​​റു​​​​ക്കെ​​​​പ്പൂ​​​​ട്ടി, ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ മു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലെ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യോ കൊ​​​​രു​​​​ത്ത് അ​​​​വ​​​​ർ അ​​​​വ്യ​​​​ക്ത​​​​മാ​​​​യി പ​​​​തം പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു ക​​​​ര​​​​ഞ്ഞു. മു​​​​ഖ​​​​ത്തെ കു​​​​ഴി​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ ആ​​​​ഴ​​​​ത്തി​​​​ലെ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യോ ഒ​​​​ഴു​​​​കി​​ന​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ന്ന തി​​​​ള​​​​ക്ക​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത വ​​​​ട്ട​​​​ക്ക​​​​ല്ലു​​​​ക​​​​ൾ, അ​​​​വി​​​​ടെ നി​​​​ന്നു​​​​റ​​​​വ​​​​യി​​​​ടു​​​​ന്ന ഉ​​​​പ്പു വെ​​​​ള്ള​​​​ത്തി​​​​നൊ​​​​പ്പം ഒ​​​​ഴു​​​​കി​​​​പ്പോ​​​​യേ​​​​ക്കു​​​​മെ​​​​ന്ന് ഗീ​​​​ത ഭ​​​​യ​​​​ന്നു. ആ ​​​​വൃ​​​​ദ്ധ​​​​യു​​​​ടെ മെ​​​​ലി​​​​ഞ്ഞ കൈ​​​​ത്ത​​​​ണ്ട ശ്ര​​​​ദ്ധ​​​​യോ​​​​ടെ പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​മാ​​​​റ്റി ​െവ​​​​ച്ച​​ശേ​​​​ഷം അ​​​​വ​​​​ള​​​​വി​​​​ടെ നി​​​​ന്ന് ധൃ​​​​തി​​​​യി​​​​ൽ പു​​​​റ​​​​ത്തേ​​​​ക്കി​​​​റ​​​​ങ്ങി. എ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യെ​​​​ങ്കി​​​​ലും ഒ​​​​ളി​​​​ച്ചു​​നി​​​​ൽ​​​​ക്ക​​​​ണം. ആ​​​​രു​​​​ടെ​​​​യും നോ​​​​ട്ട​​​​മെ​​​​ത്താ​​​​ത്തി​​​​ട​​​​ത്ത്. എ​​​​ന്താ​​​​ണ​​​​വ​​​​ർ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​ത്? സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ കൊ​​​​ച്ച് ചാ​​​​പി​​​​ള്ള​​​​യോ? അ​​​​പ്പൊ ഗീ​​​​ത എ​​​​ന്ന പെ​​​​ണ്ണ് ഈ ​​​​ഭൂ​​​​മി​​​​യി​​​​ലെ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​യി?

എ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്കാ​​​​ണ് പോ​​​​വു​​​​ക? അ​​​​ടു​​​​ക്ക​​​​ള​​​​യി​​​​ൽ നി​​​​റ​​​​യെ പെ​​​​ണ്ണു​​​​ങ്ങ​​​​ളാ​​​​ണ്. ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​റി​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്കെ​​​​ത്തി​​നോ​​​​ക്കി. മ​​​​ച്ചി​​​​ൽ ത​​​​റ​​​​പ്പി​​​​ച്ചു നോ​​​​ക്കി ച​​​​ല​​​​ന​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​തെ കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ​​​​വ​​​​ർ. പ​​​​രി​​​​ച​​​​യ​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത​​​​വ​​​​രെ കാ​​​​ണു​​​​മ്പോ​​​​ൾ നി​​​​ല​​​​വി​​​​ളി​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യും തെ​​​​റി പ​​​​റ​​​​യു​​​​ക​​​​യും ചെ​​​​യ്യു​​​​ന്ന​​​​തു​​കൊ​​​​ണ്ടാ​​​​വാം ആ ​​​​മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ ആ​​​​രു​​​​മി​​​​ല്ല.

ഗീ​​​​ത​​​​യ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ചെ​​​​വി​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ചു​​​​ണ്ട​​​​ടു​​​​പ്പി​​​​ച്ചു. ക​​​​ഴി​​​​യു​​​​ന്ന​​​​ത്ര ഈ​​​​ർ​​​​ഷ്യ ശ​​​​ബ്ദ​​​​ത്തി​​​​ൽ ക​​​​ല​​​​ർ​​​​ത്തി, വാ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​ളെ മു​​​​ന​​​​കൂ​​​​ർ​​​​ത്ത ഒ​​​​രു സൂ​​​​ചി​​​​യെ​​​​ന്ന​​വ​​​​ണ്ണം ചെ​​​​വി​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് കു​​​​ത്തി​​​​യി​​​​റ​​​​ക്കി.

‘‘ഇ​​​​നി​​​​യെ​​​​ങ്കി​​​​ലും പ​​​​റ ത​​​​ള്ളേ. ആ​​​​രു​​​​ടെ മോ​​​​ളാ ഞാ​​​​ൻ?’’

ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ നോ​​​​ട്ടം ച​​​​രി​​​​ച്ചു. കു​​​​റേ വ​​​​ർ​​​​ഷ​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കി​​​​ട​​​​യി​​​​ലാ​​​​ദ്യ​​​​മാ​​​​യി അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ചു​​​​ണ്ടി​​​​ൻ​​കോ​​​​ണു​​​​ക​​​​ൾ ക​​​​വി​​​​ള​​​​തി​​​​രു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലേ​​​​ക്ക് കു​​​​ടി​​​​യേ​​​​റി. മ​​​​ഞ്ഞി​​​​ച്ച നി​​​​റ​​​​മു​​​​ള്ള വ​​​​ലി​​​​ഞ്ഞ തൊ​​​​ലി​​​​യി​​​​ൽ വി​​​​ള​​​​ർ​​​​ത്ത​​​​തെ​​​​ങ്കി​​​​ലും ചു​​​​വ​​​​പ്പു​​രാ​​​​ശി പ​​​​ട​​​​ർ​​​​ന്നു.

‘‘നി​​​​ന്നെ പൂ​​​​ച്ച പെ​​​​റ്റ​​​​താ​​​​ണ്.’’ അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ശ​​​​ബ്ദം ഇ​​​​ത്ത​​​​വ​​​​ണ ഉ​​​​റ​​​​ച്ച​​​​താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. വാ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​ൾ മു​​​​മ്പ​​​​ത്തേ​​​​ക്കാ​​​​ളൊ​​​​ക്കെ വ്യ​​​​ക്ത​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.

‘‘ഭ്രാ​​​​ന്ത് പ​​​​റ​​​​യാ​​​​തെ, ശ​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ള്ള​​​​ത് പ​​​​റ’’, ഗീ​​​​ത പ​​​​ല്ലി​​​​റു​​​​മ്മി.

‘‘നാ​​​​ല് പൂ​​​​ച്ച​​​​ക്കു​​​​ഞ്ഞു​​​​ങ്ങ​​​​ള്.’’ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ ഒ​​​​രു സ്വ​​​​പ്ന​​​​ത്തി​​​​ലെ​​​​ന്ന​​പോ​​​​ലെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ള​​​​ക്കി പു​​​​ഞ്ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. ‘‘അ​​​​തി​​​​ലൊ​​​​ന്നി​​​​നെ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​ക്ക് കൊ​​​​ടു​​​​ത്തു. അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ പാ​​​​ല് കു​​​​ടി​​​​ച്ച് കു​​​​ടി​​​​ച്ച് നീ​​​​യൊ​​​​രു മ​​​​നു​​​​ഷ്യ​​​​ത്തി​​​​യാ​​​​യി.’’

‘‘ന​​​​ശി​​​​ച്ചു പോ ​​​​ത​​​​ള്ളേ.’’ ത​​​​ല​​​​യി​​​​ൽ കൈ​െ​​വ​​​​ച്ച് പ്രാ​​​​കി​​​​ക്കൊ​​​​ണ്ട് ഗീ​​​​ത പു​​​​റ​​​​ത്തേ​​ക്ക് പാ​​​​ഞ്ഞു. ശ്വാ​​​​സം മു​​​​ട്ടു​​​​ന്ന​​​​തു​​പോ​​​​ലെ തോ​​​​ന്നി.

വ​​​​ട​​​​ക്കേ​​​​യ​​​​തി​​​​രി​​​​ലെ പാ​​​​റ​​​​ക്കൂ​​​​ട്ട​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കി​​​​ട​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ആ​​​​രും കാ​​​​ണാ​​​​തെ നു​​​​ഴ​​​​ഞ്ഞു ക​​​​യ​​​​റി​​​​യി​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​ൻ കൊ​​​​തി​​​​ച്ചാ​​​​ണ് മു​​​​റ്റ​​​​ത്തേ​​​​ക്കി​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​യ​​​​ത്. അ​​​​തി​​​​നി​​​​ട​​​​യി​​​​ൽ പ​​​​തി​​​​ച്ചി​​​​ത്ത​​​​ള്ള ക​​​​ണ്ടു​​​​പി​​​​ടി​​​​ച്ചു. അ​​​​വ​​​​ർ പി​​​​റ​​​​കേ വ​​​​ന്ന് സാ​​​​രി​​​​ത്തു​​​​മ്പി​​​​ൽ പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​വ​​​​ലി​​​​ച്ചു. ഗീ​​​​ത ക്രു​​​​ദ്ധ​​​​മാ​​​​യ മു​​​​ഖ​​​​ത്തോ​​​​ടെ അ​​​​വ​​​​രെ നോ​​​​ക്കി. ഈ ​​​​ഉ​​​​ട​​​​ഞ്ഞി​​​​ള​​​​കി​​​​യ ദേ​​​​ഹ​​​​വും പേ​​​​റി അ​​​​വ​​​​രെ​​​​ന്തി​​​​നാ​​​​ണ് ഇ​​​​ന്നു​​ത​​​​ന്നെ ഇ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്ക് വ​​​​ലി​​​​ഞ്ഞു​​ക​​​​യ​​​​റി വ​​​​ന്ന​​​​ത്? ജീ​​​​വി​​​​ത​​​​ത്തി​​​​ലാ​​​​കെ​​​​യു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന ആ​​​​ശ്വാ​​​​സ​​​​ത്തെ​​​​യും കൂ​​​​ടി ചി​​​​ത​​​​യി​​​​ൽ​ െവ​​​​ച്ചെ​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​നോ?

‘‘നോ​​​​ക്ക് കൊ​​​​ച്ചേ, നി​​​​ന്നെ ജീ​​​​വ​​​​നോ​​​​ടെ​​​​യി​​​​ങ്ങ​​​​നെ കാ​​​​ണാ​​​​ൻ പ​​​​റ്റു​​​​മോ​​​​ന്ന് എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​റി​​​​ഞ്ഞൂ​​​​ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. ഒ​​​​രു പൂ​​​​ച്ച പെ​​​​റ്റ് കി​​​​ട​​​​പ്പു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​വി​​​​ടെ. ക​​​​ണ്ണു​​​​തെ​​​​റ്റി​​​​യാ​​​​ൽ അ​​​​തി​​​​ന്റെ​​​​ടേ​​​​ല് കൊ​​​​ണ്ടി​​​​ട്ടു​​ക​​​​ള​​​​യും. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി ഇ​​​​ല്ലാ​​​​രു​​​​ന്നെ​​​​ങ്കി നീ ​​​​എ​​​​ന്നേ ച​​​​ത്തേ​​​​നെ.’’

ആ ​​​​വ​​​​ലി​​​​യ സം​​​​സാ​​​​ര​​​​ത്തി​​​​ന്റെ​​​​യൊ​​​​ടു​​​​വി​​​​ൽ അ​​​​വ​​​​ർ ശ്വാ​​​​സം ആ​​​​ഞ്ഞു​​വ​​​​ലി​​​​ച്ചു. ഗീ​​​​ത​​​​ക്ക് മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​ലാ​​​​യി. മ​​​​റ്റെ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യും സം​​​​ഭ​​​​വി​​​​ക്കാ​​​​നി​​​​ട​​​​യി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത​​വി​​​​ധം ഇ​​​​വി​​​​ടെ അ​​​​മ്മ​ത​​​​ന്നെ വ​​​​ലി​​​​യൊ​​​​രു ക​​​​ള​​​​വാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.

ന​​​​ടു​​​​മു​​​​റി​​​​യി​​​​ലെ മൂ​​​​ല​​​​യി​​​​ൽ ചു​​​​രു​​​​ണ്ടു​​കൂ​​​​ടി​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​മ്മ​​​​യെ കു​​​​ളി​​​​പ്പി​​​​ച്ച് വെ​​​​ള്ള​​​​മു​​​​ണ്ട് പു​​​​ത​​​​പ്പി​​​​ച്ച് ന​​​​ടു​​​​മു​​​​റി​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് കൊ​​​​ണ്ടു​​​​വ​​​​രും. അ​​​​ടു​​​​ത്തി​​​​രി​​​​ക്കേ​​​​ണ്ടി വ​​​​രും. ക​​​​ര​​​​യേ​​​​ണ്ടി വ​​​​രും.​​ പ​​​​ക്ഷേ അ​​​​മ്മേ​​​​യെ​​​​ന്ന് വി​​​​ളി​​​​ച്ച​​​​ല്ല ക​​​​ര​​​​യേ​​​​ണ്ട​​​​ത്. പി​​​​ന്നെ​​​​ന്താ​​​​ണ് വി​​​​ളി​​​​ക്കു​​​​ക ചേ​​​​ച്ചീ​​​​ന്നോ? അ​​​​ത് വ​​​​ലി​​​​യ ത​​​​മാ​​​​ശ​​​​യാ​​​​വും. അ​​​​മ്മ​​​​യ​​​​തൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലും ക്ഷ​​​​മി​​​​ക്കി​​​​ല്ല. ഇ​​​​ഷ്ട​​​​പ്പെ​​​​ട്ട​​​​വ​​​​ന്റെ കൂ​​​​ടെ ഇ​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​യ​​​​വ​​​​ൾ, ഗ​​​​ർ​​​​ഭി​​​​ണി​​​​യാ​​​​യി തി​​​​രി​​​​കെ വ​​​​ന്നു. പ്ര​​​​സ​​​​വ​​​​ത്തി​​​​ൽ കൊ​​​​ച്ചു മ​​​​രി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി. പു​​​​തി​​​​യൊ​​​​രു ജീ​​​​വി​​​​തം തു​​​​ട​​​​ങ്ങാ​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​വ​​​​ർ​​​​ക്ക്. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി സ്വ​​​​യം വി​​​​ഡ്ഢി​​​​യാ​​​​യ​​​​തി​​​​നൊ​​​​പ്പം മ​​​​റ്റൊ​​​​രു പെ​​​​ണ്ണി​​​​നെ​​​​ക്കൂ​​​​ടി വി​​​​ഡ്ഢി​​​​യാ​​​​ക്കി വ​​​​ള​​​​ർ​​​​ത്തി.

ചാ​​​​വി​​​​ന്റെ ച​​​​ട​​​​ങ്ങു​​​​ക​​​​ൾ ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ് കു​​​​ന്നി​​​​റ​​​​ങ്ങി​​​​പ്പോ​​​​യ നാ​​​​ട്ടു​​​​കാ​​​​ർ​​​​ക്കൊ​​​​പ്പം ജെ​​​​സ്സി​​​​യും പോ​​​​യി. ഒ​​​​രു മാ​​​​സ​​​​ത്തി​​​​നു മു​​​​മ്പി​​​​വി​​​​ടെ വ​​​​ന്ന​​​​പ്പോ​​​​ൾ കൊ​​​​ണ്ടു​​വ​​​​ന്ന പ്ലാ​​​​സ്റ്റി​​​​ക് സ​​​​ഞ്ചി അ​​​​വ​​​​ൾ ക​​​​യ്യി​​​​ലൊ​​​​തു​​​​ക്കി പി​​​​ടി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. മു​​​​ഷി​​​​ഞ്ഞ മ​​​​ണ​​​​മു​​​​ള്ള ര​​​​ണ്ടോ മൂ​​​​ന്നോ നീ​​​​ള​​​​ൻ ഉ​​​​ടു​​​​പ്പു​​​​ക​​​​ളും പാ​​​​വാ​​​​ട​​​​ക​​​​ളു​​​​മാ​​​​ണ​​​​തി​​​​ൽ. പോ​​​​കാ​​​​ൻ നേ​​​​രം അ​​​​വ​​​​ൾ ഗീ​​​​ത​​​​യു​​​​ടെ ഏ​​​​റ്റ​​​​വും അ​​​​ടു​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് നി​​​​ര​​​​ങ്ങി​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.

‘‘ഇ​​​​നി പോ​​​​വു​​​​മ്പം ഞാ​​​​നും കൂ​​​​ടെ വ​​​​ന്നോ​​​​ട്ടെ ചേ​​​​ച്ചീ?’’

ഗീ​​​​ത അ​​​​വ​​​​ളെ ആ​​​​ശ്ച​​​​ര്യ​​​​ത്തോ​​​​ടെ നോ​​​​ക്കി.

‘‘നീ​​​​യി​​​​ങ്ങോ​​​​ട്ട് വ​​​​ര​​​​ണം. ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യെ നോ​​​​ക്ക​​​​ണം. പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ പൈ​​​​സ ത​​​​ന്നെ ത​​​​ന്നേ​​​​ക്കാം ജെ​​​​സ്സീ.’’

ജെ​​​​സ്സി ത​​​​ല ഇ​​​​രു​​​​വ​​​​ശ​​​​ത്തേ​​​​ക്കു​​​​മാ​​​​ട്ടി. അ​​​​വ​​​​ൾ​​​​ക്ക​​​​തി​​​​ന് സ​​​​മ്മ​​​​ത​​​​മ​​​​ല്ല. അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ കൂ​​​​ടെ ഒ​​​​റ്റ​​​​ക്കി​​​​വി​​​​ടെ ക​​​​ഴി​​​​യാ​​​​ൻ അ​​​​വ​​​​ളെ​​​​ന്ന​​​​ല്ല ആ​​​​രും മ​​​​ന​​​​സ്സ് കാ​​​​ണി​​​​ക്കി​​​​ല്ല.

മൂ​​​​ന്നു ദി​​​​വ​​​​സം എ​​​​ങ്ങ​​​​നെ​​​​യൊ​​​​ക്കെ​​​​യോ ക​​​​ഴി​​​​ച്ചു​​കൂ​​​​ട്ടി. വെ​​​​യി​​​​ലു താ​​​​ണു ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞാ​​​​ൽ ആ​​​​രെ​​​​ങ്കി​​​​ലു​​​​മൊ​​​​ക്കെ അ​​​​ന്വേ​​​​ഷി​​​​ച്ചു വ​​​​ന്നു. ചി​​​​ല​​​​രൊ​​​​ക്കെ ഇ​​​​റ​​​​യ​​​​പ്പ​​​​ടി​​​​യി​​​​ലി​​​​രു​​​​ന്ന് നെ​​​​ടു​​​​വീ​​​​ർ​​​​പ്പി​​​​ട്ടു. ചി​​​​ല​​​​ർ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ വാ​​​​തി​​​​ൽ​​​​ക്ക​​​​ലോ​​​​ളം ചെ​​​​ന്ന് സു​​​​ഖ​​​​വി​​​​വ​​​​ര​​​​മ​​​​ന്വേ​​​​ഷി​​​​ച്ചു. ശേ​​​​ഷം ചീ​​​​ത്ത വാ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​ൾ കേ​​​​ട്ട് പ്രാ​​​​കി​​​​ക്കൊ​​​​ണ്ട് തി​​​​രി​​​​കെ​​​​പ്പോ​​​​യി. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ അ​​​​ടു​​​​ത്ത കൂ​​​​ട്ടു​​​​കാ​​​​രി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന മ​​​​റി​​​​യാ​​​​മ്മ മൂ​​​​ന്നാം ദി​​​​വ​​​​സം വൈ​​​​കു​​​​ന്നേ​​​​രം വ​​​​ന്നു. അ​​​​വ​​​​ർ ഭ​​​​ർ​​​​ത്താ​​​​വി​​​​ന്റെ നാ​​​​ട്ടി​​​​ലാ​​​​ണ് താ​​​​മ​​​​സം. അ​​​​ന്ന് രാ​​​​വി​​​​ലെ വ​​​​ന്ന​​​​പ്പോ​​​​ഴാ​​​​ണ് വി​​​​വ​​​​ര​​​​മ​​​​റി​​​​ഞ്ഞ​​​​ത്.

‘‘അ​​​​വ​​​​ളൊ​​​​രു മ​​​​ണ്ടി​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു.’’ അ​​​​വ​​​​ർ മ്ലാ​​​​ന​​​​മാ​​​​യ മു​​​​ഖ​​​​ത്തോ​​​​ടെ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. ‘‘ഒ​​​​ളി​​​​ച്ചോ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​യെ​​​​ന്ന് കേ​​​​ട്ട് ഞ​​​​ങ്ങ​​​​ളെ​​​​ല്ലാം അ​​​​ന്തി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി. മൂ​​​​ന്നാ​​​​ണു​​​​ങ്ങ​​​​ൾ​​​​ക്കൊ​​​​പ്പം പോ​​​​കാ​​​​ൻ കു​​​​റ​​​​ച്ച് ധൈ​​​​ര്യ​​​​മൊ​​​​ന്നും പോ​​​​ര​​​​ല്ലോ. ഇ​​​​വ​​​​രു പോ​​​​യ​​​​തി​​​​ന്റെ ര​​​​ണ്ടാം പ​​​​ക്കം പോ​​​​ലീ​​​​സ​​​​ന്വേ​​​​ഷി​​​​ച്ചു വ​​​​ന്നു. കാ​​​​ശു​​​​ള്ള ഏ​​​​തോ മു​​​​ത​​​​ലാ​​​​ളി​​​​യേം കു​​​​ത്തി ഏ​​​​താ​​​​ണ്ടൊ​​​​ക്കെ മു​​​​ദ്രാ​​​​വാ​​​​ക്യ​​​​ങ്ങ​​​​ളും വി​​​​ളി​​​​ച്ച് നാ​​​​ടു​​​​വി​​​​ട്ടു പോ​​​​ന്ന മ​​​​ഹാ​​​​ന്മാ​​​​രാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു മൂ​​​​ന്നു​​പേ​​​​രും. മോ​​​​ൾ​​​​ക്ക​​​​റി​​​​യാ​​​​മോ ര​​​​ണ്ടു ദി​​​​വ​​​​സം എ​​​​നി​​​​ക്കു​​​​റ​​​​ങ്ങാ​​​​മ്പോ​​​​ലും പ​​​​റ്റി​​​​യി​​​​ല്ല. അ​​​​വ​​​​ള​​​​വി​​​​ടെ അ​​​​ഭി​​​​ന​​​​യി​​​​ക്കാ​​​​ൻ കേ​​​​റി​​​​യ​​​​ത് ഞാ​​​​മ്പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞി​​​​ട്ടാ​​​​ണ​​​​ല്ലോ എ​​​​ന്നൊ​​​​രു വി​​​​ഷ​​​​മം. എ​​​​ന്താ​​​​യാ​​​​ലും ആ​​​​ള് തി​​​​രി​​​​ച്ചു​വ​​​​ന്നു. മ​​​​ട്ടി​​​​ലും ഭാ​​​​വ​​​​ത്തി​​​​ലു​​​​മൊ​​​​ക്കെ ഒ​​​​രു പു​​​​തു​​​​മ​​​​ണ​​​​വാ​​​​ട്ടി​​​​യു​​​​ടെ ചേ​​​​ലു​​​​ണ്ടാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​ന്ന്. കൂ​​​​ടെ​​​​പ്പോ​​​​യ​​​​വ​​​​ന്റെ കാ​​​​ര്യം ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചാ​​​​ൽ മാ​​​​ത്രം ക​​​​ണ്ണു നി​​​​റ​​​​യും. വ​​​​യ​​​​റു വീ​​​​ർ​​​​ത്ത് വീ​​​​ർ​​​​ത്ത് വ​​​​ന്ന​​​​പ്പ​​​​ഴാ ഒ​​​​റ്റ​​​​യ്ക്ക​​​​ല്ല വ​​​​ന്ന​​​​തെ​​​​ന്ന് മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​ലാ​​​​യെ. പ​​​​ക്ഷേ ഭാ​​​​ഗ്യ​​​​ത്തി​​​​നോ എ​​​​ന്തോ ആ ​​​​കൊ​​​​ച്ചും പോ​​​​യി.’’

അ​​​​ങ്ങ​​​​നെ അ​​​​തു​​​​റ​​​​പ്പാ​​​​യി. വ​​​​യ​​​​സ്സി​​​​ത്ത​​​​ള്ള​​​​യു​​​​ടെ ഓ​​​​ർ​​​​മ​​​​പ്പി​​​​ശ​​​​ക​​​​ല്ല, ഭ്രാ​​​​ന്തി​​​​ത്ത​​​​ള്ള​​​​യു​​​​ടെ ജ​​​​ൽ​​പ​​ന​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​മ​​​​ല്ല. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ കു​​​​ഞ്ഞ് ജീ​​​​വ​​​​നോ​​​​ടെ​​​​യ​​​​ല്ല ജ​​​​നി​​​​ച്ച​​​​ത്.

ഒ​​​​രു നാ​​​​ൾ ക​​​​ഴി​​​​ഞ്ഞ​​​​പ്പോ​​​​ൾ​​ത​​​​ന്നെ ഗീ​​​​ത​​​​ക്ക് മ​​​​ടു​​​​ത്തി​​​​രു​​​​ന്നു. തൊ​​​​ട്ട​​​​ടു​​​​ത്ത മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്നു​​​​യ​​​​രു​​​​ന്ന നി​​​​ല​​​​വി​​​​ളി​​​​ക​​​​ളും തെ​​​​റി​​​​വാ​​​​ക്കു​​​​ക​​​​ളും വെ​​​​റു​​​​പ്പാ​​​​യി. ‘‘ജ​​​​ന്മം ന​​​​ൽ​​​​കി​​​​യെ​​​​ന്ന് ​െവ​​​​ച്ച് ഒ​​​​രാ​​​​ള​​​​മ്മ​​​​യാ​​​​കു​​​​ന്നി​​​​ല്ല’’ എ​​​​ന്ന് പ​​​​ല​​പ്രാ​​​​വ​​​​ശ്യം ഉ​​​​റ​​​​ക്കെ വി​​​​ളി​​​​ച്ചു​​പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു. ത​​​​ള്ള കേ​​​​ൾ​​​​ക്ക​​​​ട്ടെ. അ​​​​വ​​​​ർ സ്വ​​​​യം ശ​​​​പി​​​​ച്ച് തീ​​​​ര​​​​ട്ടെ.

മു​​​​മ്പ് വ​​​​രു​​​​മ്പോ​​​​ഴൊ​​​​ക്കെ ഏ​​​​റ്റ​​​​വും സ്നേ​​​​ഹ​​​​ത്തോ​​​​ടെ​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു അ​​​​വ​​​​രെ അ​​​​വ​​​​ൾ നോ​​​​ക്കി​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത്. ച​​​​രി​​​​ച്ചു കി​​​​ട​​​​ത്തി വി​​​​സ​​​​ർ​​​​ജ്യം തു​​​​ട​​​​ച്ചെ​​​​ടു​​​​ത്ത് ഡെ​​​​റ്റോ​​​​ളൊ​​​​ഴി​​​​ച്ച് തു​​​​ട​​​​യ്ക്കു​​​​മ്പോ​​​​ൾ​​പോ​​​​ലും അ​​​​വ​​​​രോ​​​​ട് ചി​​​​രി​​​​ച്ചു​​കൊ​​​​ണ്ട് സം​​​​സാ​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​രു​​​​ന്നു. അ​​​​തൊ​​​​ക്കെ ജോ​​​​ലി​​​​യു​​​​ടെ ഭാ​​​​ഗ​​​​മാ​​​​യി നി​​​​ത്യേ​​​​ന​​​​യെ​​​​ന്നോ​​​​ണം ചെ​​​​യ്യു​​​​ന്ന​​​​താ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ല്ലോ. ഇ​​​​വി​​​​ടെ​​​​യാ​​​​ക​​​​ട്ടെ അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ഇ​​​​ള​​​​യ​​​​മ്മ​​​​യാ​​​​ണ​​​​വ​​​​ർ. അ​​​​മ്മ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ സ്ഥാ​​​​നം. അ​​​​ത​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ക​​​​ട​​​​മ​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു. പ​​​​ക്ഷേ സ്ഥാ​​​​ന​​​​ക്ക​​​​യ​​​​റ്റം പി​​​​ടി​​​​ച്ചു​​വാ​​​​ങ്ങി അ​​​​വ​​​​ർ അ​​​​മ്മ​​​​യാ​​​​യി അ​​​​വ​​​​ത​​​​രി​​​​ച്ച​​​​പ്പോ​​​​ൾ സ്നേ​​​​ഹ​​​​ത്തി​​​​ന് പ​​​​ക​​​​രം വെ​​​​റു​​​​പ്പാ​​​​ണ് തോ​​​​ന്നി​​​​യ​​​​ത്.

ഒ​​​​ടു​​​​വി​​​​ൽ മ​​​​റി​​​​യാ​​​​മ്മ വ​​​​ന്നു​​പോ​​​​യ ദി​​​​വ​​​​സം രാ​​​​ത്രി സ്വ​​​​ന്തം മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ​​​​പ്പോ​​​​ലും ഇ​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​വാ​​​​ത്ത​​വി​​​​ധം ദു​​​​ർ​​​​ഗ​​​​ന്ധ​​​​മ​​​​ധി​​​​ക​​​​രി​​​​ച്ച​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഗീ​​​​ത ശാ​​​​പ​​​​വാ​​​​ച​​​​ക​​​​ങ്ങ​​​​ൾ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു​​കൊ​​​​ണ്ട് അ​​​​വി​​​​ടേ​​​​ക്ക് ക​​​​യ​​​​റി​​​​ച്ചെ​​​​ന്നു. ദി​​​​വ​​​​സ​​​​ത്തി​​​​ലൊ​​​​ന്നോ ര​​​​ണ്ടോ ത​​​​വ​​​​ണ അ​​​​വ​​​​ൾ നി​​​​ർ​​​​ബ​​​​ന്ധി​​​​ച്ച് വാ​​​​യി​​​​ലൊ​​​​ഴി​​​​ച്ചു കൊ​​​​ടു​​​​ക്കു​​​​ന്ന ക​​​​ഞ്ഞി​​​​യു​​​​ടെ ബാ​​​​ക്കി ക​​​​ട​​​​വാ​​​​യി​​​​ലൂ​​​​ടൊ​​​​ഴു​​​​കി ക​​​​ഴു​​​​ത്തി​​​​ലും ക​​​​ട്ടി​​​​ലി​​​​ലു​​​​മാ​​​​യി കെ​​​​ട്ടി​​​​ക്കി​​​​ട​​​​ന്ന​​​​തി​​​​ൽ ഉ​​​​റു​​​​മ്പു​​​​ക​​​​ളു​​​​ടെ വ​​​​ലി​​​​യൊ​​​​രു പ​​​​റ്റം താ​​​​വ​​​​ള​​​​മ​​​​ടി​​​​ച്ചി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. അ​​​​തി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് ഒ​​​​രു നി​​​​ര അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ചു​​​​ണ്ടു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലേ​​​​ക്ക് പു​​​​റ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ഗീ​​​​ത അ​​​​ന്തി​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി. അ​​​​വ​​​​ർ സ്വ​​​​യം തി​​​​രി​​​​ഞ്ഞു​കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യൊ​​​​ക്കെ ചെ​​​​യ്യു​​​​ന്ന​​​​താ​​​​ണ​​​​ല്ലോ. എ​​​​ന്തു​​​​കൊ​​​​ണ്ട് ആ ​​​​ഉ​​​​റു​​​​മ്പു​​​​ക​​​​ളെ ത​​​​ട്ടി​​​​ക്ക​​​​ള​​​​യു​​​​ന്നി​​​​ല്ല? അ​​​​വ​​​​ൾ ആ​​​​ധി​​​​യോ​​​​ടെ ആ ​​​​ഉ​​​​റു​​​​മ്പു​​​​ക​​​​ളെ തു​​​​ട​​​​ച്ചു മാ​​​​റ്റി​​​​യ​​​​പ്പോ​​​​ൾ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ മു​​​​ഖം തി​​​​രി​​​​ച്ചു, പി​​​​ന്നെ ധൃ​​​​തി​​​​യി​​​​ൽ പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞു: ‘‘നീ ​​​​പൂ​​​​ച്ച​​​​യു​​​​ടെ കു​​​​ഞ്ഞാ​​​​ണ്.’’

അ​​​​വ​​​​ര​​​​ത് പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നാ​​​​യി കൊ​​​​തി​​​​ച്ചു കി​​​​ട​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്ന് തോ​​​​ന്നും. ആ ​​​​പാ​​​​വം പൂ​​​​ച്ച​​​​ക്ക് ന​​​​ഷ്ട​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു​​പോ​​​​യ മാ​​​​തൃ​​​​സ്ഥാ​​​​നം ഏ​​​​തു വി​​​​ധേ​​​​ന​​​​യും വീ​​​​ണ്ടെ​​​​ടു​​​​ത്തു കൊ​​​​ടു​​​​ക്കാ​​​​നാ​​​​യി അ​​​​വ​​​​രി​​​​ത്ര നാ​​​​ളും ക​​​​ഷ്ട​​​​പ്പെ​​​​ടു​​​​ക​​​​യാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു​​​​വെ​​​​ന്നും.

ഗീ​​​​ത അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ നെ​​​​റ്റി​​​​യി​​​​ൽ ത​​​​ലോ​​​​ടി. ശ്ര​​​​ദ്ധ​​​​യോ​​​​ടെ തി​​​​രി​​​​ച്ചു കി​​​​ട​​​​ത്തി, മാ​​​​ലി​​​​ന്യ​​​​ത്തി​​​​ലൊ​​​​ട്ടി​​​​പ്പി​​​​ടി​​​​ച്ചു പോ​​​​യ തു​​​​ണി​​​​ക​​​​ൾ ഓ​​​​രോ​​​​ന്നാ​​​​യി സാ​​​​വ​​​​ധാ​​​​നം വേ​​​​ർ​​​​പെ​​​​ടു​​​​ത്തി. പി​​​​റ്റേ​​​​ന്ന് രാ​​​​വി​​​​ലെ അ​​​​വ​​​​ൾ വീ​​​​ടി​​​​ന​​​​കം മു​​​​ഴു​​​​വ​​​​ൻ അ​​​​ടി​​​​ച്ചു തു​​​​ട​​​​ച്ചു. അ​​​​മ്മ കി​​​​ട​​​​ന്ന ഷീ​​​​റ്റു​​​​ക​​​​ള​​​​പ്പാ​​​​ടെ എ​​​​രി​​​​ച്ചു ക​​​​ള​​​​ഞ്ഞു. വീ​​​​ടി​​​​ന് പി​​റ​​​​കി​​​​ലെ അ​​​​തി​​​​രി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് ചേ​​​​മ്പി​​​​ൻ താ​​​​ളു​​​​ക​​​​ൾ വെ​​​​ട്ടി പു​​​​ളി​​​​ങ്ക​​​​റി ​െവ​​​​ച്ചു. ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ പു​​​​തി​​​​യ വി​​​​രി​​​​പ്പു​​​​ക​​​​ൾ വി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ക​​​​യും കു​​​​ന്തി​​​​രി​​​​ക്കം പു​​​​ക​​​​യ്ക്കു​​​​ക​​​​യും കൂ​​​​ടി ചെ​​​​യ്ത​​​​പ്പോ​​​​ൾ ഒ​​​​രു​​വി​​​​ധം തൃ​​​​പ്തി​​​​യാ​​​​യി.

അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ക​​​​ട്ടി​​​​ലി​​​​ന​​​​ടി​​​​യി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്നു കി​​​​ട്ടി​​​​യ പ​​​​ഴ​​​​യ വാ​​​​രി​​​​ക​​​​യു​​​​മാ​​​​യി ഇ​​​​റ​​​​യ​​​​ത്തു വ​​​​ന്നി​​​​രു​​​​ന്ന​​​​പ്പോ​​​​ൾ അ​​​​ത്ഭു​​​​തം തോ​​​​ന്നി. വി​​​​ചാ​​​​രി​​​​ച്ച​​​​തി​​​​ലു​​​​മെ​​​​ളു​​​​പ്പ​​​​ത്തി​​​​ൽ അ​​​​വ​​​​ൾ ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യെ അം​​​​ഗീ​​​​ക​​​​രി​​​​ച്ചി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. വാ​​​​രി​​​​ക​​​​യു​​​​ടെ ആ​​​​ദ്യ പു​​​​റം മ​​​​റി​​​​യു​​​​മ്പോ​​​​ഴേ​​​​ക്കും കു​​​​ന്നു ക​​​​യ​​​​റി ആ​​​​രോ വ​​​​രു​​​​ന്ന​​​​ത് ക​​​​ണ്ടു. വൃ​​​​ത്തി​​​​യും പ​​​​കി​​​​ട്ടു​​​​മു​​​​ള്ള വേ​​​​ഷ​​​​മ​​​​ണി​​​​ഞ്ഞ, ഉ​​​​യ​​​​ര​​​​മു​​​​ള്ള ഒ​​​​രാ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​ൾ​​​​ക്ക് മു​​​​ന്നി​​​​ൽ നി​​​​ന്നു കി​​​​ത​​​​ച്ചു.

‘‘സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി?’’

‘‘ആ​​​​രാ?’’

‘‘സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യെ​​​​ക്കാ​​​​ണാ​​​​നാ.’’

‘‘അ​​​​വ​​​​ർ... മ​​​​രി​​​​ച്ചു...’’

അ​​​​യാ​​​​ൾ അ​​​​വി​​​​ശ്വാ​​​​സ​​​​ത്തോ​​​​ടെ അ​​​​മ്മ കി​​​​ട​​​​ന്ന മു​​​​റി​​​​യു​​​​ടെ ജ​​​​ന​​​​ൽ​​ഭാ​​​​ഗ​​​​ത്തേ​​​​ക്ക് നോ​​​​ക്കി. പി​​​​ന്നെ പ​​​​തി​​​​യെ ന​​​​ട​​​​ന്നു ചെ​​​​ന്ന് ക​​​​യ്യി​​​​ലി​​​​രു​​​​ന്ന ചെ​​​​റി​​​​യ പൊ​​​​തി അ​​​​വി​​​​ടെ​​​​ത്തി​​​​രു​​​​കി​​​​ക്ക​​​​യ​​​​റ്റി.

‘‘ആ​​​​രാ​​​​ണ്?’’, ഗീ​​​​ത അ​​​​ത്ഭു​​​​ത​​​​ത്തോ​​​​ടെ ചോ​​​​ദി​​​​ച്ചു.

‘‘സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ പ​​​​ഴ​​​​യൊ​​​​രു സു​​​​ഹൃ​​​​ത്താ​​​​ണ്’’, അ​​​​യാ​​​​ൾ ക​​​​ണ്ണു നി​​​​റ​​​​ച്ചു.

‘‘മി​​​​യാ​​​​ദെ​​​​ന്നാ​​​​ണോ പേ​​​​ര്?’’, ഗീ​​​​ത വെ​​​​പ്രാ​​​​ള​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു. അ​​​​ത​​​​യാ​​​​ള​​​​റി​​​​യാ​​​​തി​​​​രി​​​​ക്കാ​​​​ൻ അ​​​​തി​​​​ലേ​​​​റെ ശ്ര​​​​മ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടു.

‘‘അ​​​​തെ. സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി എ​​​​ന്നെ​​​​പ്പ​​​​റ്റി പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ടോ? എ​​​​ന്താ​​​​ണ് പ​​​​റ​​​​ഞ്ഞ​​​​ത്?’’ അ​​​​യാ​​​​ളും അ​​​​തി​​​​ശ​​​​യ​​​​ത്തോ​​​​ടെ അ​​​​വ​​​​ളെ സൂ​​​​ക്ഷി​​​​ച്ചു​​നോ​​​​ക്കി.

‘‘ഇ​​​​തി​​​​ന് മു​​​​മ്പ് നി​​​​ങ്ങ​​​​ളി​​​​വി​​​​ടെ വ​​​​ന്നി​​​​ട്ടു​​​​ണ്ടോ?’’, ഗീ​​​​ത​​​​യു​​​​ടെ ശ​​​​ബ്ദം വി​​​​റ​​​​ച്ചു. അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​റി​​​​യി​​​​ലെ തു​​​​റ​​​​ന്ന ജ​​​​നാ​​​​ല​​​​യി​​​​ലേ​​​​ക്ക് അ​​​​വ​​​​ൾ ക​​​​ണ്ണ​​​​യ​​​​ച്ചു.

‘‘ഉ​​​​ണ്ട്. പ​​​​ല​​​​ത​​​​വ​​​​ണ. പ​​​​ക്ഷേ നീ ​​​​ക​​​​ണ്ടി​​​​ട്ടി​​​​ല്ല.’’ ഇ​​​​ത്ത​​​​വ​​​​ണ അ​​​​യാ​​​​ളു​​​​ടെ ചു​​​​ണ്ടു​​​​ക​​​​ൾ ഒ​​​​രു ചി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ള്ള ശ്ര​​​​മം ന​​​​ട​​​​ത്തി.

‘‘എ​​​​ന്നെ അ​​​​റി​​​​യു​​​​മോ?’’, അ​​​​വ​​​​ളു​​​​ടെ ഹൃ​​​​ദ​​​​യം പി​​​​ട​​​​ച്ചു. നാ​​​​ലു നാ​​​​ൾ മു​​​​മ്പി​​​​യാ​​​​ളെ ക​​​​ണ്ടി​​​​രു​​​​ന്നെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ അ​​​​ച്ഛാ എ​​​​ന്ന വി​​​​ളി​​​​യോ​​​​ടെ അ​​​​ടു​​​​ത്തേ​​​​ക്കോ​​​​ടി​​​​പ്പോ​​​​കു​​​​മാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നോ?

‘‘പി​​​​ന്നി​​​​ല്ലാ​​​​തെ’’, അ​​​​യാ​​​​ൾ വാ​​​​ത്സ​​​​ല്യ​​​​ത്തോ​​​​ടെ ചി​​​​രി​​​​ച്ചു. ‘‘ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മോ​​​​ള​​​​ല്ലേ? സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി പ​​​​റ​​​​യാ​​​​റു​​​​ണ്ട്.’’

ഗീ​​​​ത​​​​ക്ക് ചു​​​​റ്റും ലോ​​​​കം നി​​​​ല​​​​ച്ചു​​പോ​​​​യി. അ​​​​വ​​​​ളെ​​​​പ്പോ​​​​ഴും ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മ​​​​ക​​​​ളാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നു; അ​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ഉ​​​​ള്ളി​​​​ൽ​​​​പോ​​​​ലും.

‘‘ഇ​​​​നി ഞാ​​​​ൻ വ​​​​രി​​​​ല്ല’’, മി​​​​യാ​​​​ദി​​​​ന്റെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ൾ ക​​​​വി​​​​ഞ്ഞു, ‘‘ഗീ​​​​ത, ആ ​​​​പൊ​​​​തി കൂ​​​​ടി സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ പെ​​​​ട്ടി​​​​യി​​​​ൽ വ​​​​ച്ചേ​​​​ക്കൂ.’’

അ​​​​യാ​​​​ൾ തി​​​​രി​​​​ഞ്ഞു​​ന​​​​ട​​​​ന്നു. ഗീ​​​​ത അ​​​​ക​​​​ത്തേ​​​​ക്കോ​​​​ടി.

പ​​​​ഴ​​​​യ പ​​​​ത്ര​​​​ക്ക​​​​ട​​​​ലാ​​​​സി​​​​ൽ പൊ​​​​തി​​​​ഞ്ഞ​​​​തെ​​​​ന്തോ ജ​​​​ന​​​​ൽ​​​​പ​​​​ടി​​​​യി​​​​ലി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. മു​​​​റി​​​​യു​​​​ടെ മൂ​​​​ല​​​​യി​​​​ൽ സ​​​​രോ​​​​ജി​​​​നി​​​​യു​​​​ടെ വീ​​​​ഞ്ഞ​​​​പ്പെ​​​​ട്ടി. അ​​​​തി​​​​നു​​​​മേ​​​​ലെ കു​​​​റ​​​​ച്ചു മു​​​​ഷി​​​​ഞ്ഞ തു​​​​ണി​​​​ക​​​​ളും പ​​​​ഴ​​​​യ പ​​​​ത്ര​​​​ങ്ങ​​​​ളും. ഒ​​​​ട്ടും ധൃ​​​​തി​​​​പ്പെ​​​​ടാ​​​​തെ ഓ​​​​രോ​​​​ന്നാ​​​​യി മാ​​​​റ്റി​െ​​വ​​​​ച്ച് അ​​​​വ​​​​ൾ ആ ​​​​പെ​​​​ട്ടി തു​​​​റ​​​​ന്നു നോ​​​​ക്കി. അ​​​​യാ​​​​ൾ കൊ​​​​ണ്ടു​​​​വ​​​​ന്ന​​​​തു​പോ​​​​ലെ അ​​​​ഞ്ചോ ആ​​​​റോ പൊ​​​​തി​​​​ക​​​​ൾ കൂ​​​​ടി​​​​യു​​​​ണ്ട് അ​​​​തി​​​​ന​​​​ക​​​​ത്ത്. ഏ​​​​റെ ശ്ര​​​​ദ്ധ​​​​യോ​​​​ടെ പു​​​​തി​​​​യ​​​​തി​​​​നെ​​​​ക്കൂ​​​​ടി അ​​​​തി​​​​നു മു​​​​ക​​​​ളി​​​​ലേ​​​​ക്ക് വെ​​​​ച്ചു. തീ​​​​രെ ക​​​​നം കു​​​​റ​​​​ഞ്ഞ മൃ​​​​ദു​​​​ല​​​​മാ​​​​യ​​​​തെ​​​​ന്തി​​​​നെ​​​​യോ അ​​​​തി​​​​നു​​​​ള്ളി​​​​ൽ അ​​​​ട​​​​ക്കം ചെ​​​​യ്തി​​​​രി​​​​ക്കു​​​​ന്നു. ഒ​​​​രു​​പ​​​​ക്ഷേ പ​​​​ഴ​​​​കി​​​​പ്പോ​​​​യ പ്ര​​​​ണ​​​​യ​​​​ത്തി​​​​നെ​​​​യാ​​​​വും, അ​​​​ല്ലെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ പി​​​​ടി​​ത​​​​രാ​​​​ത്ത കാ​​​​ല​​​​ത്തി​​​​നെ.

ഗീ​​​​ത പെ​​​​ട്ടി​​​​യ​​​​ട​​​​ച്ചു​െ​​വ​​​​ച്ചു. എ​​​​ന്തു​​​​ത​​​​ന്നെ​​​​യാ​​​​യാ​​​​ലും അ​​​​ത​​​​വ​​​​ളെ ബാ​​​​ധി​​​​ക്കു​​​​ന്ന​​​​ത​​​​ല്ല.

ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​റി​​​​യി​​​​ൽ​​നി​​​​ന്ന് അ​​​​വ്യ​​​​ക്ത​​​​മാ​​​​യ ശ​​​​ബ്ദ​​​​ങ്ങ​​​​ളു​​​​യ​​​​ർ​​​​ന്നു. ഇ​​​​ഷ്ട​​​​പ്പെ​​​​ടാ​​​​ത്ത​​​​തെ​​​​ന്തി​​​​നെ​​​​യോ അ​​​​വ​​​​ർ ചീ​​​​ത്ത​പ​​​​റ​​​​യു​​​​ക​​​​യാ​​​​ണ്.

അ​​​​വ​​​​ള​​​​വി​​​​ടേ​​ക്ക് ചെ​​​​ന്നു. വീ​​​​തി കു​​​​റ​​​​ഞ്ഞ ക​​​​ട്ടി​​​​ലി​​​​ന്റെ​​​​യോ​​​​ര​​​​ത്തി​​​​രു​​​​ന്ന് അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ നെ​​​​ഞ്ചി​​​​ലേ​​​​ക്ക് ചാ​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​വ​​​​രെ​​​​ന്തോ പ​​​​റ​​​​യാ​​​​നാ​​​​ഞ്ഞു. അ​​​​വ​​​​ൾ​​​​ക്ക​​​​ത് മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​ലാ​​​​യി.

‘‘അ​​​​തെ, ഞാ​​​​ൻ പൂ​​​​ച്ച​​​​ക്കു​​​​ഞ്ഞാ​​​​ണ്. എ​​​​നി​​​​ക്ക​​​​റി​​​​യാം...’’ അ​​​​വ​​​​ൾ അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ മു​​​​ഖ​​​​ത്തു​​​​മ്മ വെ​​ച്ചു.

ന​​​​ല്ല​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ മു​​​​ഖം പെ​​​​ട്ടെ​​​​ന്ന് ശാ​​​​ന്ത​​​​മാ​​​​യി. പ​​​​ണ്ടൊ​​​​രി​​​​ക്ക​​​​ലു​​​​മി​​​​ല്ലാ​​​​ത്ത​​വി​​​​ധം അ​​​​വ​​​​ർ അ​​​​നു​​​​സ​​​​ര​​​​ണ​​​​യോ​​​​ടെ കി​​​​ട​​​​ന്നു. വ​​​​ലി​​​​യൊ​​​​രു സ​​​​ത്യം ഗീ​​​​ത​​​​യെ മ​​​​ന​​​​സ്സി​​​​ലാ​​​​ക്കി​​​​ക്കൊ​​​​ടു​​​​ത്തു​​​​വെ​​​​ന്ന ചാ​​​​രി​​​​താ​​​​ർ​​​​ഥ്യം അ​​​​വ​​​​രു​​​​ടെ ക​​​​ണ്ണു​​​​ക​​​​ളി​​​​ൽ തെ​​​​ളി​​​​ഞ്ഞു​​വ​​​​ന്നു. അ​​​​ല്ലെ​​​​ങ്കി​​​​ൽ ഒ​​​​രു​​​​പ​​​​ക്ഷേ കു​​​​ഞ്ഞി​​​​നെ ന​​​​ഷ്ട​​​​പ്പെ​​​​ട്ട ആ ​​​​പൂ​​​​ച്ച​​​​മ്മ​​​​യു​​​​ടെ ആ​​​​ത്മാ​​​​വ് അ​​​​വ​​​​രോ​​​​ട് ക്ഷ​​​​മി​​​​ക്കി​​​​ല്ലാ​​​​യി​​​​രു​​​​ന്നി​​​​രി​​​​ക്കാം.

Tags:    
News Summary - akhila ks poochayude makal

വായനക്കാരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ അവരുടേത്​ മാത്രമാണ്​, മാധ്യമത്തി​േൻറതല്ല. പ്രതികരണങ്ങളിൽ വിദ്വേഷവും വെറുപ്പും കലരാതെ സൂക്ഷിക്കുക. സ്​പർധ വളർത്തുന്നതോ അധിക്ഷേപമാകുന്നതോ അശ്ലീലം കലർന്നതോ ആയ പ്രതികരണങ്ങൾ സൈബർ നിയമപ്രകാരം ശിക്ഷാർഹമാണ്​. അത്തരം പ്രതികരണങ്ങൾ നിയമനടപടി നേരിടേണ്ടി വരും.